Երկարատև ձմեռ էր, հետո վերջապես եկավ գարունը։ Իսկ գարունը ավետում և ավելի գեղեցիկ են դարձնում ձնծաղիկները։
Շատ եմ սիրում ձնծաղիկներ, բայց չգիտեմ նրանց գեղեցկության, անուշ բուրմունքի, թե՞ այլ առանձնահատկության համար։ Ամեն տարի գնում եմ մեր տան մոտ գտնվող սարալանջը և անհամբերությամբ փնտրում առաջին ձնծաղիկը։ Այս տարի ևս պիտի գնայի, թեև օրը մի փոքր մռայլ էր, բայց մեկ է՝ հագնվեցի և սովորությանս համաձայն, ականջակալներս դնելով, քայլեցի դեպի նույն սարալանջը։ Երբ տեղ հասա, սկսեցի փնտրել առաջին ձնծաղիկը։ Հանկարծ տեսա մի ձնծաղիկ, որը գլուխը դուրս էր հանել, ասես պայքարում էր սառը հողի դեմ և արևից ջերմություն ստանալու համար։ Մի պահ թվաց, թե նա զարմացած էր աշխարհի վրա, նա դուրս էր եկել արևի ջերմություն ստանալու, բայց չորս կողմը դեռ ձյունով էր ծածկված։ Իսկ այս գարունն իմ կյանքի 18-երորդ գարունն էր, և երևի դա էր պատճառը, որ ինձ ստիպեց ավելի խորը մտածել՝ արդյո՞ք կարելի է ուրախանալ, երբ առաջին ձնծաղիկը գլուխը դուրս էր հանել, թե՞ տխրել, որովհետև ձնծաղիկի հետ էր ասոցացվում շատ ու շատ բաներ։
Առաջինը՝ նոր կյանքի սկիզբը, իսկ մյուս կողմից, մյուս կողմից ձնծաղիկի գալուն պես և իմ հայրը, և շատ շատերի հայրերը պետք է մեկնեին արտագնա աշխատանքի։ Երկար մտածելուց հետո հասկացա, որ պետք չէր ուղղակի հաճույքի համար խլել այդ ձնծաղիկի կյանքը, քանի որ այդտեղ աճած յուրաքանչյուր ձնծաղիկ պայքարում էր ապրելու համար։ Այդպես ինքս իմ մեջ երկար մտածելուց հետո որոշեցի հեռանալ, բայց այս անգամ առանց ձնծաղիկ քաղելու։
Սարալանջից քայլերս ուղղեցի դեպի տուն՝ կյանքն արդեն ավելի խորը ընկալելով։