Լուսանկարը՝ Դիանա Շահբազյանի

2011 թվականից սկսած՝ երկու տարին մեկ անգամ, Երևանում տեղի է ունենում Առնո Բաբաջանյանի անվան միջազգային մրցույթ-փառատոն: Այս տարի հունիսի 17-24-ը կայացավ արդեն չորրորդ մրցույթ-փառատոնը: Հունիսի 24-ին մրցույթի փակման արարողությունն էր, իսկ առավոտյան ժամը 11-ին մրցույթի մասնակիցները, դափնեկիրները և ժյուրիի անդամներն իրենց հարգանքի տուրքն են մատուցել Առնո Բաբաջանյանին՝ կոմպոզիտորի հուշարձանի մոտ:

Լուսանկարը՝ Դիանա Շահբազյանի

Փառատոնի սպասված հյուրն էր կոմպոզիտորի որդին՝ Առնո Բաբաջանյանի հիշատակի միջազգային հիմնադրամի նախագահ Արա Բաբաջանյանը: Նա, ինչպես մեզ հայտնեցին, չէր կարողացել ներկա գտնվել արարողությանը առողջական խնդիրների պատճառով: Քանի որ մրցույթ-փառատոնը տեղի է ունենում երկու տարին մեկ անգամ, հուսով ենք, որ մյուս անգամ արարողությանը ներկա կգտնվի նաև Արա Բաբաջանյանը: Ես, որպես դասական երաժշտության, հատկապես՝ դաշնամուրի սիրահար, չէի կարող բաց թողնել մրցույթի փակման գալա համերգին ներկա գտնվելու հնարավորությունը: Գալա համերգը տեղի էր ունենում Առնո Բաբաջանյանի անվան համերգասրահում: Ներս մտնելով՝ հիշողությանս մեջ անմիջապես արթնացան հին կադրեր: Ես էլ էի բախտ ունեցել մի անգամ հայտնվելու այս բեմում. երաժշտական դպրոցով համերգ էինք տալիս: Այդ ժամանակ ես էլ էի երազում դաշնակահար դառնալու մասին, բայց այնքան տաղանդավոր չէի, ինչքան այն պատանիներն ու երիտասարդները, որ շուտով պետք է ելույթ ունենային:

Սկսվեց փառատոնը: Հնչեցին բազմաթիվ շնորհակալության խոսքեր, շնորհվեցին դրամական պարգևներ, դիպլոմներ, մեդալներ, հատուկ մրցանակներ: Լավագույնները նվագեցին՝ թույլ չտալով հանդիսատեսին ձանձրանալ: Մասնակիցներից նույնպես հնչեցին շնորհակալության խոսքեր՝ ուղղված տատիկներին, ծնողներին, դասատուներին, բոլոր-բոլոր նրանց, ովքեր կապել էին իրենց երաժշտության հետ:

Լուսանկարը՝ Դիանա Շահբազյանի

Փառատոնից հետո ծանոթացա Առնո Բաբաջանյանի անվան պատանի և երիտասարդ դաշնակահարների IV միջազգային մրցույթ-փառատոնի դիպլոմակիր Թամարա Հովհաննիսյանի հետ (այս երկար արտահայտությունն էլ հենց նրա դիպլոմի վրայից եմ կարդացել): Նա էլ ինձ պատմեց մրցույթի կազմակերպման, փուլերի մասին: Այսպիսի միջոցառումների ժամանակ միշտ էլ հին ծանոթների կհանդիպես ու նոր ընկերներ ձեռք կբերես, երաժշտությունը միավորում է մարդկանց: Թամարայի հետ ինձ ծանոթացրեց մեր ընդհանուր ընկերուհին:

-Ամենալարված շաբաթն էր,- արդեն փառատոնի ավարտից հետո պատմում էր Թամարան,- իմ ամառը նոր է սկսվում:

Թամարան դաշնամուր նվագել սկսել է 6 տարեկանից, սովորել է Կոնստանտին Սարաջյանի անվան երաժշտական դպրոցում, որից հետո արդեն Առնո Բաբաջանյանի անվան պետական երաժշտամանկավարժական քոլեջում՝ Էդգար Խաչատրյանի դասարանում:

Լուսանկարը՝ Դիանա Շահբազյանի

-Նշում եմ իմ ուսուցչի անունը, որովհետև հենց իր շնորհիվ եմ ես զգում իմ աճը, ու իր շնորհիվ էլ հայտնվել եմ այս մրցույթում: Մրցույթի գլխավոր կազմակերպիչը մեր քոլեջի տնօրենն է: Նախ, դասատուները որոշում են, թե որ աշակերտները հնարավորություն կունենան, այսինքն՝ կարող են մասնակցել մրցույթին: Հետո սկսվում են լսումները քոլեջի մասշտաբով, որոնց արդյունքում էլ որոշվում են մրցույթի մասնակիցները: Մրցույթն անցկացվում է երեք տարիքային խմբով՝ պատանեկան Ա խումբ, Բ խումբ և երիտասարդական խումբ: Պատանեկան Ա և Բ խմբերի լսումները, համեմատած երիտասարդական խմբի հետ, ավելի թեթև են անցկացվում՝ մեկ փուլով և ազատ ծրագրով: Իսկ երիտասարդական խմբի մրցույթն անցկացվում է երկու փուլով, յուրաքանչյուր մասնակից երկու փուլին էլ պարտադիր պետք է նվագի կոնկրետ ծրագիրը, որը նշված է պայմանների մեջ: Ես երիտասարդական խմբի մեջ էի: Ծրագիրը պայմանագրի մեջ նշվում է այսպես, օրինակ՝ Հայդեն, Մոցարտ, Բեթհովեն. այս երեք կոմպոզիտորներից պարտադիր պետք է նվագեինք մեկ ստեղծագործություն: Ծրագրում նշված էին նաև այն կոմպոզիտորների անունները, որոնցից պետք է նվագեինք էտյուդներ, դասական սոնատ, տվյալ երկրի կոմպոզիտորի ստեղծագործություն, այսինքն՝ եթե մեր մասնակից հյուրը Վրաստանից է, նվագում է վրացի կոմպոզիտորի ստեղծագործություն: Երկրորդ փուլում նվագում ենք Առնո Բաբաջանյանի նշված ստեղծագործություններից մեկը, 19-րդ և 20-րդ դարի կոմպոզիտորների ստեղծագործություններից: Ստացվում է ընդհանուր վեց ստեղծագործություն, որոնք պարապել սկսել եմ փետրվարից: Մեր առավելությունն այն էր, որ քոլեջում այլևս ծրագիր չէինք նվագում, բայց կան նվագակցության, կամերային դասեր, որոնք պարտադիր սովորում և նվագում էինք:

Լուսանկարը՝ Դիանա Շահբազյանի

Մրցույթի առաջին փուլում շատ-շատ էի հուզվում, և ոչ միայն ես, դասատուս նույնպես: Առաջին փուլն անց էր կացվում Արամ Խաչատրյանի անվան տուն-թանգարանում: Մրցույթից առաջ ես և դասատուս նստած էինք այգում, փորձում էինք կենտրոնանալ: Երբ ուզում էի խոսել ինչ-որ մեկի հետ, դասատուս թույլ չէր տալիս, ասում էր՝ սուս մնա, կենտրոնացիր: Իրականում, այդպես շատ ճիշտ էր: Լավ նվագեցի: Երկրորդ փուլում ավելի շատ էի հուզվում, որովհետև առաջին փուլում լավ էի նվագել, պատասխանատվությունն ավելի մեծ էր, ծրագիրն ավելի բարդ էր: Մեզ դնում էին գնահատականներ, բայց առաջին փուլի ժամանակ չէին ասում: Երկրորդ փուլից հետո նոր իմացանք մեր գնահատականները, թե ով ինչ տեղ է գրավել, ինչ մրցանակ է ստացել: Չգիտեինք միայն հատուկ մրցանակների մասին, դրանք արդեն իմացանք միայն փառատոնի ժամանակ: