21-րդ՝ ոսկե երիտասարդության դարաշրջան

Բոլորիս հայտնի է, թե ինչու է 5-րդ դարը համարվում Ոսկե դար: Մենք բոլորս գիտենք, սակայն երբևէ մեզնից ոչ ոք ականատես ու ներկա չի եղել:

Իմ կարծիքով 5-րդ դարից բացի, մենք՝ հայերս, ունենք նաև 21-րդ դար՝ ոսկե դարը, որտեղ և՛ ներկա ենք, և՛ ականատես, և՛ մասնակից:

Անասելի զգացողություն է հեղափոխությունը, և այն էլ՝ հաջողված: Հայաստանն աշխարհին ապացուցեց, որ սուրն ու թուրը չեն որոշում այսօրն ու վաղը, դրանք ընդամենը ուժի գործոններ են, որոնք վայր դրվեցին՝ սիրո ու համերաշխության ոտքերի առաջ: Համայն աշխարհը թնդում էր, ինչպե՞ս… Ինչպե՞ս կարողացավ հայն առանց զոհի հեղափոխություն անել: Դարեր շարունակ բազմապիսի երկրներ արել են հեղափոխական քայլեր, բայց առանց արյուն չի եղել ոչինչ, կամ էլ տանջանքներից հետո անգամ՝ ամեն ինչ նույնն է մնացել:

Ուզում եմ ասել ու հպարտանալ, հպարտանալ ու էլի ասել… Քիչ են բառերը՝ բնութագրելու համար այն ամենը, ինչ տեղի ունեցավ գրեթե մեկ ամիս շարունակ:

Հայրենասիրությունս քառապատկվեց…

Երբ տեսնում ես ազգիդ ուրախությունը, ակամայից ոտքերդ ավելի ու ավելի են ամրանում հողիդ, ու այլևս չես ուզում զգալ օտարության «բույրը»: Երբ տեսնում ես աշխարհի հրճվանքն ու թշնամի կոչվող պետության երազանքը, ինչը կարդացել եմ սոցիալական ցանցերում՝ մեկնաբանություններում. «Բա մարդ հայի նման չլինե՞ր, մարդավարի ցույց աներ», «Մենք վախենում ենք, որ հայերն այսքան համախմբված են», «Դուք առանց զենք հեղափոխությո՞ւն եք անում», «Զարմանալի ազգ են հայերը, այնպես կուզեի պատմության մեջ եղած դեպքերը վերանայեին, ու բարեկամ՝ քույր ու եղբայր լինեինք հայերին»…

Ես այնքան ուրախ եմ, որ այլևս վերացավ վախի մթնոլորտը, երբ խոսեմ իրավունքից ոչ ոք չի ասելու. «Ո՞ւմ է պետք իրավունք կոչվածը», երբ խոսեմ ապագայից, մտքումս միայն. «Ի՞նչ անեմ երկրիս համար» արտահայտությունը կլինի….

Մինչ այս ամենը, ես պատրաստվում էի Վանաձորի երիտասարդների հետ քննարկում անել, վեր հանել խնդիրներ, խոսել մեր իրավունքներից ու պարտականություններից, և գործի դնելով մեր ողջ կարողությունը, ազդեցություն ունենալ քաղաքի կյանքի վրա: Ամեն ինչ պատրաստ էր, օրը՝ որոշված: Սակայն քննարկումը ձախողվեց համահայկական շարժման պատճառով, բայց… Սկիզբ դրվեց ամենակարևորին՝ մեր քայլին, հանուն մեր ապագայի, հանուն  այն Հայաստանի, որի մասին լսում էինք միայն երգերում ու բանաստեղծություններում, որի մասին երազում էինք փակ աչքերով, սակայն մեգի միջից արդեն մեզ ԲԱՐԵՎ-ում է։

Մեկ ամսվա ընթացքում Հայաստանը մեկ ընտանիք դարձավ: Ես արդեն ունեի իմ անկյունն ու այդ անկյուն կոչվող փողոցի անդամներին՝ ընկերներիս ու բազմաթիվ անծանոթների:

Այլևս չեմ ուզում լինի այն կարծրատիպը, թե Քո տունն ավարտվում է ինչ-որ դուռ փակել ու այդ վայրից հեռանալով, հիմա մեր տունն ավարտվում է Հայաստանի սահմաններից անդին:

Այս օրերին ինձ մի հարց էր տանջում. եթե հայը կարող է հազարավոր մարդկանցով մեկ մարդ դառնալ, ապա ինչո՞ւ, ինչո՞ւ է լինում շատ հաճախ այնպես, որ քաղաքացին քայլելիս արհամարհում է գրեթե ամեն ինչ, ու սրտացավ չի լինում այն ամենին, ինչ կատարվում է իր շուրջը: Այն մեկի համար, ով այդ պահին օգնության կարիք ունի:

Ամեն ինչ սկսվում է մեզնից ու մեր արած քայլերից: Ահա այս թավշյա, սիրո ու խաղաղության հեղափոխությունն էլ ապացույցն էր այն բանի, որ Հայաստանն ունի աննկարագրելի սերունդներ, ու հենց այս պահին իր երիտասարդությունը վայելող սերունդ: Մենք՝ 21-րդ դարի ոսկե երիտասարդությունն ենք: Ինչպես ժողովուրդը սիրում է ասել՝ մենք էլ մեր երեխաներին պատմելու բան կունենանք, մենք՝ հեղափոխական ու պայքարի ուժը մեր սրտում կրողներս:

 

Բոլորը լաց են լինում, բայց ուրախությունից…

Դե, իմ քաղաքն էլ՝ Վանաձորս, ինքնատիպ էր, ինչպես միշտ, իր «կարևոր», ու երբեք բացակա չստացող մռայլ, բայց սիրով, անձրևոտ՝ արևի շնչով, «դբա լավը» գնացող եղանակներով:

Հա, մոռացա ասել, վանաձորյան ոչ մի անձրև դեմ չի եղել այս շարժմանը, ուղղակի դա մեզ համար արդեն դարձել է խորհրդանիշ:

Մենք ուրիշ ենք, մեր մեջ սեր ու կյանք է, խաղաղություն ու բարություն: Սիրում եմ հայ ազգս: Պաշտում եմ հողս, ու հարգանքի խոսք եմ հղում  այն մարդկանց, որոնց շնորհիվ ոտքի ելավ մի ամբողջ ազգ: Մենք Հայաստանի Հանրապետության ՀՊԱՐՏ ՔԱՂԱՔԱՑԻ ԵՆՔ…