Հաճախ մեզ համար ամենաթանկ, ամենահարազատ մարդկանց մենք մոռանում ենք ասել ամենակարևոր խոսքերը: Մոռանում ենք կամ էլ ուղղակի մտածում ենք, որ դրա կարիքը չկա, շուտ է, կամ էլ դեռ շատ ժամանակ կա, կհասցնենք: Բայց ցավոք, այդ ամենամոտ մարդիկ հեռանում են մեր կյանքից այնքան արագ ու հանկարծակի, որ նույնիսկ չենք էլ հասկանում, թե ինչ կատարվեց, ինչպես տեղի ունեցավ դա, և մեզ համար անտեղի ու ոչ կարևոր թվացող բառերը այնպես էլ չենք հասցնում ասել:
Մարդիկ շատ հանկարծակի են անհետանում մեր կյանքից, և մենք դա չենք էլ նկատում և միայն հետո ենք հասկանում, որ կորցրել ենք շատ հարազատ մեկին, որ ուշադրություն չենք դարձրել նրան, երբ նա մեզ հետ է եղել, և միայն նրա բացակայության ժամանակ ենք զգում, որ կորցրել ենք մի մարդու, ով մեզ համար պատրաստ էր ամեն ինչի, իսկ մենք նրան ուղղակի չենք նկատել:
Մենք միայն կորցնելուց հետո ենք գնահատում, կորցնելուց հետո ենք զգում, թե ինչքան հարազատ ու թանկ մարդ է եղել նա, և հասկանում ենք, ար արդեն ուշ է ինչ-որ բան փոխելու…
Կան կյանքում խոսքեր, որոնք չասելու դեպքում փոխում են մարդկային ճակատագրեր: Լինում են դեպքեր, երբ պետք է խոսենք, բայց շարունակ լռում ենք և այդ լռությամբ ցավեցնում դիմացինին: Շատ է պատահում, որ գիտակցում ես՝ պետք է ասել, բայց լռում ես, ու հետո արդեն շատ ուշ է, էլ ոչինչ չես կարող փոխել: Դրա համար այս կյանքում պետք է չունենանք չասված խոսքեր, որպեսզի հետագայում ոչ մի բանի համար չզղջանք…
Կյանքը կարճ է: Չկա ժամանակ թողնելու կարևոր խոսքերը չասված:
Հ.Գ. Այս նյութը ծնվեց հայոց լեզվի ու գրականության ուսուցչուհուս՝ ընկեր Ավետիսյան Նելլիի շնորհիվ: Նրա հանձնարարած աշխատանքը առիթ դարձավ, որ ես իմ չասված խոսքերն ասեմ այն մարդուն, ում պետք է…