Դավիթ Ասլանյանի բոլոր հրապարակումները

davit aslanyan

Մեր կենացը

Մենք՝ հայերս, կարծում եմ՝ կենաց ասել սիրող ազգ ենք: Ու մեր կենացների մշակույթն էլ ունենք: Գիտենք, թե որ կենացը որից հետո խմենք, որն առաջինն ասենք, որը վերջինը խմենք: Ու դժվար թե ինչ-որ մեկը ասի, որ մեր կենացների մեջ ձևականություն կա: Մեր կենացները անկեղծ են: Կենաց ասողը բաժակը ձեռքին պատմում է հետաքրքիր մի բան, վերջում պատմությունը բերելով կենացի բուն թեմային՝ գովասանքի խոսքերի տեղատարափ սկսում ինչ-որ մեկի համար:

Այս մասին սկսեցի մտածել, երբ մի օտարերկրացի ինձ հարցրեց, թե հայերեն ինչպես են ասում «cheers»: Դե արի հիմա բացատրի, որ ամեն ինչ ձեր «cheers»-ի պես պարզ չի: Ամեն ինչ կախված է պահից: Եվ «անուշ» ենք ասում, և «կենացդ» ենք ասում, երբեմն ժպտում ենք, երբեմն՝ մի հումորով եզրափակում կենաց ասողի խոսքը, երբեմն՝ ծիծաղում, երբեմն, երբեմն, երբեմն…

Էսքան խճճված, բարդ, գեղեցիկ ու հոգու խորքից եկող, անկեղծ կենացի մշակույթ ունենալով հանդերձ՝ մի վատ կողմ էլ կա: Ոչ միշտ ենք մեր կենացներն ի կատար ածում: Բոլորս ժպիտով խմում ենք մեր զինվորի կենացը, բայց հենց խոսքը հասնում է 1000 դրամին, ոչ բոլորս ենք համաձայն: Մեր հայրենիքի կենացը խմելուց հպարտությունից բաժակները մինչև առաստաղ ենք բարձրացնում, հետո խմում, բաժակը դնում սեղանին ու թողնում էդ նույն հայրենիքը ու գնում:

Շատ անկեղծ են մեր կենացները: Բայց թե ինչու մեր արարքները նույնչափ անկեղծ չեն՝ չգիտեմ:

Ի՞նչ ասեմ: Ողջ առողջ…

davit aslanyan

Վերջին վայրէջքը «Զվարթնոցում»

Շրջագայելը, անշուշտ, աշխարհը ճանաչելու լավագույն միջոցներից մեկն է: Այն քեզ թե՛ կրթում է, թե՛ մշակում, ինչպես նաև օգնում է ճիշտ համեմատել ու գնահատել քո ունեցածը: Իսկ ինձ օգնել է, որ հասկանամ մի պարզ ճշմարտություն: Քաղաքները, ինչպես և ժողովուրդները, ունեն բնավորություն և լինում են հյուրընկալ և ոչ հյուրընկալ: Եվ քաղաքների բնավորությունը երևում է հենց քաղաքում առաջին քայլից: Ժպիտով «բարի գալուստ» կամ անվերջանալի ու զզվելի հարցաքննություն այցիդ նպատակի և ֆինանսական կարգավիճակիդ մասին, չնայած` մուտքի թույլտվության առկայությանը տվյալ երկրի կողմից:

Հյուրընկալության հաջորդ փուլը ինձ համար ջերմ վերաբերմունքն է, որը սկսվում է երևալ քաղաքներում արված առաջին իսկ քայլերից: Լայն ու արևոտ պողոտաներ, թե ստվերոտ ու նեղ փողոցներ` հյուրընկալության չափանիշներից մի ուրիշն է: Եվ իհարկե, հյուրընկալության կարևորագույն բաղադրիչն են համարվում քո մշակույթի մասնիկները օտար քաղաքներում: Ինչքան շատ հայկական, հայերեն և հայեցի` այնքան հյուրընկալ:

Շրջագայեք, ուսումնասիրեք, սովորեք, տեսեք, զարմացեք, քննադատեք կամ հիասթափվեք, բայց անպայման վերջին վայրէջքի համար ընտրեք «Զվարթնոցը»: Ի՞նչը կարող է լինել այնքան ջերմ, ինչքան «Զվարթնոցում» անձնագրերը ստուգող աշխատակցի մեղմ ժպիտն ու «բարի գալուստը»:

davit aslanyan

Իմ 17.am-ը 5 տարեկան է. Դավիթ Ասլանյան

Ում համար կայք, ում համար` կյանք: Ում համար թղթակիցների ցանց, ում համար էլ` լավագույն հիշողությունների:

Շնորհավորում եմ Հայաստանի պատանիներին արտահայտվելու հնարավորություն տվող միակ կայքի ծնունդը: Շնորհավորում եմ, որովհետև ընդունված է` 17-ը արտահայտվելու համար է: 17-ը ինձ սկզբում տվեց նոր ծանոթներ, ովքեր դարձան ընկերներ, ինձ տվեց խորհուրդներ, որոնք դարձան մեդիա աշխարհի կարևոր հմտություններս: Շնորհավոր ու շնորհակալություն 17-ին այն առիթների համար, որոնք անդադար ծիծաղեցրել են, այն գեղեցիկ ֆիլմերի համար, որոնք կրթել են: 17-ի ծննդյան օրվանից սովորություն դարձավ իրար գլխի հավաքելու Հայաստանի պատանի թղթակիցներին, և թող այդ սովորությունը միշտ շարունակվի:

Շնորհավոր ու շնորհակալություն գիտելիքների, հմտությունների, ընկերների և ճամբարների համար:

Media Behind the Scenes, Սլովակիա, օր 5-րդ

Մեդիան կադրից դուրս, կամ ամբողջ Եվրոպան ափի մեջ։

Լուսանկարը` Մարիամ Բարսեղյանի

Լուսանկարը` Մարիամ Բարսեղյանի

Օրն սկսվեց Սլովակիայի` Ալպերին բնորոշ գարնանային մառախուղով։ Արդեն հարազատ դարձած մարդկանց հետ նախաճաշելուց հետո ժամանակն էր շարունակել բացահայտումները մեդիայի անծայրածիր աշխարհում։

Դենիսան՝ այս հրաշալի գաղափարն իրագործողներից մեկը, ինչպես միշտ որոշել էր օրը սկսել խաղով, որի միջոցով մենք բավականին հետաքրքիր փաստեր իմացանք մասնակից երկրների մասին հենց բնակչի աչքերով։ Օրինակ՝ Բոսնիայից ժամանած Ինդիրան կես կատակ և կես լուրջ պատմեց, որ Բոսնիայում ապրելը իսկական մարտահրավեր է, ֆինանսական խնդիրների և որոշ անհանդուրժողականության առկայության պատճառով, իսկ լիտվացի Տոման առիթը բաց չթողեց հպարտանալու Լիտվայի վայ-ֆայ ցանցով, որն ամենաարագագործն է աշխարհում։ Իսկ խաղին հաջորդեց երբևէ ամենահաջողված դասախոսություններից մեկը։

Լուսանկարը` Մարիամ Բարսեղյանի

Լուսանկարը` Մարիամ Բարսեղյանի

Մառախլապատ Ալբիոնից ժամանած Ուայսը չթողեց մեզ ձանձրանալ մառախլապատ եղանակին և բացահայտեց մեզ համար գրագետ լրագրող լինելու գաղտնիքները։ Պարզվում է, որ տեղեկատվություն գտնելը և դրա ճշմարտացիությունը ստուգելը այնքան էլ դժվար չէ, եթե իրոք գիտես, թե ինչ պետք է անել։ Իսկ տեղեկատվություն ստանալը գրագետ լրագրողի համար պարզապես նորություններին հետևելը չէ, այլ նորություններ գտնելը և դրանց ճշմարտացիության մեջ համոզվելը։ Ուայսի սովորեցրած կարևոր հմտությունները գործնականում կիրառելու ցանկությունը  շատ մեծ էր բոլորիս մոտ, դրա համար որոշեցինք մարտահրավեր նետել ինքներս մեզ։

Լուսանկարը` Մարիամ Բարսեղյանի

Լուսանկարը` Մարիամ Բարսեղյանի

Մասնակիցներս բաժանվեցինք խմբերի` կատարելու միևնույն առաջադրանքը։ Մենք պետք է գտնեինք տեղեկատվություն մեդիա աշխարհում և մեր նոր հմտությունների միջոցով ստուգեինք դրանց ճշմարտացի լինելը։ Իմ խմբի հետ գտանք բավականին հետաքրքիր վերնագրով մի նյութ, որը պատմում էր, թե ինչպես է մի տղա սպանել հարևանուհուն շարունակաբար իրեն հարցնելու համար, թե արդյոք ինքը չի՞ ուզում ամուսնանալ։ Նյութը բացի պատմությունից, ուներ նաև երկու նկար համացանցում։

Լուսանկարը` Մարիամ Բարսեղյանի

Լուսանկարը` Մարիամ Բարսեղյանի

Մեր ձեռք բերած նոր հմտությունների միջոցով պարզեցինք, որ իրականում պատմությունը չափազանց աղավաղված է, իսկ նկարներից մեկը, որում պատկերված էր, այսպես կոչված մարդասպանը, իրականում որևէ կապ չունի նյութի հետ։ Մյուս նկարը, որում դիակ էր պատկերված, իրականում ոչ կապ ուներ նյութի հետ, ոչ էլ մյուս նկարի։

Լուսանկարը` Մարիամ Բարսեղյանի

Լուսանկարը` Մարիամ Բարսեղյանի

Այս մարտահրավերը մեզ ևս մեկ անգամ ապացուցեց, որ ամեն ինչ, ինչ ցույց է տալիս մեդիան, ոչ միշտ է համապատասխանում իրականությանը, իսկ քսանմեկերորդ դարի մարդու համար ամենակարևոր բաներից մեկը մեդիագրագիտությունն է։ Ցավոք, կեղծ լուրերով այսօր տագնապալի չափով հեղեղված է հայկական մեդիադաշտը, և մեդիագրագետ լինելը դարձել է օրվա հրամայական:

Լուսանկարը` Մարիամ Բարսեղյանի

Լուսանկարը` Մարիամ Բարսեղյանի

Օրը հագեցած էր կարևոր գիտելիքներով, բայց քանի որ երկար էինք աշխատել, ժամանակն էր հագեցնել նաև մեր քաղցը։ Սեղանի շուրջ տիրում էր ջերմ ու հարազատ մթնոլորտ։ Անվերջ կատակներ, բացահայտումներ մեկս մյուսի մշակույթի մասին և բազմաթիվ հետաքրքիր գաղափարներ։ Քննարկումների արդյունքում այնքան ընդհանրություններ բացահայտեցինք մեզ հետ կողք կողքի ապրող ժողովուրդների մասին, որ թվում է, թե Եվրոպան այնքան փոքր է, որ կարող է տեղավորվել անգամ մարդու ափի մեջ։

davit aslanyan

Սա ես եմ, սա դու ես…

Ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել մեզ ու մեր ծնողներին, որ չլքեցինք Հայաստանը: Ես գտնում եմ, որ Հայաստանը լքողը հայն է, բայց ոչ նրա սերունդը: Երբևէ մտածե՞լ եք, թե ինչու եք դուք հայ: Ես մտածել եմ: Ու գիտե՞ք, թե ինչ կասեմ: Հայ հորից ու մորից ծնվելը դեռ շատ քիչ է հայ լինելու համար: Հայ է էն մարդը, ով փոքր ժամանակ մամայի ձեռքից բռնած նայել է հրապարակի շատրվաններին ու Բոչելլի է լսել: Հայ է էն մարդը, ով սիրում է մաքուր օդ, բնություն, ճշտապահություն, բայց միաժամանակ չի կարող ապրել առանց էս մեր քաղաքի կեղտոտ օդի:

Գիտե՞ք, էնքան բան ունենք մենք, էնքան հարուստ ազգ ենք: Էնքան բարի, արարող ու սիրունը սիրող ազգ ենք: Ուր ուզում եք գնացեք, որ հարկն ուզում եք բարձրացեք ու ինչ ուզում եք տեսեք՝ մայրամուտին Կասկադի վերևից Արարատին նայելուց լավ բան չկա: Մի՛ մոռացեք էս ամեն ինչը: Որովհետև շատերը մոռացան ու լքեցին երկիրը: Մոռացան, որ գետակի վրա թեքվել է ուռին, ու ոչ մեկը չուզեցավ մյուսին ասել․ «Վեր կաց, եղբայր իմ»: Ու մոռացան, որ անտանելի երթևեկությունից բացի՝ մենք ունենք Երևանի մետրոպոլիտենը` էն հրաշք տատիկներով, որոնց աչքերում 50-ականների Երևանն ա: Մոռացան մեր առաջին հանրապետությունը, ու որ մենք էինք, որ 1918-ին Կարսում օդանավակայան ունեինք:

Եթե ձեզնից ինչ-որ մեկը երբևէ ափսոսել է, որ մենք չունենք էն նեղլիկ սիրուն փողոցներից, ապա չի հիշում, որ չունենք, որովհետև էն ժամանակ դրանք աղքատ թիֆլիսցիների փնթի փողոցներն էին: Իսկ Երևանը ուներ լայն պողոտաներ և ոսկեգույն լույսերով սև քարե շենքեր:

Մենք չենք կարող էսպես հայրենիք պահել: Մենք մոռանում ենք, թե ինչ են նկարիչն ու ճարտարապետը, ու մենակ հիշում ենք գրողի տարած ֆինանսիստներին: Մենք մոռանում ենք, թե ինչ են կրակն ու կիթառը, ու հիշում ենք մենակ մեր ջեռուցումն ու մակբուքը: Մենք կտրում ենք ծառերը, կեղտոտում բնությունը ու մոռանում մեր տան ծորակներից հոսող Եվրոպայի ֆիլտրած ջրերից ավելի մաքուր ջուրը:

Մենք լսում ենք Հայաստանի հիմնը ու չենք էլ հիշում, որ մի Վարդուհի Վարդանյան ունեինք, որ երգում էր՝ երկիր իմ հայ: Գնում ենք «Բլեք սթարի» համերգին ու մեր մտքով էլ չի անցնում Առնո Բաբաջանյանի «Նոկտյուրնը»: Գնում ենք ցուրտ երկրներ, բայց չենք հասկանում, որ ցուրտ է, որովհետև իրենք Ռուբեն չունեն, որ երգի՝ ինչ զով գիշեր է, մեկն ինձ հիշել է: Ո՞րն ասեմ է, ո՞րն ասեմ:

Սա ես եմ, սա դու ես՝ կանգնած, լքված քաղաքի պահակները դարձած…

davit aslanyan

Ամեն ինչ իր տեղում է

Գիտես, բոլորս էլ ուզում ենք լինել լավ սովորող, բայց երբեք բավարար չենք սովորում այդ լավ սովորողների շարքին միանալու համար: Չէի ասի, թե ծույլ ենք, ոչ էլ կասեմ, որ մեր ընդունակություններն են քիչ: Ամեն ինչ տեղում է, դեռ մի բան էլ ավելի: Օրինակ` իմ պարագայում իմ հետաքրքրասիրությունը այնքան շատ է, որ չեմ կարող մի բան մինչև վերջ սովորել: Ու այդ հետաքրքրասիրությունը բավարարելու են գալիս ֆիլմերը, գրքերը, այցելությունները, անվերջ զրույցները, տեսակետներն ու գաղափարները: Մինչ բավարարում ենք մեր հետաքրքրասիրությունը, անցնում է օրը, ուժասպառ ենք լինում, ու էլ ինչ դաս, ինչ սովորել:

Արթնացանք:

Միանգամից ափսոսում ենք, որ երեկ չենք սովորել, որովհետև մի քանի ժամից պատասխանելու ժամանակն է: Ափսոսելով, բայց փորձելով ուրախ երևալ` քայլերս ուղղում եմ համալսարան ու հասկանում, որ գրեթե ամեն ինչ գիտեմ ամեն ինչի ու ամեն մեկի մասին, ինչ տեսնում եմ: Սա, իհարկե, շնորհիվ իմ հետաքրքրասիրության: Գնում եմ դասի: Դասախոսը պատմում է մի բանի մասին, որը դասին չի վերաբերում. կարծես թե մենակ ես եմ տեղյակ դրանից, դեռ մի բան էլ ուզում եմ դասախոսիս ուղղել ու լրացումներ անել: Մի րոպե, բա էն լավ սովորողներն ո՞ւր են: Հա, ոնց էի մոռացել, էսպիսի բաների մասին գրքերում է գրած, ոչ թե դասագրքերում: Ուրախանում եմ, որ լավ սովորողներից չեմ ու խորանում եմ համացանցի մեջ` հետաքրքրասիրությունս բավարարելու համար կարդալով, մինչև դասախոսը մի ավելի հետաքրքիր բառով կամ նախադասությամբ ինձ կշեղի դասի ուղղությամբ: Հիմա էլ մի ուրիշ հարց է ինձ հետաքրքրում` լինեմ լավ սովորո՞ղ, թե՞ լավ մարդ:

davit aslanyan

Մերն ուրիշ ա

Իմ կարծիքով մենք` հայերս, հեռվից սիրող ազգ ենք: Հերիք ա դուրս գանք Երևանից ու կսկսենք բոլորին պատմել, թե ինչ սիրուն ա Կասկադը, ինչքան ջերմ ա մեր քաղաքը ու ինչքան լավն են մարդիկ: Հերիք ա Զվարթնոցում մեր անձնագրի մեջ խփեն ելքի կնիքը, ու սկսում ենք հասկանալ, որ մեր տեղը Հայաստանում ա, մենք սիրում ենք մեր թույլ տնտեսությամբ, վատ կրթական համակարգով, բայց կիրթ մարդկանցով լի երկիրը: Հենց հետ ենք գալիս Երևան կամ Զվարթնոցում մեր աձնագրի մեջ տեսնում ենք մուտքի կնիքը, ամեն ինչ փլուզվում է: Մենք էլի դառնում ենք անտարբեր, մարդիկ դառնում են «մարդ ա էլի», իսկ Կասկադը` «հա դե Կասկադն ա, էլի»: Ու հայաստանյան միապաղաղ կյանքում երկու օր ունենք, որ բացառություն ա, երբ համ Երևանում ենք, համ սիրում ենք Երևանը, համ Հայաստանում ենք, համ էլ սիրում ենք Հայաստանը: Երևի գուշակեցիք` խոսում եմ Էրեբունի-Երևանի ու անկախության օրվա մասին: Համենայնդեպս, ես էսպես եմ համարյա միշտ: Բայց մի ճշմարտություն կա: Ուր գնում ենք, ինչ անում ենք, միշտ մեր մտքում ա «դե, մեր Էրևանն ուրիշ ա բայց» հզոր արտահայտությունը:

Փորձեք Երևանում գտնել «մեր Թիֆլիսն ուրիշ ա» վրացի կամ «մեր Սեուլն ուրիշ ա» կորեացի: Չկան: Որովհետև մենակ մեր Էրևանն ա ուրիշ:

davit aslanyan

Բայց դա պարտադիր չէ

Ով կարծում է` իրավաբանությունը, պետությունը, սահմանադրություններն ու օրենսգրքերը ձանձրալի են, տեղեկացնեմ մի պետության սահմանադրության մասին, որը ձեր պատկերացումները լիովին կփոխի։

Լիտվայի մայրաքաղաք Վիլնյուսում կա մի հետաքրքիր թաղամաս՝ Ուժուպիս անունով։ Ուժուպիսը նախկինում թմրամոլների թաղամաս էր, ուր վիլնյուսցիները չէին շտապում այցելել։ Բայց քանի որ Ուժուպիսում անշարժ գույքն էժան էր, շուտով այստեղ տեղափոխվեցին արվեստագետներ՝ գնելով արվեստանոցներ։ Եվ Ուժուպիսը վերածվեց արվեստագետների թաղամասի՝ անդավաճան մնալով հարազատ մշակաբույսը աճեցնելու սովորույթին։

1997 թվականին թաղամասի բնակչությունը թաղամասը հռչակեց անկախ՝ Ուժուպիսի Հանրապետություն անունով, և ընդունեց սահմանադրություն։ Հիմա Ուժուպիսում ապրում են Վիլնյուսի մտավորականները՝ նկարիչները, երաժիշտները, բանաստեղծները և մարդիկ, ովքեր ուղղակի ուրախ են։ Ներկայացնեմ մի քանի կետ Ուժուպիսի հանրապետության Սահմանադրությունից։

Ուժուպիսի սահմանադրության առաջին կետը ամրագրում է․ «Յուրաքանչյուր Ուժուպիսի քաղաքացի ունի իրավունք ապրել Վիլնյալ գետի ափին, իսկ Վիլնյալն իրավունք ունի հոսել մարդկանց կողքով»։

Հոդվածներից մեկն ասում է, որ ամեն մարդ իրավունք ունի մահանալու, բայց դա պարտադիր չէ, մյուսը՝ որ կատուն իրավունք ունի չսիրել իր տիրոջը, բայց պարտավոր է օգնել տիրոջը, երբ նա դրա կարիքն ունի, հոդվածներից մյուսն ասում է, որ ամեն մեկն ունի իրավունք ծուլանալու և ոչինչ չանելու։ Առանձին հոդվածներ ամրագրում են այն, որ մարդը իրավունք ունի ճանաչել սեփական ես-ի ոչնչությունը կամ փառահեղությունը։ Հատուկ հոդվածներ նվիրված են սիրելու և երջանիկ լինելու իրավունքին։ Մեկ ուրիշ հոդվածում, որը տալիս է մարդուն իրավունք` լինել դժբախտ, դուք կգտնեք «բայց դա պարտադիր չէ» բաղադրիչը։

Ուժուպիսում ապրում են մարդիկ, ովքեր չեն դժգոհում մեծ խնդիրներից և իրենց երջանիկ են համարում։

Արդյո՞ք այն սահմանադրությունը, որի առաջին հոդվածը տալիս է գետին իրավունք հոսելու, ավելի լավ է գործում, քան մյուսները, որոնք հռչակում են իրենց պետության ինքնիշխանությունը։ Այնուամենայնիվ պետության դասական կառուցվածքը, ըստ իս, դեռ մնում է ակտուալ, քանի որ ոչ բոլորն են ազատությունն ընկալում ուժուպիսցիների պես, և հաճախ շփոթելով ամենաթողության հետ երկիրը դարձնում մի փոքր վատը։

Հետաքրքրե՞ց Ուժուպիսի Հանրապետությունը, փնտրի′ր, տե′ս, լսի′ր ու կարդա′ Ուժուպիսի մասին և կիսվի′ր քո կարծիքով։

Լեռները

Թե կան ազգություններ, տեսակներ ու ենթատեսակներ, որոնց պատկանում են մարդիկ, կենդանիներ, բույսեր, գետեր։ Որոնք խոսում են տարբեր լեզուներով, տարբերվում տեսքով ու բնավորությամբ, աճում տարբեր տեղերում, հոսում տարբեր բարձրություններից, տարբեր թեքությամբ, տարբեր արագությամբ, տարբեր ջրառատությամբ, տարբեր, տարբեր, տարբեր… Ապա կան նաև լեռներ՝ տարբեր բարձրության, տարբեր ծագումով, տարբեր բուսածածկույթով, բայց նույն վեհությամբ։

Նայում եմ շուրջբոլորս։ Կարծես ամեն ինչը կարելի է դասակարգել. սիրել կամ չսիրել, զատել ու խառնել, բայց հասնում եմ լեռներին ու ինքս ինձ հարցնում. լավ, մի՞թե սրանք էլ ազգություն ունեն, թշնամի ունեն… Էսքան ախպեր ուս-ուսի, ո՞նց կարող են առանձին լինել, իրենց հեչ պետքն էլ չի` թե մենք սահման գծենք, մարդ սպանենք ու գոռանք, թե` էս սարն իմն է, էս քարն իմն է…

Չէ, լեռները ազգություն չունեն, լեռները բարձր են ազգությունից, տեսակից ու ենթատեսակից…

davit aslanyan

Հրաժեշտների ժամանակաշրջանը

Եթե ինձ հարցնեին, թե որտեղ կարելի է տեսնել ամենաշատ էմոցիաները, ես միանշանակ կմատնանշեի կայարանները, նավահանգիստները, օդանավակայանները և մյուս բոլոր այն տեղերը, ուր միաժամանակ կա և հրաժեշտ, և հանդիպում: 

Ես հրաժեշտներն ու հանդիպումները դասակարգում եմ մի քանի տեսակների: Հրաժեշտներ առանց հետագա հանդիպման հույսի, հրաժեշտներ իմանալով, որ էլի հանդիպելու եք ապագայում, և հրաժեշտներ, երբ ցանկանում եք հավատալ, որ ապագայում էլի կհանդիպեք: Հանդիպումները մի քիչ ուրիշ են` ցանկալի, անցանկալի և պատահական, իսկ վերջինս իր հերթին բաժանվում է երկու տեսակի` ցանկալի և անցանկալի: Երևի մի քիչ բարդ բացատրեցի:

Հայաստանում էլի զորահավաք է: Սկսվել են բանակի քեֆերը և զինկոմիսարիատների մոտ հաճախ կարելի է նկատել այնքան էմոցիա, որ դժվար թե ինչ-որ օդնավակայան տեսնում է մի տարում: Երևի դրանից է, որ զինկոմիսարիատների հրաժեշտները իմ դասակարգումներից ոչ մեկի մեջ չեն մտնում. Չգիտես` հպարտանաս, տխրես, ժպտաս, գրկես ու բաց չթողնես, թե՞ շուտ թողնես, որ շուտ էլ հետ գա:

Հեռախոսս զանգում է.

-Ալո:

-Դավ, բարև, ի՞նչ կա:

-Բան չէ, դու ասա, ի՞նչ ես անում:

-Ի՞նչ անեմ: Վաղը բանակի քեֆս ա, երկուսին կգա՞ս, հասցեն կգրեմ հեսա:

-Լավ, եղավ, անպայման կգամ, ապրես:- Սառած տոնով ասում եմ ես ու անջատում հեռախոսս:

Սկսվել են զորահավաքները, սկսվել են բանակի քեֆերը, ու հեռախոսները ավելի հաճախ են զնգում…

Հեռախոսս զանգում է.

-Յաաա, բարև…