Լուսանկարը՝ Սերինե Հարությունյանի
Բնություն, ծառեր, ծաղիկներ, մաքուր օդ: Հա՜, հա: Էլի սարում եմ: Իմ ծառի տակ: Ինչպես միշտ ֆոտոխցիկիս հետ: Անտառային լռությունն էլ ավելի գրավիչ են դարձնում առվակի ձայնն ու ծառից ծառ թռչող անտառային գեղեցկուհիների դայլայլը:
Լուսանկարը՝ Սերինե Հարությունյանի
Եվ մի՞թե չի կարելի սա հրաշք համարել: Եթե ոչ, ապա ինչպիսի՞ն է լինում իրական հրաշքը: Չնայած, երևի թե հրաշքներ անգամ գոյություն էլ չունեն: Պարզապես մենք սովոր ենք հավատալ հրաշքների, սովոր ենք ընկնել երազանքների գիրկը, ապրել երազներով, երբեմն էլ` ինչ-որ պահ, ինչ-որ պատրանք հրաշք համարել: Պարզապես սովոր ենք, դա մեր էության մի մասն է կազմում:
Լուսանկարը՝ Սերինե Հարությունյանի
Իհարկե, հրաշքների հավատալ պետք է, հրաշքներով ապրել` ոչ: Հրաշքների հավատալն է օգնում մարդուն հասնել բարձունքների կամ ուղղակի դուրս գալ ծանր իրավիճակից:
Լուսանկարը՝ Սերինե Հարությունյանի
Ես հավատում եմ իմ հրաշքին: Ես համոզված եմ՝ այն ինչ շրջապատում է ինձ, հրաշք անվանելը հաստատ ճոխություն համարվել չի կարող: Ես սիրում եմ իմ հրաշքը, ես սիրում եմ Կոթի գյուղի սարս:
Լուսանկարը՝ Սերինե Հարությունյանի