«Սահմանապահ գյուղի իրականությունը արտացոլելու համար»
Ասում են՝ ոչնչի հեշտությամբ չեն հասնում, իսկ եթե նույնիսկ հասնում են, դա դեռ այնքան էլ հասնել չի նշանակում:
«Մանանայի» մե՜ծ ու սիրու՜ն ընտանիքի անդամ դառնալը շատ հեշտ է, բայց նույնը չեմ կարող ասել այդ ընտանիքում մնալու, «Մանանայի» հետ քո իսկ ուղին ստեղծելու ու դրանով քայլելու մասին: Իրոք, մի քիչ դժվար է համատեղել դասերի, պարապմունքների ու դպրոցի այլ գործերի հետ, բայց հաճելի է, անչափ հաճելի, իսկ հաճելիի համար միշտ էլ ժամանակ գտնվում է: Հա, չմնալու պատճառը հենց չմնացողներն են: Չեմ հասկանում նրանց ու երևի երբեք էլ չեմ կարողանա հասկանալ:
Ուզում եմ ամեն ինչ հենց սկզբից պատմել: Չէ, մեր դպրոցի տնօրենը իր սիրելի աշակերտներին չկանչեց ու ասաց, որ դետեկտիվ ֆիլմ պիտի նկարենք, ու ոչ էլ ասաց, որ եթե հավես ու ժամանակ ունենանք՝ նայենք: Ուսմասվարը մտավ դասարան և հայտարարեց, որ ինչ-որ մարդիկ են եկել, արագ, առանց աղմուկի բարձրանանք դահլիճ: Շատերը դասից ազատվելու համար գնացին, ոմանք էլ իմ նման ուղղակի հետաքրքրված էին դպրոց եկած մարդկանցով ու նրանց գալու նպատակով:
Ծանոթություն, հետո դողացող մատներով առաջին նամակը 17-ին, պատմություն իմ ու ինձ հուզող հարցերի մասին…
Առաջին նամակը 17-ից՝ Կողբում դասընթացի մասնակցելու հրավեր: Մե՜ծ ջանքեր գործադրելուց հետո ի վերջո ստացա հայրիկիս թույլտվությունը: Դասընթացը 4 օր տևեց, կյանքիս ամենահետաքրքիր օրերից չորսն էին: Ու կապ չուներ, թե ինչքան շատ էինք աշխատում, կապ չուներ, որ ինձ համար դա իսկապես անսովոր էր, չէի հոգնում, դեռ մի բան էլ ուզում էի ավելի երկար մնալ ու աշխատել:
Էլի մի քանի ամիս, ու արդեն մեդիա ճամբարին մասնակցելու հրավեր: Տանը թույլտվություն ստանալն այս անգամ շատ ավելի բարդ էր, քան ես կամ դու կարող էինք երբևէ պատկերացնել: «Տիկին Ռուզան-դպրոցի տնօրեն-մեր տան տնօրեն» բանակցությունները ավարտվեցին ի օգուտ ինձ: Ճամբարի մասին չեմ ուզում պատմել, եթե սկսեմ, շա՜տ երկար եմ գրելու:
Առաջին մրցանակաբաշխությանն ու ֆոտոցուցահանդեսին մասնակցելու պատիվ ևս ունեցա: Ինչքա՜ն լավ էր ամեն ինչ ու ինչքա՜ն ջերմ էր մթնոլորտը: Շատ ավելի լավը, քան սպասում էի, քան կարող էի պատկերացնել… Թղթակիցները բոլորն էլ այնքան լավն են ու այնքան յուրահատուկ, որ առանձնացնելն ու ինչ-որ մեկին ավելի շատ ու քիչ գովելն իսկապես անչափ դժվար է: Լավագույն 100-ի մեջ անունս լսելը անսպասելի էր, անհատական մրցանակ ստանալը՝ առավել ևս: Անունս լսելուց հետո ինքս ինձ ասում էի. «Կարո՞ղ ա Նարեկը սխալ անուն կարդաց»: Բայց չէ, փաստորեն ես էի լավագույն թղթակիցներից մեկը՝ «Սահմանապահ գյուղի իրականությունն արտացոլելու համար»…
Մի օրվա մեջ 7-8 ժամ ճանապարհ գնալու և հոգնածության մասին մոռանում ես, երբ հանդիպում ես «Մանանայի» անդամներին, երբ հիշում ես նրանց հետ անցկացրած ակնթարթները…
Ի՞նչ ասեմ, իրականում այնքան շատ բան կա ասելու, ուղղակի, բառերն այդքան էլ լավ չեն նկարագրում զգացածս…
Չեմ ուզում «Մանանային» ուղղակի շնորհակալություն հայտնել, ու վերջ, ուզում եմ ավելին ասել, քան շնորհակալությունը, երևի այդպիսի բառ, այդպիսի տերմին, այդպիսի չափման միավոր չկա դա նկարագրելու համար… Այ հենց այդ անհայտ տերմինով ու գոյություն չունեցող չափման միավորի չափ շնորհակալությամբ դիմում եմ ձեզ բոլորիդ… Ապրեք, որ կաք, որ մեր կողքին եք ձեր անսահման հոգատարությամբ, ձեր այդչափ սիրալիր վերաբերմունքով ու մեր կյանքը լցնող վառ գույներով… Սիրում եմ բոլորիդ, շա՜տ-շա՜տ…