Մեղմ քամի: Լռություն: Տաք կակաո: Մենակություն: Գիշեր: Կանգնած էի դրսում, ձեռքիս՝ մեկ գավաթ տաք կակաոն: Փչում էր մեղմ քամին, որի սառնությունը չէի զգում, քանի որ ուշադրությունս ամբողջությամբ գրավել էր մի աստղ: Երկինքը պարզ էր, և այդ պարզ երկնքում երևում էր ընդամենը մի աստղ, բայց ինչպիսի՜ն՝ փայլուն, պայծառ ու տարբերվող: Նայում էի ու այդ ընթացքում շոյում էի բաժակը. տաքացնում էի ձեռքերս: Ուշադիր նայում էի. երբեք այդպես ուշադիր չեմ նայել ինչ-որ բանի: Նայելու ընթացքում կարծես աստղը շարժվեր դեպի աջ: Սկզբում ինձ թվաց, թե դա երկար նայելուց է, բայց հետո աստղը նորից շարժվեց: Այս անգամ մտածեցի, թե ակնոցիցս է, որ այն շարժվում է: Հանեցի: Մեկ է՝ էլի շարժվում էր: Հանկարծ լսվեց դռան ձայնը: Պապիկն էր:
-Բա՞ն ա եղել,- մտահոգ հարցրեց պապիկը:
-Չէ,- ասացի ես՝ կտրվելով երկնքից:
-Բա հորի՞ ես կանգնել դուրսը, սիրտդ լի՞քն ա:
-Չէ, պապի,- արդեն իսկապես հուզվելով՝ ասացի ես:
Պապիկը գնաց ներս՝ մտածելով, որ ինչ-որ բան է եղել: Նորից նայեցի երկնքին: Այդ ընթացքում պայծառ աստղի կողքին հայտնվել էին մի քանի այլ աստղեր, որոնք այնքան թույլ էին, որ չէին էլ երևում: Սկսեց ավելի մթնել, քամին մի փոքր ուժգնացավ: Դե, դա սովորական է: Սկսեցի մրսել: Գնացի ներս, արդեն պատուհանից էի հետևում:
Այսօր երկինքն էլի պարզ է: Արդեն՝ բազում աստղերով: Դե, իհարկե շատ են լինում դեպքեր, երբ երկնքում շողում է ընդամենը մեկ աստղ, բայց երբեք չի նմանվի այն երեկոյին, երբ ես տաք կակաոյով, լռության մեջ, մենակ ու քամու ազդեցության տակ նայում էի այն մեկ աստղին:
Իսկ ավելի շատ չեմ մոռանա պապիկիս անհանգիստ դեմքը: Ինչքան էր մտահոգվելով՝ կարծելով, թե ես տխրել եմ, մի բան այն չի, իսկ ինքը անզոր է ինձ օգնել…