-Աստղիկ ջան, էտա որ Ռուսաստան էինք, մի օր Վովա պապան եկավ՝ մի շիշ օղի ձեռին, թե խմենք մեր Աստղիկի կենացը, մենք էլ ասացինք՝ ի՞նչ Աստղիկ, մեր Աստղիկը երկու ամսից ա ծնվելու…
Ամեն տարի՝ ծննդյանս օրը, Անո մաման այս պատմությունն է պատմում, իսկ այսօր ես այն լսեցի տասնյոթերորդ անգամ…
Սովորաբար մարդիկ տարվա 365 օրերից ամենաշատը սիրում են մեկը՝ իրենց ծննդյան օրը: Բայց ինձ մոտ հակառակն է: Փոքր հասակից էլ չեմ սիրել ուշադրության կենտրոնում լինել, հետևաբար չեմ էլ սիրել նաև ծննդյանս օրը: Բայց մի բան կար, որ սիրում էի՝ քույրերիս ու եղբայրներս նվերը: Ամեն տարի՝ ծննդյանս նախորդող օրը, երեք քույրերս ու երեք եղբայրներս մտնում էին սենյակ ու ինձ թույլ չէին տալիս, որ մտնեմ, իսկ ես ձևացնում էի, թե չեմ հասկանում, թե ինչ են անում այնտեղ: Մենք լիքը խաղալիքներ ունեինք, դե իրականում խաղալիք ասել չի կարելի. դատարկ տուփեր էին, շպարի պարագաներ ու լիքը այլ պետքական ու անպետք իրեր, որոնց հանդեպ մեծահասակների հետաքրքրությունը սպառվել էր: Սենյակում նրանք ընտրում ու տոպրակի մեջ լցնում էին «խաղալիքներից» լավագույնները, իսկ հաջորդ օրը նվիրում ինձ (այսպես էինք անում բոլորիս ծննդյան օրերին): Ես անհամբեր սպասում էի, թե երբ եմ տեսնելու` որոնք են ընտրել, ու որոնք են այսուհետ իմը լինելու: Իրականում դրանք կյանքումս ստացած ամնաթանկ նվերներն են եղել՝ չնայած այն բանին, որ մի թեթև կռվի պատճառով քույրս դրանք հետ էր վերցնում, իսկ եթե հետ էլ չէր վերցնում, հնարավոր էր, որ այդ նույն նվերները մի որոշ ժամանակ անց ես նվիրեի նրանցից մեկին: Բայց ես չէի տխրում, որովհետև գիտեի, որ ձևն այդպես է, ու դա բնական էր: