-Պա, ոչի՞նչ որ էս ժամին եմ զանգում, հո քնա՞ծ չէիք:

-Չէ, Նարս, նորմալ ա, ասա (քնած էր):

-Պապ, պրծա՞վ:

-Ի՞նչը պրծավ:

-Նոր կամանդիրի մաման զանգեց, ասում ա` կռիվը պրծել ա, հողերն էլ տվել ենք, ու իրոք, էս երկու ժամ ա` կրակոց չի լսվում: Բայց մեծ կին ա, կարող ա սխալ նյութ ա կարդացել, ասեցի` քեզնից ճշտեմ:

-Չէ, Նարս, խաբար չեմ, սպասի տենամ:

Երբ պապան ինձ հարցրեց` «ի՞նչը պրծավ», էդ «պրծավ» բառից իրենց վրանում բոլորը արթնացել ու հավաքվել էին հեռախոսի կողքերը` տեսնեն, թե ինչ եմ ասում: Զանգն անջատելոց հետո մտան, ճշտեցին ու սկսեցին ուրախ նշել, որովհետև իրենց տղերքը էլ վտանգի մեջ չէին:

Իսկ մենք էդ գիշեր չքնեցինք, բոլորիս մոտ էլ երկակի զգացողություն էր` ոչ ուրախ էինք, ոչ տխուր…

Հ.Գ. Նկարում 20 օր չլողացած ես եմ ու 44 օր չլվացած շորերս, նկարվել եմ, որ վազեմ կողքի գյուղ, կպնեմ վայֆայի ու ուղարկեմ տուն: