2015 թվականի ամռանը մասնակցեցի «Մանանա» կենտրոնի կազմակերպած դասընթացին։ Հենց այդ ժամանակ էր, որ նրանց օգնությամբ նկարեցի «Փալանչո» ֆիլմը, որը ճանաչում բերեց տիկնիկային թատրոնին:
Եկավ 2016 թվականի գարունը. կրկին դասընթաց, այս անգամ՝ Արմավիրում։ Նորից մասնակցեցի՝ ավելի մեծ ոգևորությամբ: Սկսեցի ավելի հաճախ նյութեր գրել, սկզբում բոլոր նյութերս պատասխան նամակ էին ստանում, որտեղ նշված էին իմ թերությունները։ Դրանք շտկելուց հետո նյութերս հայտնվում էին կայքում։ Նկատել եմ, որ վերջերս նյութերս առանց շտկումների են հայտնվում կայքում, քանի որ դրա կարիքն այլևս չի լինում։ Եվ այս ամենը շնորհիվ «Մանանա» կենտրոնի լրագրության դասընթացների: Բոլոր ծանոթներիս պատմել եմ այս կազմակերպության մասին ու բոլորը սպասում են, թե երբ պետք է լինի հաջորդ դասընթացը։

Ամռանը նույնիսկ հնարավորություն ստացա մասնակցելու «Մանանա» կենտրոնի կազմակերպած մեդիա ճամբարին, որն իր տեսակով միակն էր Հայաստանում: Ճամբարում ամեն օր վարպետության դասեր էին անցկացվում, որոնք վարում էին հայտնի մասնագետներ: Ճամբարում ավելի հմտացա գրելու մեջ և նյութերս, որոնք հայտնվում էին համացանցում, արդեն մեկնաբանվում էին: Հիշարժան էր վերջին նյութիս մեկնաբանություններից մեկը. «Հո՛վ, չես դադարում զարմացնել, շա՜տ լավ ես գրել»: Եվ սա այն դեպքում, երբ դպրոցում ես կաղում էի շարադրություններ գրելիս: Դե, իրականում, մեզ այստեղ սովորեցնում են ոչ թե շարադրություններ գրել, այլ զարգացնել լրագրողական միտքը, վերլուծել, իրական պատմություններ, սցենարներ գրել, հարցազրույցներ վերցնել։ Ճամբարում շատ գիտելիքներ ձեռք բերեցի։ Նաև շատ կարևոր էին նոր ծանոթությունները, ու հիմա, որ մարզ էլ գնամ, հանգիստ կարող եմ ասել՝ այնտեղ ընկերներ ունեմ:
Հիմա, ճիշտ է՝ ես ուրիշ մասնագիտական ուղղվածություն ունեմ, բայց վստահորեն կարող եմ ասել, որ կապս կպահեմ «Մանանա» կենտրոնի և 17.am-ի հետ՝ շարունակելով զբաղվել լրագրությամբ, լուսանկարչությամբ և կինոյով:
Ցանկանում եմ շնորհակալություն հայտնել «Մանանայի» անձնակազմին, քանի որ հենց նրա շնորհիվ ստացա շատ գիտելիքներ։