Բնությունն այն վայրն է, որտեղ ապրում ենք մենք՝ մարդիկ։ Ապրում ենք ու առանց խնայելու «ուտում» ամեն ինչ։ «Ուտել» բայը այստեղ օգտագործված է ամբողջովին բացասական իմաստով։ Ուտում ենք ո՛չ թե նրա բարիքները, այլ նրա «կյանքը»։
Ամեն ինչ սկսվեց այն բանից հետո, երբ զարգացավ տեխնիկան, ու մարդը սկսեց անխնա օգտագործել ամեն մի «բջիջը»։ Օգտագործելը դեռ քիչ է, դեռ մի բան էլ՝ օգտագործման ընթացքում բնությանն է վերադարձնում վտանգավոր արգասիքները՝ չմտածելով, որ դրանով վնասում է առաջին հերթին ինքն իրեն։ Ի՞նչ եք կարծում, որքանո՞վ է լավ մաքուր թթվածնի փոխարեն շնչել գործարաններից դուրս մղված թունավոր գազերի խառնուրդները։ Որքանո՞վ է հաճելի ամեն մի քայլափոխի հանդիպել թափոնի ու դրանում մեղադրել քաղաքապետին, որ աղբահավաք մեքենաները չեն գործում, իսկ ընդհանրապես երկրագնդի սաղարթը վերացնելու առաջ, մի՞թե չեք մտածում այն մասին, որ վերացնում եք մարդու կենսագործունեությանը շատ անհրաժեշտ թթվածին «արտադրողներին»։
Եկեք իրար հետ պատկերացնենք, թե ի՞նչ կլինի Երկիր մոլորակի հետ ընդամենը 20 տարուց. մակերեսին կառաջանան բազմաթիվ ճեղքեր, որոնք երկրի ընդերքում եղած ռեսուրսների օգտագործման հետևանք են, Կանաչ ու կապույտ մոլորակը կդառնա շագանակագույնի ու մոխրագույնի 50 երանգներն արտահայտող մի գունդ։ Բա դուք մարդկանց արտաքին տեսքը պատկերացրեք։ Չէ՛, չէ՛, սպասե՛ք, ուղղակի մի կարդացեք ու անցեք։ Մի պահ դուք պատկերացրեք, նոր հետո ես իմ պատկերացումներով կկիսվեմ։
Իմ կարծիքով, մարդկանց աչքերն արդեն կունենան երկու կոպ, որպեսզի աչքի արտաքին մակերեսը հեշտությամբ մաքրվի։ Կունենան ավելի մեծ ականջներ ու ավելի հաստ թմբկաթաղանթ, որ դիմանա միջավայրի բարձր ձայնային ալիքներին։ Քիթը կանհետանա ու դեմքի վրա քթի փոխարեն մեկ անցք կլինի, որտեղ էլ ֆիլտրի նման մի բան կլինի, որը օդը կֆիլտրի թունավոր գազերից… Նույնիսկ պատկերացնելն է ահավոր։ Դե, իսկ երեխաների կեսը բազմաթիվ արատներով կծնվի։
Արդյո՞ք դուր է գալիս ձեզ այս ամենը։ Վստահորեն կարող եմ ասել, որ ո՛չ։ Մեր նախնիները մեզ են փոխանցել համեմատաբար ավելի մաքուր Երկիր մոլորակ, իսկ մենք մեր պարտքը պետք է համարենք հաջորդ սերունդներին նույնպես փոխանցել մաքուր մոլորակ։ Պետք է պահպանել բնությունը, այլ ոչ թե բնության մեջ ստեղծել արհեստական բնություն։ Ցավալին այն է, որ մենք հենց դա ենք անում։