Բարև բոլորին, ով կարդում է նյութս: Ամբողջ ամառ համարյա տանը չէի լինում, այդ պատճառով չէի գրում: Իսկ ինչո՞ւ համարյա տանը չեմ լինում. ասեմ՝ սարում էի։ Ամբողջ ամառ աշխատում ենք, դրա համար էլ օրերն ենք հաշվում, թե երբ են դասերն սկսվելու:
Այս տարի սեպտեմբերի մեկին շատ անհամբեր էի: Արթնացա ժամը 6-ին՝ չնայած, որ զարթուցիչս ժամը 8-ին էր։ Բայց այդ անհամբերությունն էլ ունի իր պատճառները։ Դեռևս անցած տարվա երկրորդ կիսամյակից մենք դասղեկ չունենք, և ես անհամբեր սպասում էի, որ իմանամ, թե ով է մեր դասղեկը։ Իսկ երկրորդ պատճառն այն է, որ ուսուցչական կազմում փոփոխություններ են եղել, իսկ դա նշանակում է, որ լինելու են նոր դեմքեր, նոր ծանոթություններ։
Ժամը 9-ին հնչեցրին նոր ուսումնական տարվա առաջին զանգը։ Դպրոցի տնօրենը երեխաներին իր ուղերձը հղեց և, ամփոփելով անցած տարվա առաջադիմության արդյունքները՝ գերազանցիկ աշակերտներին գովասանագրեր հանձնեց։ Դրանից հետո եկան երկու զինվորական։ Չգիտեմ՝ ձեզ մոտ կա՞ նման բան, թե՞ ոչ։ Բայց սահմանամերձ գյուղերում շատ ամուր է կապը բանակի հետ: 10, 11, և 12-րդ դասարանի աշակերտներին տարան մի դասասենյակ, որտեղ սպաները պատմեցին մեր բանակի մասին, արդեն երկրորդ անգամ էի լսում։
Իսկ հանդիպումից հետո էլ իմացա, որ այս տարի նախորդ տարիների պես 10 հազար դրամ դժվարությամբ աշխատած գումար չեմ տալու և ասեմ՝ վերցրեք, գրքերիս փողն է, քանի որ սահմանամերձ գոտում ապրող երեխաների համար դասագրքերն այս ուսումնական տարվանից անվճար են դարձել։
Ջա՜ն, էլի դասի ենք։