Մի անգամ իմ դասընկեր Արմանը դասամիջոցին հայտարարեց.

-Ես գնում եմ հոգի կանչելու, ո՞վ է գալիս հետս:

-Ի՞նչ է պետք, անտեսանելի գլխա՞րկ, թե՞ կախարդական փայտիկ:

-Ձեռ առ, ձեռ առ,- ասաց Աննան:

-Մեզ պետք կգա մոմ, ափսե և ստվարաթուղթ:

-Ես էլ եմ գալիս,-բղավեցի ես:

Մենք «զինված» մտանք դպրոցի նկուղ, մոմը վառեցինք:

-Հոգի՛, ասա՛, ի՞նչ եմ ստանալու ստուգողական աշխատանքից:

Նա իր հաստ ձայնով ասաց.

-«Երկուս»:

-Ի՞նչ,- բարկացավ Վահեն,- իսկ մնացա՞ծը:

-«Երկո՜ւս»,- կրկնեց անդրշիրիմյան ձայնը:

Մենք խուճապի մատնվեցինք. բոլորս գոռգոռում էինք, վազվզում, շոշափում պատերը` որոնելով լույսի կոճակը:

Լույսը վառվեց, և ի՜նչ… Նկուղի հատակը պատվել էր հալած մոմով և ափսեի փշրանքներով: Իսկ կենտրոնում կանգնած էր մեր տնօրենը:

Անահիտ Ղազարյան, 14տ., 2002թ.