Ամենաբարի, ամենահոգատար, ամենակամեցող, ամենա-ամենա… Բառեր չեմ գտնում, որոնցով կարողանամ նկարագրել տատիկիս: Ինձ թվում է նրա նման տատիկ աշխարհում չկա: Յուրահատուկ ձևով եմ սիրում նրան: Հիանալի խոհարար է տատիկս, շատ եմ սիրում նրա պատրաստած կերակուրները, որոնցից երբեք չեմ կշտանում: Տատիկս նույնիսկ բանաստեղծություններ է գրում, որոնցից մեկն էլ ինձ է նվիրված, որը նա գրել է ծնվելուցս մի օր հետո: Ամեն անգամ կարդալիս հուզվում եմ, հետո գրկում ու համբուրում եմ նրան:
Տատս իմ երկրորդ մայրն է:
Ես փոքր ժամանակից էլ կապված եմ եղել նրա հետ: Եղել է ժամանակ, որ ծնողներս այստեղ չէին, և ես երեք տարի մնացել եմ տատիկիս հետ: Շատ հետաքրքիր և անմոռանալի օրեր էին:
Տատիկիս հետ երբեք չեմ ձանձրանում, նրա հետ միշտ ուրախ է անցնում: Դե, էլ չխոսեմ նրա անսպառ կատակների մասին: Երբ ինչ-որ տեղ եմ գնում նրա հետ, բոլորը մտածում են, թե մայրիկս է, հետո, որ իմանում են տատիկս է՝ մտածում են, թե կատակ եմ անում, որովհետև նա ծեր չէ, ընդամենը 57 տարեկան է:
Տատս ինձ այնքան լավ գիտի, որ կես խոսքից ինձ հասկանում է: Չէ, ինչ կես խոսք՝ կես հայացքից: Շատ լավ է կարդում մտքերս ու երբեք չի սխալվում, ու ես ամեն անգամ զարմանում եմ դրա վրա ու սկսում եմ ծիծաղել:
Շատ եմ սիրում նրա բարությունը, որը սահմաններ չունի…
Ես միշտ պարտական եմ նրան ու ինձ թվում է, որ մի ամբողջ կյանք բավական չի լինի տալու նրան այն, ինչ նա է ինձ տվել:
Տատ ջան, հավատա, ես ամեն ինչ հասկանում ու գնահատում եմ: Ես գիտեմ, որ ինչքան էլ մեծանամ, մեկ է` մնալու եմ քո փոքրիկ Անին: Այս նյութս նվիրում եմ քեզ և ուզում եմ ասեմ որ…
Շնորհակալ եմ քեզ, տատ ջան, շնորհակալ եմ, որ կաս: Գիտեմ, քեզ շատ եմ բարկացնում ու ամեն անգամ զղջում եմ: Կներես տատ, ես իրոք դա անգիտակցաբար եմ անում: Ուզում եմ միշտ լինես կողքիս, միշտ: Ուզում եմ միշտ լսել քո խորհուրդները, որոնք այնքան կարևոր ու թանկ են ինձ համար, տատ…
Ես քեզ շատ եմ սիրում: