-Տա՛տ, իսկ դուք ինչո՞վ էիք զբաղվում, երբ չկային համացանցն ու համակարգիչը, արդյո՞ք կյանքը հետաքրքիր էր։

Էլի հյուր էի գնացել տատիկիս ու տանջում էի իմ հարցերով։ Ախր, նա այնքան հետաքրքիր դրվագներ է պատմում իր կյանքից, որ ցանկանում եմ նստել ժամանակի մեքենա և սլանալ դեպի անցյալ։

-Բալե՛ս, մեզ էն ժամանակ դրանք չէին հետաքրքրում, չէինք էլ պատկերացնում, որ մի օր ինչ-որ սարքի միջոցով հնարավոր է աշխարհի այս ծայրից մյուսը խոսել մարդկանց հետ։

-Լավ, իսկ ինչո՞վ էիք զբաղվում։

-Է~… Մենք ընկերուհիներով հավաքվում էինք ու մեր փայտե տիկնիկների համար շոր էինք կարում։

-Փայտե՞։

-Էն ժամանակ էլ հո չկայի՞ն այդ պատրաստի տիկնիկները, մեր խաղալիքները մենք էինք պատրաստում։

-Իսկապե՞ս, լավ շարունակի՛ր։

-Ո՞ւր էի հասել, հա հիշեցի։ Շուտ-շուտ բարձրանում էինք սարերը, էնտեղ վրան էինք խփում ու օրերով մնում էինք։

-Իսկ չէ֊ի՞ք վախենում։

-Չէ հա, այ բալա, ողջ գյուղն էնտեղ էր, մեզ ի՞նչ կարող էր պատահել։ Լավ եմ հիշում, մենք գյուղում մի հեքիաթասաց ունեինք։ Ամեն երեկո հավաքվում էինք մեկիս տանն ու նրա պատմություններն էինք լսում։ Նրա ամեն ասածը մինչև հիմա ականջիս է, անգիր եմ հիշում։

-Տա՛տ, ի՞նչ ես կարծում, հիմա՞ է կյանքը լավ, թե՞ այն ժամանակ։

-Իհարկե, էն ժամանակ կյանքը ուրախ էր, բոլորս միասին էինք, մտածելու բան չկար, իսկ հիմա՞։ Ո՞ւմ է պետք այդ հեռախոսը, երբ մենակ ես։

Դպրոց։ Տարեվերջ։ Կիսամյակայիններ։ Բոլորիս քաջ ծանոթ իրավիճակ։ Այս կիսամյակում մեր գրականության ուսուցչուհին որոշել էր հետաքրքիր ձևով անցկացնել կիսամյակային աշխատանքը։ Նա կազմել էր տոմսեր։ Մենք հերթով պետք է վերցնեինք մեր տոմսը և, ինչպես քննությանը, պատասխանեինք հարցերին։ Քննությունն անցավ երեք օրով։ Յուրաքանչյուրս սրտատրոփ սպասում էինք մեր հերթին։ Մեկի բախտը բերում էր, մյուսինը` ոչ։ Օրն այնքան հետաքրքիր անցավ։ Մենք ևս մեկ անգամ կրկնեցինք մեր անցածը և պատրաստվեցինք իններորդ դասարանի քննությանը։

Մենք ձեռք բերեցինք բանավոր քննություն տալու փորձ և արդեն այդքան էլ չենք վախենում քննություններից: