Եթե հետևել եք նախորդ հոդվածներիս, ապա կհիշեք «Առաջին անգամ թանգարանում» հոդվածս։ Հիմա պատմեմ, թե ինչ պատահեց, երբ գնացի նկարելու հորս տատի տարազը։ Ինչպես միշտ, թանգարանը դատարկ էր, միայն աշխատակիցներն էին, ինչը միշտ մտահոգել է ինձ: Թանգարանի գլխավոր ֆոնդապահ տիկին Հերմինեն իրեն հատուկ ջերմությամբ դիմավորեց ինձ։ Իսկ երբ տեղեկացավ, որ պատանի թղթակիցների ցանցից եմ, չափազանց ուրախացավ և հրավիրեց մյուս շաբաթ կայանալիք ցուցահանդեսին։
Ցուցահանդեսի օրը բաց չթողեցի առիթը, հարցազրույց վերցրեցի «Սուրբ Ստեփանոս» հոգևոր մշակութային կենտրոնի փոքրիկների նկարչության 21-ամյա ուսուցիչ Աղաջան Պողոսյանից:
Լուսանկարը` Արման Արշակ-Շահբազյանի
-Կպատմե՞ք Ձեր նկարչական գործունեության մասին: Ինչպե՞ս սկսեցիք, ո՞ր տարիքում և ինչպե՞ս հասկացաք, որ կերպարվեստի մեջ պետք է կերտեք ձեր ապագան։
-Սկսեցի բավական ուշ, երբ 15 տարեկան էի, հնարավոր է` զարմանքի պատճառ հանդիսանա, թե ինչու 15 տարեկանում, սակայն հարցի պատասխանը ես ինքս չգիտեմ, միակ պատասխանը. «Ավելի լավ է ուշ, քան երբեք»։
-Որտե՞ղ կրթություն ստացաք։
-Առաջին քայլերս սկսեցի գեղարվեստի դպրոցում, սովորեցի երեք տարի, այնուհետև ընդունվեցի Փ. Թերլեմեզյանի անվան գեղարվեստի պետական քոլեջ, պարտքս տալով հայրենիքիս վերադարձա և այսօր շարունակում եմ ուսումս։
-Տեղեկացանք, որ սովորեցնում եք նաև փոքրիկներին։
-Ուսուցանում եմ «Սուրբ Ստեփանոս» հոգևոր մշակութային կենտրոնում փոքրիկների խմբին։ Այս ցուցահանդեսին ներկայացվում է նաև իմ աշակերտների աշխատանքները՝ 8-ից միչև 10 տարեկան։ Փոքրիկ սաներիս նկարների հետ զուգահեռ ներկայացված են նաև Աբովյանի վաստակավոր նկարիչների աշխատանքները, չեմ վախենա ասել` վարպետների գործերը, ինչը ինձ համար չափազանց հպարտություն է, երբ աշակերտներիս նկարները տեղ են գտել նման հրաշալի նկարիչների աշխատանքների կողքին։
-Իսկ արդյո՞ք հեշտ է աշխատել երեխաների հետ։
-Աշխատելով տարբեր տարիքային երեխաների հետ, մոտեցումը ևս պետք է լինի տարբեր: Բնականաբար, 7 տարեկան աշակերտին ուրիշ մոտեցում եմ ցուցաբերում, ինչ 12 տարեկան աշակերտին։ Չունեմ տարիների փորձ, սակայն աշխատում եմ յուրաքանչյուր աշակերտի մոտենալ յուրովի։ Իսկ այն, ինչ անում ես սիրով, բնականաբար հեշտ է։
-Կարո՞ղ եք հիշել մի հետաքրքիր դեպք, որը պատահել է ձեր աշակերտների հետ աշխատելու ընթացքում և տպավորվել է։
-Պատմեմ վերջին դեպքերից մեկը։ Աշակերտը գրեթե 9 տարեկան երեխա էր, մատիտը սրելու ընթացքում լռության մեջ անսպասելի ասաց. «Ընկեր Աղաջան, ինչի՞ց ա, որ մատիտը սրում ենք` փոքրանում ու մահանում ա, իսկ մարդիկ` մեծանում են ու մահանում․․․»: