բարև, ախպե´րս, ո՞նց ես:
տղերքը ո՞նց են:
ասում են` էդտեղ ես, հա՞, ներքևում:
տեղդ հարմա՞ր ա, բատինկեքդ հո չե՞ն սեղմում,
կարոտել եմ:
ես քեզ կարոտում եմ ամեն օր, որովհետև դու չես կարող անցյալ լինել` նույնիսկ վաղակատար:
էս ծաղիկները մաշկիդ պես սպիտակ են, երկինքը` աչքերիդ պես կապույտ, տապանաքարդ` հայացքիդ պես սառը, բայց ջերմ:
վերևից ամեն ինչ ավելի լավ ես տեսնում, չէ՞:
ախր նոր ներքևում չէի՞ր:
ձեռքս դնում եմ սրտիդ, բայց ափս էնքան փոքր ա սրտիդ համեմատ:
տաքություն եմ զգում էս խոտից, ուրեմն ճիշտ եմ դրել ձեռքս:
բա ո՞նց անենք, Ա´րտ, ո՞նց օգնենք տղերքին, որ ձեր մոտ չգան,
ո՞նց ասենք, որ ձեր մոտ ամենալավ մարդիկ են, բայց ամենատխուր դեմքերով:
հետս ինչի՞ չես խոսում, հո չե՞ս նեղացել:
մի բա´ն ասա, Արտա´կ, ախպոր պես, մի բա´ն ասա:
էս աղմկոտ աշխարհում քեզ էսքան լռություն որտեղի՞ց:
ուզում եմ դեմքիդ նայել:
ուզում եմ` թարթես աչքերդ, երբ անթարթ աչքերիդ եմ նայում:
մատներդ քոնը չեն, երկար էին քոնը, ասում էին` լավ դաշնակահար կդառնաս:
չգիտենք, չենք իմանա` ինչ էիր դառնալու:
պատերազմից առաջ վերջին անգամ անունդ քննության ցուցակների մեջ էի տեսել:
կողքիդ կանգնած հասկանում եմ, որ ինձնից բարձրահասակ ես, բայց ինձնից մեծ չես, ախպե´րս, կներես:
ես չէի ուզում էս հարցում քեզ հասնել:
ես ուզում էի իմ տասնինը նշել քո քսանմեկի հետ:
իմացի´ր, որ այստեղ ինձ չեն նեղացնում, այլ միայն սիրում են,
որովհետև ես Արտակի Աննան եմ, քո Աննան, ու միշտ եմ լինելու, հասկանու՞մ ես, Ա´րտ, միշտ:
տասնինը վարդ չորացել է հենց քո վրա:
վարդերը հետդ տու´ն բեր, բայց ծաղկած, խնդրում եմ, թոռոմածը քեզ չի սազում:
հիմա հանգիստ եմ. վերևում մեր ընտանիքն ավելի մեծ է,
ուրեմն մենակ չես:
արևը գնաց, որ դու գաս:
ես էլ տուն եմ գնում, թեպետ տարբերություն չկա:
Հայկոն էր ասում, չէ՞,
որտեղ դու կաս, այնտեղ է տունը իմ:
բայց այս տանը ջեռուցում ու լույս չկա, մրսում եմ, երևի գնամ մյուս տուն:
գիտեմ` դու էլ ես գալու:
լա´վ մնա, իմ ամենալա´վ ընկեր:
մինչ հանդիպում
