Շաբաթ գիշեր` երեքին մի քանիս պակաս, լսում եմ Виктор Цой – Звезда по имени солнце, աշխարհի ծանրությունը վերցնում ինձ վրա ու չգիտեմ քանիերորդ անգամ շարունակում պատկերացնել 80-ականների կյանքը` և’ ԽՍՀՄ, և’ դրանից դուրս աշխարհում:
Ես չեմ հավատա, եթե ասես, որ ոչ մի անգամ չես ցանկացել հայտնվել որևէ ժամանակաշրջանում: Օրինակ` ընկերներիցս մեկը ցանկանում է հայտնվել տամպլիերների (խաչակիրների), մյուսը` Վայրի Արևմուտքի, երրորդն էլ` Հայրենական պատերազմի ժամանակաշրջաններում: Իմը` (արդեն գլխի ընկած կլինեք) 80-ականներն են:
80-ականները սկսել եմ ճանաչել հիմնականում երգերով: Առաջին քայլերը արեցի, երբ սկսեցի լսել Ցոյի երգերը: 14-15 տարեկան էի: Սկզբում միայն երաժշտությունն էի հավանել (հա’, գրեթե միատոն ու միաժամանակ յուրահատուկ ռիթմը): Հետո սկսեցի բառերին ուշադրություն դարձնել: Շատ կարճ չանցած արդեն չորս ընկերներով «մնացել էինք Ցոյի տակ» (ուրիշ ձևով չեմ կարող բացատրել): Իսկ մեր պատկերացումները էլ ավելի էր բորբոքում ընկերոջս հոր` սպորտային ակումբի 80-ականների ոճով կահավորված և այդ դարաշրջանով ներծծված սենյակը (իդեպ, առ այսօր մենք հավաքվում ենք նույն սենյակում` բայց արդեն վերանորոգված): Այնտեղից պատահմամբ գտանք ընկերոջս հոր երաժշտական հավաքածուն. պարզապես թվարկեմ` Deep Purple, Dire Straits, Dave Grusin, Сектор Газа, Queen, Группа Кино, Van Halen, David Gilmour, Aerosmith, CC Catch, Michael Jackson…
Փորձեցի առանձնացնել ամենա-ամենաներին: Եվ դրանից հետո գրեթե ամեն օր լսում էինք: Սակայն մեզ ժամանակակից նվագարկիչով լսելն այնքան էլ չէր գոհացնում: Այդ ժամանակ ընկերոջս մոտ նոր գաղափար առաջացավ` ստեղծել մերը` հնի ոճով ու որակով: Մեկ ամսում բոլոր մասերը ճարվեցին, ու մենք գրեթե 100 տոկոսով վայելում էինք 80-ականների ձայնը: Լսելուն զուգահեռ սկսում էինք քննարկել, պատկերացնել 80-ականների ամեն մի դետալ ու ևս մեկ անգամ միմյանց համոզել, որ հիմա երգերը ընդհանրապես չունեն որակ, տպավորություն է, թե ով ինչքան շատ, նոր ու արագ երգ գրի ու կատարի, նա էլ կարող է հանգիստ համարվել «սիրված», «վաստակավոր», «ժողովրդական» ու էլ չգիտեմ ինչ «տիտղոսակիր» երգիչ: Դե հայկական շոուբիզնեսի (եթե իհարկե գոյություն ունի), կամ ուղղակի բիզնեսի մասին ուղղակի լռեմ…
Արդարության համար նշեմ, որ հիմա նոր թափ է ստանում 80-ականների թեման: Օրինակ` YouTube-ում կարող եք գտնել տասնյակ ալիքներ, որոնք ստեղծագործում են հին ու բարի 80-ականների ոճով, նույնիսկ տեսահոլովակներն են նկարվում 80-ականների տեսաերիզով (VHS):
Սակայն չեմ կարող չնշել, որ յուրաքանչյուրս պատկերացնում և նույնիսկ մեզ համոզում ենք, որ նախկինում մարդիկ եղել են ավելի բարի, ազնիվ, իսկ արդարությունը հազվադեպ երևույթ չի եղել: Եթե ծնվեինք անցյալում, ապա ավելի երջանիկ կլինեինք: Մենք ՄԵՐ ժամանակաշրջանը պատկերացնում ենք միայն դրական կողմից, որն էլ այդքան ցանկալի է դարձնում անցյալը: Ասվածը ավելի լավ հասկանալու համար խորհուրդ կտամ դիտել «Կեսգիշերը Փարիզում» ֆիլմը: Ասյքանը, իսկ ես միացնեմ «Oliver Cheathman- Get Down Satuerday Night» ու շարունակեմ 80-ականներում հայտնվելու եղանակներ փնտրելը:
Ասում են` Ամանորի գիշերը հաշքներ լինում են, մեկ էլ տեսար…