Չնայած մեր շենքը միակն էր մեր փողոցում, մենք շատ էինք: Մենք երկու շքամուտք էինք ու չորս հարկ, բայց մենք շատ էինք: Իմ հուշերում իմ մանկության ընկերները շատ են: Իսկ կողքիս` կեսն էլ չկան: Եվ ոչ թե, որովհետև մենք կռվեցինք կամ մեկ այլ բան, այլ նրանց ծնողների աշխատավոր հոգիները բանտարկվեցին: Մենք չէինք հասկանում, թե ինչպես են բանտարկվում ու գոյատևելու համար գնում: Մենք երկու ընտանիք ունեինք: Կարծես հերթափոխով` առավոտից իրիկուն ես ապրում էի իմ բակի ու գնդակի ընտանիքի հետ, իսկ գիշերը` մահճակալիս ու երազների: Մենք միշտ  լուռ նայում էինք, թե ինչպես էր մեզնից մեկը իր երկրորդ ընտանիքի հետ իրերը հավաքում ու գնում: Սովորաբար նրանց էլ չէինք տեսնում: Նրանց բացակայությունն էլ համարյա չէինք տեսնում, քանի դեռ չէինք սկսել չխաղալ որոշ խաղեր մեր քիչ թվի պատճառով:  Մեր երկու շքամուտքն ու չորս հարկը գնալով դառնում էին մի շքամուտք ու երկու հարկ, աստիճանաբար միայն նվազելով, եթե հաշվի չառնեմ ժամանակավոր բնակվողներին, որոնք այդպես էլ չէին դառնում մեզնից մեկը: Իմ կիսված մանկությունից շատ բան չեմ հիշում: Հին ընկերներիս անուններն եմ հիշում ու դեմքերը` աղոտ: Մի բան եմ միայն պարզ հիշում` մենք երջանիկ էինք մեր օրվա խաղով: Մեր երջանկությունը ոչ կրթությունն էր, ոչ փողն ու աշխատանքը, կամ հեռախոսները: Ինչպես սիրահարներն են մի բաժակ թեյով երջանկանում , այնպես էլ մենք էինք մի գնդակով երջանկանում: Բայց գնալով այն կիսվեց, փոքրացավ, ժամանակի հետ հասունացա, մեծացա…

…Մեր շենքը միակն է մեր փողոցում:  Մենք քիչ ենք: Ընդամենը երկու շքամուտք ու չորս հարկ, և մենք քիչ ենք: 

Հետաքրքիր է, դուրս ես գալիս, քայլում ես ու անկախ քեզնից ինչ-որ բան կամ ինչ-որ մեկը ձգում կամ վանում է: Իմ հազվագյուտ վախերից մեկը վատ մարդկանց աչքերն են: Դեռ փոքր հասակից ես վախենում էի վատ մարդկանց նույնիսկ ինձ ժպտացող աչքերից: Ոնց ասեմ, մի տեսակ դաժանություն կար, որ վախեցնում էր ինձ: Հակառակն էր լավ մարդկանց դեպքում` նայում էի ու սիրահարվում նրանց աչքերի բարությանը: Դա այն ժամանակ է, երբ ես ապրում էի երկիր մոլորակում, բայց դեռ 8-9 տարեկանում տեղափոխվեցի արեգակնային համակարգից դուրս ու տիեզերքի անսահմանության չափ ազատ մի մոլորակ` ինտերնետ: Նոր մոլորակս ինձ շատ էր դուր գալիս, որովհետև ինձ այնտեղ ամեն ինչ թողնում էին, իսկ արգելքներ շրջացելը չափազանց հեշտ էր: Երբ նոր բնակիչ էր ինտերնետում, չէի էլ պատկերացնում, թե դա ինչ է: Հա, մոռացա ասել` Էդ վիթխարի մոլորակում, լիքը երկրներ կային` մեծ, փոքր, միջին, բոյով, կոլոտ, ինչ ասես կար:  Դե, ես էլ ոչ տարա, ոչ բերեցի, միանգամից գերտերության քաղաքացիություն ստացա, հետո երկքաղաքացի դարձա, հետո եռաքաղաքացի ու էսպես այնքան, մինչև բոլոր անձնագրերս կորցրեցի ու մնացի իմ գերտերության գերության մեջ: Էստեղ կյանքս տրամաբանական զարգացում ունեցավ: Ընկերներս մեկից երկու դառան, երկուսից` երեք ու հասան արդեն հարյուրների, ու մի պահ հասկացա, որ սկսում եմ քիչ թե շատ ճանաչվել: Համենայնդեպս, իմ գերտերության համարյա բոլոր գերիները ինձ պրոֆիլով գիտեին, հաստատ անցել էին կողքովս ինչ-որ մեկի թայմլայնում: Մտահորիզոնս էլ փոխվեց ժամանակի հետ, մի քիչ էլ գոռոզացա` դե, ինձ ահագին հանրահայտ մարդիկ էին ընկերություն առաջարկում: Էէէհ, էլի մոռացա ասել. մի ինքնավար հանրապետություն էի բացել. ստեղծագործում էի, ու էդ հանրահայտները կողքի ինքնավար հանրապետություններից էին: Ես զարգանում էի գերտերության մեջ` զարգացնելով իմ սեփական ինքնավար հանրապետությունը: Բայց դե եկավ մի պահ, երբ հասկացա, որ ամեն ինչ իրականում այդքան էլ հեքիաթ չի, ու ես ունեմ նաև թշնամիներ: Օհօօօ… Վախեցա, որովհետև շատ նման էին երկիր մոլորակի վատ մարդկանց, հետո հասկացա, որ հենց իրենք են, որ կան` իմ հին թշնամիներն են արտագաղթել ինտերնետ. պրոֆիլներն ուսումնասիրեցի… Այ մարդ, ճիշտ են էլի ասում` կարմիր կովը կաշին չի փոխի…