-Օ՜, նույնիսկ այսպես,- ահաբեկված ասացի ես:

-Ման, ի՞նչ պատահեց:

-Մի՞թե չես տեսնում, այդ գարշելի աղբը նույնիսկ քաղաքի կենտրոն հասավ:

-Հըմ, լավ չէ,- մտահոգ ձայնով պատասխանեց քույրս:

-Տեսնում ես, չէ՞, գեղեցիկ տոնական քաղաքից անմիջապես հետո ինչն է հյուրընկալվում հայերիս:

-Քաղաքն աղտոտելը դարձել է առաքելության պես մի բան, երեւի նույնիսկ բնավորություն:

-Ճիշտ ես, ցավալի է, բայց փաստ: Քաղաքի զարդարանքները հավաքում էիք, գոնե աղբն էլ վերացնեիք:

-Դե, երեւի օրերից մի օր դա էլ կհավաքեն:

-Հուսանք, բայց պատկերացրու՝ մինչ այդ քանի մարդ կարող է գարշանք զգալ, ու քանի օտարական կհիասթափվի:

-Իսկ հենց այս աղբը ստեղծողներն ի՞նչ են մտածում իրենց մասին:

-Պատկերացում անգամ չունեմ, դե, տեսնում են, որ քաղաքապետարանը չի արձագանքում, չի էլ կազմակերպում մաքրման աշխատանքներ, իրենք՝ «բարեկիրթները», ինչո՞ւ պետք է հարգեն իրենց քաղաքը:

-Ահա, ամեն ինչ էլ մեծերից կամ «վերեւներից» է գալիս:

Եվ այդպես «գարշելիության սրով մասնատված»՝ շարունակեցինք մեր զբոսանքը, սակայն այդ «աղբային» տեսարանները դրվագ առ դրվագ ուղեկցեցին ինձ մինչեւ տուն, ու անգամ այս նյութը գրելիս՝ դեռ շատ մեծ զայրույթ էր կուտակված ներսումս: