Համահայկական ամառային 8-րդ խաղեր: Պինդ ձեռքսեղմումներ, լիքը հայկականություն, չորս տարվա հնության տաք գրկախառնություններ:
Չգիտեմ ինչ որոշմամբ, գուցե ուղղակի պահի թելադրանքով, գուցե կյանքի հստակ գծված պատկերով, պիտի ես այս անգամ լինեի ինձ համար գերկարևոր այս իրադարձությանը: Բացի նրանից, որ ուղղակիորեն հիանում եմ հայության խորը, բայց ցավոք սրտի, ցրված ու լայնացած արմատներով, հիանում եմ նաև կյանքի անկամք ընտրության վրա: Հենց այդ նույն չթրծված ընտրության բաժանման արդյունքում, միացա մի թիմի, որը ամենասիրուն նոտայականությամբ ներկայացնում է Իրանի Սպահան քաղաքի հայ մարզիկներին: Նրանք իրենց խառնվածքով, իրենց անկանխատեսելի ու հետաքրքրական խաղով, իրար թև տալու ու հաջողությունը ընդգծելու մեծ շնորհքով են առանձնանում:
Խաղերի ընթացքում ստեղծված ապրումների, ամենաքաղված զգացողությունների արդյունքում տպավորություններ են, որ իրենք միշտ իմ ճանաչման օղակում են եղել: Ամենից շատ մի պահ եմ սիրում, երբ գնդակի միավոր տվող շարժման մեջ իրար շնորհակալություն են ասում: Զգացել եմ, որ տարածված բան է: Խաղի ժամանակ, երբ ուղղակի բարձր ձայնով, երբեմն անկառավարելի ճչոցներով, ոտքերի հարվածներով ու ամենից հաճախ հանդիպող` նստարանից հանկարծակի մարմինը պոկող, երբեմն անգամ չարդարացված ապրումներով հանդերձ իրենք իրենց շնորհակալ են լինում: Կապ չունի, թե գնդակը ինչ ճանապարհով կանցնի, ցանցը կհատի, թե չէ, կամ վազքի ժամանակ, ինչ արագություն կգրանցվի, կարևորը, որ էմոցիաների մեջ իրենք իրենց շնորհակալ են լինում:
Խաղերի ընթացքում ընկերներ ես ընդունում քո կյանք, կապ չունի կրտսեր, թե ավագ ու ուղղակի չես ուզում բաց թողնել և այն ավարտել մի պահի, երբ կգա ժամանակը, ու մեքենան իրենց նորից Իրան կտանի: Նման ծանոթությունները միշտ պետք է պինդ պահել, որ գրկիցդ երեք քայլի չափով հեռու չգնան`հաշվի չառնելով երկրային հեռավորությունները:
Մեր թիմը տարբեր պարագաներում սիրուն հաջողություններ է գրանցել` իրար թև ու թիկունք լինելուց սկսած, մինչև պատվով գրաված առաջին տեղ: Այս թիմը իսկապես ասելիք ունեցող թիմերից է:
Հ. գ. Ափսոս, որ նկարում բոլորով չենք: