«Տե՛ս, աստղ ընկավ: Շուտ, շուտ երազանք պահիր, անպայման կկատարվի»:
Ձեր աչքերի առաջով էլ մաշված ժապավենի պես անցան հայտնի մուլտֆիլմի կադրերը, որը երևի թե բոլորիս մանկության ամենասիրելի մուլտֆիլմերից է, ու չնայած հասուն տարիքին, դեռևս պահպանում է իր մանկական թարմությունը, հերոսների միամտությունը ու անկեղծությունը:
-Այնքան եմ սիրում էս մուլտը, ինչի՞ մենակ էս. «Պինգվինաշենը», «Հայելին», «Նաղաշն ու լավաշը»… Լավ կլինի, որ դուք էլ նայեք,- մայրիկս էր ասում մեզ փոքր ժամանակ:
Ու չուզելով, բայց նայում էինք ու էլի էինք նայում:
-Լավ էլի, էլի նայենք, մամ, հա՞…
-Չէ, էսօրվա համար հերիք ա, աչքերդ կվնասվեն…
Իսկ ո՞ր երեխան է այսօր հայկական մուլտֆիլմեր նայում… Գրեթե ոչ ոք: Ո՞ր երեխային հարցնես, կասի` Մաշան եմ նայում: Ես բան չունեմ ասելու, ցանկացած երեխայի կգրավի գունային առատությունը, ձայնի ճոխությունը… Ես ինքս էլ երբեմն նայում եմ «Մաշան և Արջը» մուլտֆիլմը: Բայց ո՞ր ծնողը կցանկանա, որ իր երեխան մեծանա ալարկոտ ու չափազանց չարաճճի: Վերջիվերջո երեխաներն ընդօրինակում են բոլորին, և դեռ փոքր տարիքից պետք է իրենց իդեալն ունենան աչքի առաջ: Իմ կարծիքով ծնողներից էլ է գալիս, որ երեխաները չեն նայում հայկական մուլտֆիլմեր: Ու վստահաբար կասեմ, որ եթե մայրս մեզ համար չմիացներ «Գտնված երազը», ես երևի չէի սիրահարվի էս մուլտֆիլմին ու չէի դառնա նրա երկրպագուն…
Մնում է հուսալ, որ հայ ծնողները իրենց երեխաների համար կցուցադրեն հայկական մուլտֆիլմեր: Շատ եմ ցավում, որ այսօր հայկական մուլտեր համարյա չեն ստեղծվում: Եվ իմ սիրած մուլտերի շարքը չի ավելանում…
Վա՜յ, աստղ ընկավ: Շուտ երազանք պահեմ, հուսամ, որ այս ցանկությունս անպայման կկատարվի…