Մի քանի ամսից հրաժեշտ եմ տալու դպրոցիս: Երբեք չէի մտածի, որ այդ փաստը կարող է ինձ տխրեցնել: Եղել են պահեր, երբ դժգոհել ու բողոքել եմ դպրոցից, դասերից: Չեմ ուզեցել հաճախել, սովորել, բայց հիմա եմ հասկանում, որ սխալ եմ եղել: Կարոտով եմ հիշում դպրոցական տարիներս, որոնք էլ չեն կրկնվելու: Անկեղծ կլինեմ և կխոստովանեմ, որ սկսել եմ փոքրիկներին բարի նախանձով նախանձել, որովետև նրանց համար նոր են սկսվելու դպրոցական հաճելի ու գեղեցիկ տարիները, իսկ ինձ համար արդեն ավարտվում են: Կապվել եմ դպրոցիս հետ, ամեն մի անկյան, ամեն մի դասասենյակի հետ, ուսուցիչներիս մասին էլ չեմ խոսում, ովքեր ինձ համար միայն ուսուցիչ չեն եղել, այլ նաև ծնող, ընկեր, հոգեբան: Չեմ ուզում բաժանվել նրանցից, արդեն պատկերացնում եմ, թե վերջին դասին ինչքան եմ տխրելու ու արտասվելու, բայց միևնույն ժամանակ շնորհակալ եմ, որ ինձ բախտ վիճակվեց սովորել հենց այս դպրոցում, հենց այս ուսուցիչների հետ և հենց այն երեխաների հետ, որոնք հիմա իմ դասարանի մասն են կազմում: Նրանց շնորհիվ ես հիշելու շատ բան կունենամ, նրանց շնորհիվ լավ հիշողություններով կավարտեմ այս տարիները և, ի վերջո, նրանց շնորհիվ ես շատ բան հասկացա և սովորեցի: Շնորհակալ եմ:

Առաջին անգամ էր, որ իմ և ընկերուհուս ձեռքը պրոֆեսիոնալ ֆոտոխցիկ էր ընկել: Այն մեր դիզայնի ուսուցչուհունն էր:  

Ես և ընկերուհիս որոշեցինք խնդրել, որ ամանորյա հավաքույթի ժամանակ ուսուցչուհին իր հետ բերի ֆոտոխցիկը: Ամբողջ օրը մտածում էինք ինչպես ասել:

-Ի՞նչխ սենք, օր ամոթ չեղնի:
-Ես էլ էդ կմտածեմ:
-Ո՞վ բդի առաջինը սկսե:
-Դու, ես կամչնամ:
-Չէէ, ես էլ կամչնամ:
-Ըբը, ի՞նչ էնենք:
-Արի, երկուսով սենք:
-Չի էղնի ըտպես:
-Իսկ, եթե սայթով «գրուպա» բացենք ու երկուսով գրե՞նք:
-Հա, բայց առաջինը դու:
-Դե, ես կգրեմ` բարև ձեզ, մի բան կարելի՞ է խնդրել, ինքը կսե` ասեք, դու էլ կսես:
-Չէ հակառակը, բայց ամոթ է, ախր, հմի ինչ ըսես` կմտածե:
-Ոչինչ, զատո կնկարվինք:
-Դե վսյո, պայմանավորվանք, հենց գնացինք տուն, մեկից սայթ կմտնինք ու կսպասենք դասատուին:
-Հա, ըդպես էլ կենենք:

Այդպես պայմանավորվեցինք և պայմանավորվածի պես էլ արեցինք:

Սպասեցինք մինչև ուսուցչուհին օնլայն լինի, ապա գրեցինք: Մենք վստահ էինք, որ չէինք մերժվի, հարցը ամաչելն էր: Ի վերջո գրեցինք, և ուսուցչուհին խոստացավ բերել:

Ահա և ֆոտոխցիկը մեր ձեռքում է: Բոլորից առանձնացել էինք, որպեսզի մեր ուզածի պես ու չափ նկարվեինք:

-Հլը տուր`մյամ ես բռնեմ:
-Հա. քիչըմ` դու, քիչըմ` ես:
-Ըհնց:

-Հետո էլ շորերներս կփոխենք, յանի`տարբեր օրեր ենք նկարվել:
-Ճիշտ ես, դե սպասե, միամ էլ մենակս նկարվիմ ու փոխվինք:

-Հմի ես եմ բռնողը:
-Սկսինք:
-Ջան՜, սայթ քցելու նոր նկարներ ունեցանք:
-Հա՜, էդ ըսա:

-Հլը միամ էլ էս դիրքով:

Եվ այսպես հարյուրավոր նկարներով ավարտեցինք օրը:

Ավելացնեմ, որ այս վերջին լուսանկարի շնորհիվ թանկ նվեր ձեռք բերեցի` «դիմանկարի» տեսքով:

Անցյալ անգամ ես ասել էի, որ Նոր տարին անցկացնելու եմ գյուղում` տատիկիս ու պապիկիս հետ: Արդեն վերադարձել եմ: Քանի որ ընկերներիս հետ հանդիպել չէի կարող, որոշեցի պարապել և օգնել տատիկին:

Բոլոր դասերս, գործերս վերջացրել էի, անցա համակարգչին: Չգիտեմ ինչու, այս անգամ պապիկիս հետաքրքրեց համակարգիչը: Եկավ ու գլխիս վերևում կանգնեց.
-Հըմի սիկ ի՞նչ կենես, բալա:
-Հեչ, պապ, երեխեքի հետ կխոսամ:
-Ի՞նչ երեխա:
-Դասարանիս:
-Ըբը, ի՞նչխ կխոսաս, օր ձեն չկա:
-Պապ, սիկ առանց ձենի է, գրելով է:
-Ի՞նչ կգրես հեչ:
-Դե, խառը էլի:
-Բալա, մյամ մարդու սեմ, նայե` կրնա՞ս ընգնիս իրա մոտ:
-Իրա մոտ ընգնիմ, ի՞նչ էնեմ:
-Դու ընգի, ես խոսամ:
-Հա~, գտնիմ:
-Հա:
-Հա, սա` գտնիմ:
-Ի՞նչ սեմ:
-Էդ մարդու տվյալները,- մի կերպ ծիծաղս զսպելով ասացի ես:
-Ի՞նչ էր անունը, ը, բանը:
-Պապ, մենակ անունով չի եղնի, ազգանուն է պետք, տարիք, ապրելու տեղը:
-Է, ձագ ջան, օր ըտքանը իմանամ, էլ ընչի՞ քեզի կսեմ, ըշտը ես կգտնիմ:
-Էտ է, պապ ջան, ի՞նչ սեմ:
-Ըբը, սիկ հմի ի՞նչ կենես:
-Նկար կքցեմ սայթս:
-Էս ո՞վ է սիկ:
-Իիի, պապ, ես եմ:
-Դո՞ւ ես, բը ընչի՞ է սպես խավար, դեմքիդ կեսը ո՞ւր ա:
-Ա ՜, դու վերջն ես, պապ, խավար չէ, retrica-յով եմ նկարվել: Ուրիշ գույնով է եղել: Դեմքիս կեսն եմ նկարել, որդև մոդա է հմի:
-Րետրայո՞վ:
-Րետրիքա: Պապ, էս ի՞նչ բան է, սպսես հետաքրքրված ես սորով. Կարո՞ղ ա` գուզես սայթ բացեմ քեզի:
-Ի՞նչ բացես:
-Հեչ, հեչ:
-Չէ, բան էլ մի բաց, ազիզ ջան: Հլը կրնա՞ս գրես`«Կբառնամ խոտ»:
-Աաաաաաա… Չէէէ, պապ, ըտպես բաներ չի բացե: Կոնկրետ բան սա` բացեմ: «Կբառնամ խոտ»-ը ո՞րն է:
-Էէէ, թե ըսա սիկ ի՞նչ էր` բերին-քցին մեջ: Սաղ երեխեքի ուղեղները տարավ:
-Ի, պապ, համ նորմալ չես ըսե` ինչ գուզես, համ էլ կնեղենաս:
-Չեմ նեղենա, ձագ ջան, չեմ նեղենա :Քանի՞սն է, օր ժամը:
-Հմի սեմ` 7 ին 10 է պակաս:
-Էդ ի՞նչխ իմացար:
-Սորով նայեցի:
-Ըտեղ ժամ էլ կա՞:
-Հա, ժամ էլ կա, եղանակ էլ կա:
-Էդ սա` լավ բան է:
-Օր կսեմ` չես հավատա, պապ ջան:
-Լավ, դե գործդ էրա, ես եշտամ:
Ու ես հասկացա, որ ահագին բան սովորեց պապիկս ինձանից: