Եթե որևէ մեկը ռոք է լսում, ապա նա պարտադիր սատանիստ է։ Սա բոլոր անհեթեթություններից թերևս ամենաանհեթեթն է։

Հիշում եմ՝ 3 տարի առաջ, երբ դեռ դպրոցական էի, դասի ընթացքում քննարկում էինք, թե ինչ ասել է` լավ երաժշտություն։ Այն հարցին, թե որն է իմ սիրելի երաժշտական ժանրը, պատասխանեցի՝ 1-ին տեղում ռոք (և սկսեցի արագ-արագ թվարկել իմ սիրելի բենդերը՝ Guns n roses, Pink Floyd, Deep purple, Green day, Queen, Scorpions, Metallica, Europe), 2-րդ տեղում՝ ջազ։ Լսվեց ուսուցչուհուս հուզված, ինչ-որ տեղ նաև շփոթված ձայնը.

-Ի՞նչ, ո՞նց թե` ռոք, էդ « խուժան» սատանիստական երգերը մի՜ լսի, ինչպե՞ս կարող է հայուհին ռոք լսել, չի կարելի, դու խելացի աղջիկ ես, քեզնից չէի սպասում։

Սկզբում լռեցի: Դժվարանում էի որևէ բան ասել, ավելի ճիշտ՝ փորձում էի ուսուցչուհուս ասածները «մարսել»։ Խափանելով ոչինչ չասող տհաճ լռությունը՝ ասացի.

-Բայց որտե՞ղ է գրված, որ ռոքը սատանիստական, կամ առավել ևս, «խուժան» երաժշտություն է։

-Էդ բոլորն էլ գիտեն։

-Բոլորը՝ ովքե՞ր։

-Դե հերիք ա, հետս կռի՞վ ես անում։

Հասկացա, որ լարված իրավիճակ սկսվեց։ Լարված մթնոլորտը ցրելու համար հարցրի․

-Լավ, այդ դեպքում դուք ասեք՝ ի՞նչ երաժշտություն եք նախընտրում։

-Հին երգեր։

Անսովոր պատասխան էր։

-Օրինակ՝ Ֆրեդի Մերկուրի լսո՞ւմ եք։

-Վա՜յ, շա՜տ։ Երիտասարդ տարիներիս սիրած երգիչն է։

-Իսկ Ջոն Լենո՞ն։

-Ինչպե՞ս կարելի է նրան չսիրել։

-Բայց ախր, նրանք ռոք երաժիշտներ են,- ասացի ես՝ կիսահարձակվողի կեցվածքով։

-Հետո՞ ինչ։

-Այն, որ դուք քիչ առաջ ռոքը սատանիստական, «խուժան» երաժշտություն համարեցիք։

Ու այս խոսքերից հետո հնչեց ամենաանսպասելի ու ամենասթափեցնող պատասխանը․

-Անցանք դասին, հերիք է շեղվենք, ու առաջինը, Մարիա՛մ, դու ես պատմելու…