Լուսանկարը՝ Անի Ղուլինյանի
Ձմեռվա վերջին ու գարնան սկզբին տրվում է առարկայական օլիմպիադաների մեկնարկը: Վերջին շրջանում դրանցից մի քանիսին մասնակցելով ու նոր միջավայր ընկնելով՝ ռեֆլեքսորեն ծանոթ դեմքեր եմ փնտրում: Այսօր էլ՝ Վանաձորում դիմացս նստողների սանրվածքները ուսումնասիրելիս, մի շատ ծանոթ սարնվածք գտա:
-Գիտե՞ս են աղջիկը ով ա՞:
-Ո՞վ :
-Սպասի անունը հիշեմ: Հա Լիլիթն ա 17-ից,Վանաձորի դասընթացին ենք եղել երկուսով:
Հետո Լիլիթին ձայն տվեցի, որ շրջվի, բնականաբար չլսեց։ Հետո կրկին ու այնքան մինչև շրջվեց: Բայց հենց, որ տեսավ տեսախցիկը պահած նկարում եմ՝ ետ շրջվեց: Ու իմ մոտ ստացվեց այս լուսանկարը, որտեղ Լիլիթը երկրորդ շարքի չորրորդ նստարանին նստած աղջիկն է: Բարեբախտաբար ինքն էլ ինձ էր ճանաչել, պայմանավորվեցինք ավարտելուց հետո դուրս գալ, խոսել, բայց ինչպես սովորաբար լինում են բոլոր պայմանավորված բաները, չստացվեց:
Ու այսպես, ես 17-ի շնորհիվ ամեն տեղ ծանոթ դեմքեր եմ փնտրոմ ու ամեն անգամ, երբ հեռուստացույցով Գեղարքունիքի, Արմավիրի, Վայոց ձորի մասին ռեպորտաժ է լինում, վազում եմ էկրանի մոտ՝ հույսով, որ ծանոթ մարդ կտեսնեմ: