Երկար ժամանակ մտածում էի, թե ինչի մասին գրել, բայց այսօր «High Strung» ֆիլմը նայելիս, մուսաս եկավ ու ասաց, որ պիտի ֆիլմերի, երաժշտության ու երգերի մասին գրեմ:
Նախ` ֆիլմերի մասին:
Կան ֆիլմեր, որոնք սովորեցնում են չհանձնվել դժվար իրավիճակներում, ֆիլմեր, որոնք երեխաներին, դե ինչու չէ, նաև մեծերին, սովորեցնում են երազել ու հավատալ հրաշքներին, ֆիլմեր, որոնք սովորեցնում են սիրել, պայքարել, հավատալ:
Այսօրվա նայածս ֆիլմում կար այդ ամենը: Ֆիլմը մի սովորական ջութակահարի և բալետի պարուհու մասին էր: Տղա, որ նվագում է մետրոյի անցումների տակ գումար վաստակելու համար, և աղջիկ, որ արվեստի դպրոցում սովորում է բալետ: Ֆիլմը նայելու 14-րդ րոպեից այս ամենին ավելացավ հիփ-հոփը:
«Եվ ի՞նչ կապ ունի այս պարաոճը ջութակահարի կամ բալետի պարուհու հետ»,- մտածեցի ես, և միայն շարունակությունից պետք է պարզ դառնար, որ հենց տղայի նվագած երաժշտությունը և բալետից բոլորովին տարբերվող պարաոճը պետք է դառնային ծանոթության պատճառ: Թե ինչպե՞ս, դիտեք ֆիլմը և կիմանաք…
Հիմա երաժշտության և երգերի մասին:
Ասում են, որ երաժշտությունը մշակույթի ամենանուրբ, միևնույն ժամանակ, ազդեցիկ ճյուղերից մեկն է: Ինձ թվում է առանց երաժշտության և երգերի, կյանքը երևի անհետաքրքիր և կիսատ կլիներ:
Երաժշտության բուժիչ ուժի մասին Պլատոնը, Արիստոտելը և շատ ուրիշները գրել են:
Բազմաժանր երգերի մեջ առավել հաճախ նախընտրում եմ հիփ-հոփը: Անգամ լինում են օրեր, երբ մեկ երգը ինձ հերիքում է 7-ից 9-ը ժամ, կամ ամբողջ օրս անցնում է նույն երգը լսելով: Հեռախոս, ականջակալներ և միայն երգեր, ու կապ չունի եղանակը: Երգը դիպչում է մարդու սրտին, փոխում տրամադրությունը, միաձուլվում հոգեվիճակին ու դառնում է ընկեր:
Այդ երգերն ու ֆիլմերն են, որ լցնում են մենության րոպեները, որը նմանեցնում ես քո կյանքին, որ հաճախ մելոդրամաները նայելիս արտասվում ես, որ մի երգը շատ լսելուց անգիր ես անում ու մտքումդ երգում, որ…
Մուսաս կարծես թե դարձյալ հանգստի մեկնեց անորոշ ժամանակով՝ կիսատ թողնելով միտքս…