Երկար ժամանակ անգամ մտածել չէի կարող, որ սա ինձ հետ կպատահի: 2016 թվական: Տարի, որը շատ բան և՛ խլեց, և՛ տվեց ինձ: Խլեց հարազատներիս, բայց ցավի հետ մեկտեղ սփոփանք եղավ՝ գրելու միջոցով ապրումներս արտահայտելը: 17-ը շատ բան տվեց ինձ: Մեկ տարվա ընթացքում ձեռք բերեցի բազմաթիվ ընկերներ: 17-ի հետ բացվում է մի նոր աշխարհ՝ գեղարվեստական, հարուստ գույներով: Մի խումբ պատանիների և երիտասարդների 17-ը դարձրեց կայացած մարդ: Այն ինձ կրթում է, սովորեցնում ապրել, պայքարել արդյունքի հասնելու համար: Ամիսների ընթացքում հասկացա, որ փոխվում եմ ես, փոխվում է մտածելակերպս: Մեկ տարվա ընթացքում դարձա ավելի ինքնավստահ: Մինչ թղթակից լինելը անտարբեր էի շրջապատում կատարվող իրադարձություններին, բայց ամեն բան փոխվեց, ժամանակի հետ դարձա ավելի հետաքրքրասեր: Ամեն խնդրի մեջ ես ինձ էի տեսնում, իմ լուծումներն առաջարկում և գրում այդ թեմայով: Ինձ համար մեծ հպարտություն է, երբ դպրոցում, համայնքում խոսում են իմ և ընկերներիս նյութերի մասին: Իմ գրած ջրի խնդրի մասին նյութից հետո ինձ շատերն անվանում են «էն ջրի աղջիկը»: Մի օր քայլում էի փողոցով, մի տատիկ ասաց.
-Բալա՛ս, դեմքդ ծանոթ ա:
-Հա՞, տատի,- զարմացած հարցրի ես:
-Հա՜, տու ես մեր Լաուրի մասին նյութ կիրալ, տու են «ճիրի աղջիկը» չե՞ս:
-Հա, հա ես եմ:
Անչափ շնորհակալ եմ «Մանանային», որ թույլ տվեց բացահայտել ինքս ինձ, գտնել իմ ուրույն տեղը այս ասպարեզում: