-Տո՛ այ քո ցավը տանեմ, ես էտ հարցը արդեն լուծել եմ։ Դու գործերիդ նայի, էտ ի՞նչ ա, որ ես չկարանամ գլուխ բերեմ։ Հա ՛, հա (այս անգամ ծիծաղելով), դե ինձ գիտես։ Միշտ պատրաստ,- երիտասարդը հեռախոսը անջատում է, անփութորեն սեղմում ջինսի գրպանը։

-Մամ ջան, բարև, ի՞նչ կա, ո՞նց եք: Եսիմ է, կիսուրս հարևաններին հավաքել ա գլխին, նստել ա տունը: էնքան ասի` արի իրար հետ գնանք, չեկավ։ Ի՞նչ անեմ, հոգատարությունս չի գնահատվում։ Ես էլ մենակ գնում եմ Գայուշենց տուն: Հա՛, էսօր ծնունդն ա, -միջին տարիքի կին է, բավականին սիրունատես։

-Պապ ջան, համալսարան չեմ հասել, հասնեմ` կգրեմ։ Դու խմե՞լ ես դեղերդ, էսօր վերջին օրն ա, չէ՞։ Դե  լավ, պապ ջան, պատրաստվի, կգամ` կգնանք հիվանդանոց։ Չէ՛, պապ, հենց էսօր ենք գնում, տեսնենք՝ ի՞նչ արդյունք կա (ժպտում է)։ Դե լավ, պապ ջան, կգրեմ,- հեռախոսն անջատելուց հետո երիտասարդ աղջիկը կրկին հայացքը սահեցրեց ապակուց դուրս։

Ամեն օր մոտ քառասուն րոպե եմ անցկացնում ավտոբուսում, ու ակամա միտքս  բախվում է շատերի երազանքներին, ցավերին, կարոտած տխուր ու հոգնած հայացքներին։ Ու քիչ- քիչ հասկանալի է դառնում, որ ավտոբուսը հազարավոր երազանքներ է տեղափոխում մի տեղից մյուսը, այդ երազանքները երբեմն կես և ավելի ժամեր խցանման մեջ են մնում ,բայց չեն կորցնում իրենց թարմությունը։ Հազարավոր կարոտներ են տեղափոխում, որոնք իրենց գոյության մեծամասնությունը անցկացրել են խցանումների մեջ։ Տարիներ են տեղափոխում ու մարդկանց, որոնք մաշվում են  ու ամեն վայրկյան մոտենում մահվանը։ Միգուցե, չգիտեմ, թե էլ ինչեր են տեղափոխում այդ ավտոբուսները:  Շատ բան չգիտեմ։ Չգիտեմ, թե ինչու այդ «միշտ պատրաստ երիտասարդները» քնած են ձևանում, երբ հարկ է լինում իրենց տեղը զիջել ծերերին: Չգիտեմ, թե ինչու են այդ հոգատար հարսները բոլորի հետ ցանկանում խոսել իրենց սկեսուրի մասին ու շեշտել իրենց բարի, համբերատար, ներող լինելը։ Ա՛յ, համբերատարության հրաշալի ձև եմ ասել, է: Չգիտեմ,  թե ինչու եմ այդքան  ցանկանում, որ հորը հիվանդանոց տանող աղջիկը լիարժեք ժպտա գարնան թռչունների ծլվլոցը լսող մարդու ժպիտով։

Շրջվում նայում եմ  կողքիս նստած պապիկին ու փոքր  թոռնուհուն, ով անդադար հարցեր է տալիս՝ պապիկ, ծաղիկը կանաչ է, չէ՞,  իսկ արև՞ը։ Եթե արևը կանաչ լինի, աշխահն էլ, չէ՞, կանաչ կլինի։

Մի պահ ցանկանում եմ  պարզապես շրջվել ու ասել՝ հա՛, կանաչ են։ Ամեն շնչող ու գեղեցիկ բան կանաչ է, ու ժպիտն էլ կանաչ է, դրա ցանկությունն էլ։ Ցանկացա նայել պատուհանից ու տեսնել այդ կանաչությունը  փողոցով անցնող հղի կնոջ դեմքին կամ  թևանցուկ քայլող տատի ու պապի ճերմակ մազերի մեջ։ Ցանկացա այդ կանաչությունը տեսնել այն համբույրի մեջ, որը մայրը որդուն դպրոց ճանապարհելիս է տալիս։

Մենք երբեմն այնքան մեծ ժամանակ ենք անցկացնում կանգառներում, ավտոբուսներում, խցանումների մեջ։ Եվ քայլ առ  քայլ մոտենում ենք անխուսափելի մի երևույթի,  որը կգա մեկ անգամ, անչափ անսպասելի։ Մենք այնքան ժամանակ ունենք մեր  հազարավոր կանաչ երազանքները նպատակներ դարձնելու համար։ Այնքան  ժամանակ։

Կանգառում տարեց կինը իջնում է ավտոբուսից ու հեռանում։ Երիտասարդը հեռախոսը գրպանից հանում է.

-Հա բռատ, հա, խնդիր չկա, քո համար ամեն ինչ կանեմ…