Եղանակը սառն էր մարդկանց սրտերի պես,
Փողոցները՝ քանդված մարդկանց հոգիների պես,
Ծառերը՝ անտերև, ինչպես մարդիկ՝ առանց հույզերի:
Աշուն էր, քամի էր, անձրև էր…
Ես էի, ուրիշ ոչ ոք:
Ծառերը արև էին ուզում, ծաղիկ ու խոտ,
Իսկ ինձ միայն դու էիր պետք:
Մարդաշատ փողոցում ես մնացել էի միայնակ,
Ինձ միայն մեկն էր պետք, որպեսզի նրանով վառեի լույսերը բոլոր,
Սակայն այդ մեկը լուսավորեց բոլորին՝ բացի ինձնից:
Ես ու աշունը սպասում էինք քեզ,
Ինչպես ամեն անգամ,
Բայց դու քեզ համար գարուն էիր գտել:
Իսկ ես դեռ սպասում էի քեզ, ինչպես միշտ՝ չակնկալելով ոչինչ,
Միայն թե տեսնեի քեզ, ու ինքս իմ աչքերին երանի տայի
Այդ բերկրալի տեսարանի մասնակիցը լինելու համար:
Ես ու աշունը քեզ էինք ուզում,
Բայց դու հարբել էիր գարնան ծաղիկների բույրով,
Ու խոստացել էիր երբեք չգալ: