Sargis մելքօնյան

Պատասխան՝ խաղում ենք դրսում…

Երեկ երբ մտա 17.am , տեսա, որ նոր հոդվածներ են տեղադրվել: Անհամբերությամբ կարդացի հասակակիցներիս մտքերը և ասեմ, որ Հռիփսիմե Բալոյանի «Ո՞ւր են նրանք» հոդվածում շարադրված մտքերի հետ համաձայն չեմ:

Մեր գյուղում ևս կար այս խնդիրը: Դասամիջոցներին բոլորը խոսում էին «ջիթյաների, մայնքրաֆթների, սթրանդիդ դիփերի, քալ օֆ դյութիների, մեդալ օֆ հոներների, պեսերի»  ու այլ խաղերի մասին: Աղջիկներն էլ՝ «Վա՜յ, Սիայի վերջին երգը լսե՞լ ես…», «Էն Նոնան հարսանիքի  ժամանակ տեսա՞ր ինչ շոր էր հագել…»: Մի խոսքով, շատ ահավոր իրավիճակ էր ստեղծվել:  Համակարգչի դիմացից այն կողմ չէի կարողանում գնալ, որովհետև բակում մարդ չկար: Ու միայն հիշում էի, թե փոքր ժամանակ ինչպես էինք վազվզում փողոցով մեկ, գոռում թաղից թաղ: Թե ձմռանը սահնակներով ինչպես էինք մրցույթներ կազմակերպում, ու ինչպես էին մեզնից մեծերը թթվասերի ամանների մեջ պայթուցիկներ գցում ու դնում առուն… Էնքա՜ն լավ ժամանակներ էին: Ու այդ ամենը կազմակերպում էին մեր տարիքի երեխաները` 14-15 տարեկան:  Հիմա էդ երեխեքը՝ տղերքը, բանակում են, աղջիկները՝ համալսարանում, մնացինք մենք: Մենք՝ այստեղ ենք…

Մեզ մոտ խնդիրը որոշ չափով արդեն լուծում է գտել: Օրինակ, անցած տարի ամռանը թաղի երեխեքով ճամբար էինք կազմակերպել: Թելերի վրա կոնֆետի թղթեր էինք անցկացրել, կապել էինք ծառերից: Բանաստեղծություններ էինք սովորել: Հրավիրել էինք մեծերին, որ գան, լսեն մեզ: Նաև բեմադրել էինք Հովհաննես Թումանյանի  «Թագավորն ու չարչին»: Շատ լավ անցավ, մեծերն էլ շատ գոհ էին: Ասեմ, որ երեխեքն էլ հաճույքով մասնակցում էին:

Մի օր դասարանում դասի ժամանակ բարձր ձայնով ասացի.

-Էրեխե՛ք, էսօր ո՞վ ա գալիս` գնանք ֆուտբոլի դաշտ ֆուտբոլ խաղանք…

Պատկերացնո՞ւմ եք, բոլորը համաձայն էին ու եկան մի մարդու պես: Ու խաղալիս էլ անկեղծացան, որ ուզեցել են գան, առաջարկեն, բայց մտածել են, որ ոչ մեկը չի ուզենա կտրվել իր խաղից…

Խնդիրն ունի լուծում:  Առաջ երեխաները իրենք էին կազմակերպում, իսկ հիմա հույսը դնում են ուրիշի վրա: Անհրաժեշտ է կազմակերպել խաղեր, իրազեկել բոլորին դրա մասին, ու խնդիրն իրոք  լուծում կգտնի… Իսկ միգուցե հենց ի՞նքդ անես առաջին քայլը, ի՞նքդ մի բան կազմակերպես: