Չգիտես ինչու, շատերս ձգտում ենք հարցազրույց անցկացնել միայն հայտնի մարդկանց հետ, բայց այս անգամ ես որոշեցի ներկայացնել Դիանա Մանասյանին` տաղանդավոր, բայց ոչ հայտնի մի երգչուհու:
-Դիանա, սկսենք սկզբից: Ինչպե՞ս սկսեցիր քո ճանապարհը երգարվեստում:
-Իմ պատմությունը նման չէ մյուսների պատմությանը։ Ես չեմ երգել 4 կամ 5 տարեկանում։ Երգարվեստ մուտք գործեցի, երբ 10 տարեկան էի, իմ սիրած երգչուհուն՝ Ադելին նմանակելով։ Այնպես ստացվեց, որ մեկնեցի ճամբար: Մի առավոտ ընկերներիս համար երգում էի Ադելի «Rolling in the deep» երգը: Ջոկատավարներից մեկը, պատահմամբ, տեսել էր ինձ երգելուց, և երեկոյան, երբ ամեն մեկս ներկայանում էինք մեր կարողություններով, ջոկատավարը խնդրեց, նույնիսկ ստիպեց, որ երգեմ այն երգը, որն առավոտյան լսել էր։ Դե, իհարկե չէի կարող հրաժարվել, որովհետև ջոկատավարն էր ասում։ Ես` կարմրած ու հուզված, սկսեցի երգել, ու ինձ թվում էր, թե այնքան վատ եմ երգում, որ վերջում ծաղրելու են ինձ, ու սենյակի ապակիները կոտրվելու են: Իրականում տեղի ունեցավ հակառակը: Ես ծափահարությունների և գովեստի խոսքերի արժանացա։
-Այդ ճամբարային երեկոն ինչ-որ բան փոխե՞ց քո կյանքում:
-Այդ պատմությունից անցել են տարիներ, ու հիմա ես ծննդավայրիս՝ Վարդենիսի եկեղեցում մենակատար եմ: Մենակատար եմ նաև Վարդենիսի հ.1 երաժշտական դպրոցի Ժողովրդական նվագարանների անսամբլում։ Անցած տարի գերազանցությամբ ավարտեցի դաշնամուրի բաժինը: Հետո որոշեցի ժամանակս անտեղի չանցկացնել և մեկ այլ երաժշտական գործիք ուսումնասիրել։ Հիմա սովորում եմ կիթառ նվագել, զուգահեռ ուսումնասիրում եմ նաև ջութակն ու քանոնը: Հետագայում, եթե զբաղվածությունս էլ ավելի չմեծանա, այլ գործիքներ էլ կուսումնասիրեմ:
-Իսկ ապագայի ի՞նչ ծրագրեր ունես:
-Ցանկություն ունեմ կրթությունս շարունակել կոնսերվատորիայում։ Առաջին մասնագիտությամբ ուզում եմ վոկալիստ-երգչուհի դառնալ։
Ի դեպ, երբ կոնսերվատորիա ընդունվելու մասին խոսում եմ ընկերներիս, ծանոթներիս հետ, նրանք ասում են, որ ամեն ինչ զուր է, քանի որ Վարդենիսում չկան համապատասխան մասնագետներ, ովքեր կպարապեն նախքան կոնսերվատորիա ընդունվելը։ Բայց այնտեղ սովորելու ցանկությունս այնքան մեծ է, որ պատրաստ եմ Երևան հասնել։
-Հուսանք, որ կկատարվի քո այդ մեծ երազանքը:
-Գիտե՞ք, իրականում ես շա՜տ երազկոտ եմ։ Բայց երազանքներիս, որպես երազանք չեմ նայում։ Փորձում եմ դրանք դարձնել նպատակ և հասնել այդ նպատակներին։
-Իսկ կա՞ երազանք, որը քեզ անիրականանալի է թվում:
-Թերևս մի երազանք. երգել բրիտանացի երգչուհի Ադելի հետ նույն բեմում։ Ունենալ գործիքային և վոկալային բենդ, Վարդենիսում բացել վոկալի դպրոց. սրանք առաջ երազանքներս էին, բայց այժմ նպատակ են ինձ համար, որոնք պետք է անպայման իրագործեմ:
-Իսկ երաժշտությունից բացի, այլ հետաքրքրություններ ունե՞ս:
-Կարող եմ ասել, որ արդեն հմտացել եմ հաղորդավարության ասպարեզում։ Անցած տարի մասնակցության հայտ լրացրեցի «TEDx kids Yerevan» 2015-ի համար։ Ամեն ինչ շատ պատահական և հապշտապ ստացվեց։ Չհասցրի հստակեցնել թեման, և ընդհանուր առմամբ, այդ մրցման մասին այդքան էլ տեղեկացված չէի։ Թեմաս երգ-երաժշտությունն էր, բայց չանցա հիմնական կազմ: Ես ընդհանրապես նահանջել չեմ սիրում, այդ պատճառով մասնակցության հայտ լրացրի նաև այս տարի։ Քանի որ ցանկություն ունեմ որպես երկրորդ մասնագիտություն, ընտրել հոգեբանությունը, որոշեցի «TEDx kids Yerevan»-ում հանդես գալ «Մարդկային հոգեբանությունը և ժեստերի լեզուն» թեմայով: Այս տարի նախընտրական փուլը դժվարացել էր, մասնակցության հայտերը շատ էին՝ 500-ից ավելի: Պետք է ընտրվեր ընդամենը 25-ը։ Հուրախություն ինձ`ընտրվեցի: 
-Քո կարծիքով, հետաքրքի՞ր էր այդ թեման լսարանի համար:
-Թեմաս ժեստերի մասին էր: Մի քանի օրինակ բերեմ: Օրինակ, բոլորս գիտենք, որ բութ մատը վեր պարզած ժեստը շատ տարածված է։ Իսկ տեղյա՞կ եք, որ տարբեր երկրներում այն տարբեր կերպ է մեկնաբանվում։ Օրինակ` ամերիկյան հասարակության մեջ, դա ճանապարհին մեքենա կանգնեցնելու ժեստն է: Միմյանց դիմաց պահելը նշանակում է, որ ամեն ինչ հիասքանչ է, իսկ այ, Հունաստանում այն հայհոյանք է համարվում, և շատ դեպքերում օգտագործվում է աշակերտներին կամ ուսանողներին լռեցնելու համար։ Իսկ ծխելու ձևը կարող է շատ տեղեկություններ հաղորդել այն մասին, թե ինչպես է վերաբերվում անհատն իր կյանքին. երբ ծուխը փչում է դեպի վեր, նշանակում է, որ կյանքն իրեն դուր է գալիս, եթե ներքև՝ վատատեսորեն է տրամադրված, եթե ուղղահայաց է փչում, նշանակում է, որ իր կյանքում ամեն ինչ հավասարակշռված է։
-Իսկ ի՞նչ խորհուրդ կտաս նրանց, ովքեր նոր-նոր են մուտք գործելու երաժշտական աշխարհ:
-Որպես հոգով ամուր անձնավորություն, ով կարողացել է բարդ ուղի անցնել, մինչև երգարվեստում որոշ չափով հաստատվելը, այս խորհուրդը կտամ. միշտ վստահեք ձեր ուժերին, եղեք պայքարող, փորձեք գտնել ելքեր` ձեր ուժերը բացահայտելու համար, երբե՛ք մի նահանջեք, քանի որ երգարվեստն ունի շատ բարդ ուղի, որտեղ կարող ես արդյունքի հասնել միայն աշխատասիրությամբ և համառությամբ։
Դիանան ինքն էլ այս նշանաբանով է առաջնորդվում, և հուսով ենք, անպայման մի օր նա կհասնի իր նպատակին: