Երբ փոքր էի, ստեղծագործում էի: Բանաստեղծություններ էի գրում և ամեն անգամ դրանք կարդալիս մեծ հրճվանք էի ապրում, հատկապես, երբ մեծերը գովաբանում էին ինձ:
Անցավ մեկ-երկու տարի: Ընդհանրապես չէի ստեղծագործում: Ինչպես ասում են՝ մուսա չկար: Մուսաս 17.am-ի շնորհիվ արթնացավ: Ֆեյսբուք սոցիալական ցանցի միջոցով կարողացա գտնել 17-ի էջը և սկսեցի թղթակցել: Գրում էի գյուղի, հետաքրքիր մարդկանց ու տարբեր թեմաների շուրջ: Մեծ ուրախությամբ ընդունեցի այն փաստը, որ ընտրվել էի որպես աշնանային մեդիա ճամբարի մասնակից: Այնտեղ շա՜տ բաներ սովորեցի լրագրության, ֆոտոլրագրության, ինչպես նաև կինոյի մասին: Ձեռք բերեցի բազում ընկերներ ու շա՜տ գիտելիքներ: 17-ը դարձավ առօրյայիս ու կյանքիս հիմնական մասը: Հոդվածներս նաև սկսեցին տպագրվել «Որոտան» թերթում: Այսպես ասած՝ հայտնի մարդ էի դարձել: Դրսում անծանոթ մարդիկ հարցնում էին.
-Դու է՜ն լավ հոդվածներ գրող Սոնան չե՞ս:
Գիտե՞ք ինչ հաճելի է, երբ մարդիկ գնահատում են քո աշխատանքը, ու երբ հասկանում ես, որ մարդկանց իրոք հետաքրքիր են քո ստեղծագործությունները: 17-ը ինձ օգնեց հասկանալ, որ աշխարհն ավելի գեղեցիկ է, քան թվում է, որ մեզ շրջապատող ամեն ինչի մեջ կարելի է հետաքրքրություն գտնել, որ այն բաները, որոնք մեզ մանրուք էին թվում, հաճախ կարող են ավելի կարևոր նշանակություն ունենալ:
Այսօր ես հպարտ եմ, որ 17-ի մի փոքրիկ մասն են կազմում, կարողանում եմ ստեղծագործել ու պատմել աշխարհին իմ փոքրիկ գյուղի ու հետաքրքիր մարդկանց մասին:
Շնորհակալ եմ 17-ի ողջ անձնակազմին ինձ այսպիսի հնարավորություն տալու համար, ու թող 17-ի գործունեությունը երկա՜ր շարունակվի, որպեսզի մեր հայ պատանիները իրենց համար բացահայտեն ավելի գունավոր ու գեղեցիկ աշխարհ: