davit ayvazyan

Պետք է

Բարև ձեզ, գիտեք՞ ընչի բարևեցի, որովհետև պետք էր, չէ, լավ, հանաք էրի: Ուղղակի սիրեմ գը անմիջական շփվել մարդկանց հետ: Երկար մտորումներից հետո որոշեցի գրել, ու գիտե՞ք ընչի, որտև պետք է, ու էդ «պետք» բառի վրա հասկցա, որ կան բաներ, որոնք կենենք մեր կամքից անկախ, կենենք, որտև պետք է, ու ըդիկ ես հասկցա են ժամանակ, երբ որ մեր ֆիզկուլտի դասատուին հարցրի.

-Իսկ ընչի՞ էսօր ֆիզկուլտ չենք էնե,- իսկ ինքը պատասխանեց.

-Որտև ըդբես է պետք:

Հետևեց հաջորդ հարցը.

-Իսկ ավելի մանրամասն կբացատրե՞ք, թե ընչի:

Ու կրկին փառահեղ պատասխան.

-Որտև ըդպես է պետք:

Դե պարզ է, որ ես ամեն ինչ հասկցա, որդև շատ սպառիչ ու հիասքանչ պատասխան էր, բայց դե ես էլ ըդբես խելոքներից չեմ: Հաջորդ օրը գնացի առանց մարզահագուստի, ու երբ նա հարցրեց, թե՝ ընչի չեմ բերել մարզահագուստ, ես պատասխանեցի.

-Որտև ըդպես է պետք:

Ու ըդորից հետո ես հասկցա, թե «որտև պետք է» արտահայտությունը ինչքան լավն է: Պատկերացնեք գը՝ եքա նախադասության տեղը, մյամ կարճ պատասխան. «որտև պետք է», բայց երկար մտածելուց հետո սկսի արդեն վախենալ:

Օրինակ, պատկերացրեք հանկարծ Ռուսաստանն ու Ամերիկան պատերազմեն, ու ինչի՞ համար. «Որտև պետք էր»:

Եթե ավելի լուրջ, ես հասկցա, որ պետք է լսել, հասկնալ, ներել, սիրել և հարգել, ու երբ նայեցի էդ տեսանկյունից, զգացի, որ կան բաներ, որոնք իրոք պետք են: Մի խոսքով, մաղթում եմ ձեզ ամենալավն ու բարին, եղեք միշտ առողջ և հաջողակ: Գիտե՞ք ընչի սի էս վերջին տողը. որտև պետք էր: