Առավոտ էր: Արթնացա հեռախոսիս ձայնից.
-Ալո՜:
-Ալո, Նա՞ր, ու՞ր ես, քեզ ենք սպասում, արագացրու:
-Մար, լավ էլի, ժամին նայե՞լ ես: Առավոտվա 6-նա, ու՞մ ես կորցրել էս ժամին:
- Յա՜՜, մոռացա՞ր, գնում ենք վազելու արագացրու:
-Լավ էլի, էսօր առանց ինձ գնացեք, չեմ գալիս:
-Վախենում ես նիհարե՞ս: Արագ-արագ: 2 րոպեից բակում լինես:
Հասկացա, որ «պրծում չունեմ»: Գնացինք, վազեցինք, ու ի՞նչ: Ոնց որ միշտ, եկա ու քնեցի:
Արթնացա արդեն ցերեկ էր, սովորության համաձայն առաջին գործս դուրս իջնելն էր: Էրեխեքը դուրսն են, ջա՜ն: Նորից աղմուկ, աղաղակ:
-Մենակ չասեք` նորից սկսել էր:
-Հա, էս անգամ էլ խնձորների կռիվն էր: Տեսնես` էս կինը չի՞ հասկանում, որ իրա խնձորներից մեր տանն էլ կա:
-Լավ, հանգիստ, մեկ ա` մենակ խոսելն ա:
Նստեցի ու նայեցի շուրջս: Նույն փողոցը, նույն հոգսերով նույն մարդիկ: Ամեն ինչ նույնն է, չի՞ լինի` մի օր մի բան ուրիշ լինի: Արդեն երեկո էր, խաղացինք մեր թաղի հայտնի պահմտոցին, հետո կիթառի ու երգ ու պարի ժամանակն էր: Արդեն մի կերպ ոտքիս վրա կանգնելով տուն բարձրացա:
-Մամ, ուժասպառ եմ: Գնում եմ քնելու:
Հաջորդ առավոտ նորից… Զընգ… Զընգ…
Հիմա, երբ դասերն սկսել են, կարոտով եմ հիշում ամռան խաղերով լեցուն այս օրերը: