Հուլիսի 18: Պետք է որ լիներ սովորական մի օր Հրազդանում՝ տանը նստած, բայց պարզվեց, որ հայրիկս ու եղբայրս փոխել են օրվա պլանները: Այդ օրը Չեմպիոնների լիգայի որակավորման 2-րդ փուլի պատասխան խաղը պիտի լիներ: «Ալաշկերտը» հյուրընկալելու էր Բելառուսի «ԲԱՏԷ»-ին, իսկ քանի որ մեր տանը ֆուտբոլասերներ ունենք, խաղին ներկա չգտնվելն անհնար էր: Անկեղծ ասած՝ ես երբևէ իրականում ֆուտբոլ նայելու չէի գնացել, առաջին անգամը պիտի լիներ:
Ամբողջ ընտանիքով գնացինք, անգամ մայրիկս էր ոգևորված, բայց ես՝ չէ: Հարմար տեղ գտանք, նստեցինք:
Մինչ խաղն սկսելը շուրջս սկսեցին քաջալերել հայերին, մեր դրոշը ծածանել, հայրենասիրական երգեր երգել, ու թվում էր, որ միայն այսքան ոգևորությունից, որով լցված էին բոլորը, հայերը բացարձակ հաղթանակ կունենան:
Առաջին գոլը Ուրոշ Նենադովիչը խփեց՝ Ալաշկերտի թիմից, ու մի պահ զգացի, որ շուրջս ոչ ոք չկա: Չէ, ուղղակի բոլորը ոտքի էին կանգնել ու գոռում էին ուրախությունից: Ես էլ ժպտացի:
Դե, հետո հակառակորդ թիմը երեք գոլ խփեց ու հաղթեց մեզ: Բայց դա մի կողմ: Ես երբևէ ֆուտբոլային խաղի ֆիզիկապես ներկա չէի գտնվել, ու էսպիսի երկրպագուներ, աջակիցներ, ոգևորողներ չէի պատկերացնում, որ կլինեն: Կարևորն այդ պահին ուրախությունն էր, երբ տեսա ու հասկացա, որ մենք՝ հայերս, կարող ենք իրոք սարեր շուռ տալ, երբ ունենք հայրենասիրական երգեր, եռագույն, հայկական պարեր ու հայկական ոգի: Բա որ սրանք բոլորը իրար հետ գործի ենք, է՜, դնում…