Edita Galstyan new

Քաղաքի աղմկոտ փողոցները

Քաղաք։ Ավտոմեքենաներ։ Աղմուկ։

Քայլում ես քաղաքի փողոցներում, ականջիդ մեջ քաղաքի աղմուկն է, ներսումդ՝ քո։

Գնում ես ամենօրյա ճանապարհովդ. էն ճանապարհով, որ էնքան է հարազատ դարձել, որ աչքերդ էլ փակես, ոտքերդ ինքնուրույն կգնան։

Անցնում ես քաղաքիդ փողոցներով, նայում ես այս ու այն կողմ, մարդիկ տարբեր արագությամբ գնում են։ Մե՜կ շտապում են, մե՜կ վազում, մե՜կ էլ ճոճվելով հազիվ տուն են ուզում հասնել։

Դու գնում ես, քաղաքը հետդ տանում։ Մտքումդ խառը մտքեր են։ Մե՜կ ամենասովորական ամենօրյա մտքեր են պտտվում գլխումդ, մե՜կ էլ ամենատարօրինակ ու անսպասելի մտքերը, որ երբևէ ունեցել ես։

Քաղաքդ արդեն չի հասցում հետևիցդ գալ, սկսում ես արագ քայլել, ինքդ քեզ տեսնում ես խանութների մուգ ցուցափեղկերում, որոշում ես մի րոպե կանգնել, նայել՝ նման էիր վերջին անգամ տեսածդ քեզ: Հետո հանում ես հեռախոսդ, նկարվում, հետո պատուհանից տեսնում ես, որ մի տեսակ տարօրինակ են նայում քաղաքիդ մարդիկ։ Հետո հասկանում ես, որ ոչ թե իրենք են տարօրինակ նայում, այլ էստեղի միակ տարօրինակը դու ես։ Թողնում, արագ գնում ես էդտեղից, կարծես ոչ մի բան էլ չէր եղել։

Ճանապարհին տարբեր տներ ես տեսնում, մեկի լուսամուտը փոշու մեջ կորած է, մյուսինը փայլում է մաքրությունից։ Հետո հասկանում ես, որ փոշոտ պատուհանով տան մարդիկ ոչ թե փնթի են, այլ  վաղուց թողել են տունը, գնացել…

Գնում ես, փողոցը վազում է հետևիցդ, մի կերպ բռնում է քեզ։ Դանդաղեցնում ես քայլերդ, փողոցը աղմկում է, դու՝ լռում, բայց մոռանում ես քաղաքդ, էլի թողնում իրեն էլ, իր աղմուկն էլ ու ներսիդ աղմուկից վազում տուն…