Այս տարի սեպտեմբերի 1-ին կարծես առաջին դասարանցի լինեի: Մայրիկիս հետ էի գնում դպրոց, նոր դպրոց:
Դսեղի դպրոցից դուրս եկա լացակումած աչքերով, հրաժեշտ էի տվել 10 տարվա ուսուցիչներիս ու ընկերներիս: Տեղափոխվում էի Երևան՝ ուրիշ ու նոր միջավայր: Երազանքիս հասնելու համար գնացի նման քայլի:
Ընտանիքիս անդամները շատ էին տխրել, որ իրենց հետ չեմ լինելու, մայրիկս ասում էր՝ բա ո՞վ ա պլեճ ուտելու, բա ո՞վ ա Հայկին օգնելու՝ տնայինները գրի, իսկ ես էլ հույս էի տալիս, որ Մարս մոլորակ չեմ գնում, կգամ՝ պլեճ էլ կուտեմ, Հայկի տնայիններն էլ սքայփի միջոցով կօգնեմ: Բայց նրանց էլ եմ հասկանում:
Լավ, վերադառնալով սեպտեմբերի 1-ին՝ ասեմ, որ նոր դպրոցս առաջին հայացքից ինձ դուր եկավ: Ուսուցիչներն էլ էին հաճելի, երեխաներն էլ: Երբ սկսվեց սեպտեմբերմեկյան միջոցառումը, անկեղծ ասած՝ մտովի տեղափոխվել էի իմ հին դպրոց ու մտածում էի, թե հիմա այնտեղ ինչ են անում: Բայց հետո՝ գնալով նոր դասարան ու շփվելով նոր ընկերներիս հետ, հասկացա, որ կյանքը սիրում է փոփոխություններ, ու արդեն նոր ճանապարհ է բացվել ինձ համար: