Նաջոն ապրում էր Նոյեմբերյանում: Նաջոյի մասին ոչինչ չգիտեմ, բացի այս դեպքը, որ ինձ պատմել է հայրս: Ես սովորականի պես նստած նյութ էի գրում, երբ հայրս ասաց.
-Խի՞ չես չոբան Նաջոյի մասին գրում:
-Պապ, չոբան Նաջոն ո՞վ ա,- հարցրեցի ես:
Հայրս սկսեց ինձ պատմել Նաջոյի մասին: Էս չոբան Նաջոն ամեն գարնան իր ոչխարները բարձրացնում է սարը: Մի անգամ սարի վրայով Երևանից-Թբիլիսի թռչելիս է լինում մի ուղղաթիռ: Ես չոբան Նաջոն տեսնելով ուղղաթիռը՝ գլխի գլխարկը հանում է, գոռում և ձեռքով անում: Էս օդաչուներից մեկը նկատում է Նաջոյին ու ասում.
-Տղերք, եկեք իջնենք, տեսնենք` ի՞նչ ա ասում:
Իջնում են օդաչուները, և էդ պահին Նաջոն մի գառ է մորթում, հյուրասիրում տղաներին: Նստում են հացը ուտում պրծնում, տղաներից մեկը ասում է.
-Նաջո ջան, դու մեզ կանչեցիր, հյուրասիրեցիր, մի բան ասա` քեզ համար անենք:
Նաջոն ասում է.
-Տղերք ջեն, սաղ կյանքիս մեջ ուզեցել եմ ուղղաթիռով Նոյեմբերյանի դաշտըմը վեր գամ:
-Դե նստի, տանենք,- ասում են տղերքը: Գալիս են դաշտում իջնում, և ամբողջ Նոյեմբերյանի շրջանը խառնվում է իրար: Միլպետ, մարզպետ գալիս են Նոյեմբերյան: Մեկ էլ տեսնում են` Նաջոն ա իջնում ուղղաթիռից: Էս էլ մեր չոբան Նաջոն: