Անցյալ ձմեռ Գյումրիում քրտնաջան աշխատանքի շնորհիվ սահադաշտ պատրաստվեց: Ես այդ փաստից անչափ ուրախացել էի և այն փոքրիկ հաղթանակ համարեցի իմ քաղաքի համար, որովհետև քաղաքս հետ չմնաց մյուսներից և իր սեփական սահադաշտը ունեցավ: Հիշում եմ, հաճելի եւ գեղեցիկ տեսարան էր: Այնտեղ գտնվող բոլորի դեմքին ժպիտ կար: Իսկ Գյումրիում ամենաշատը ժպիտն է պակասում:
Ահա և եկավ 2016 թվականը: Կրկին մեծ ջանքեր ու աշխատանքեր էին կատարվում, որպեսզի այս տարի ևս սահադաշտ ունենար Գյումրին: Ես շատ էի վախենում, որ այս անգամ չի հաջողվի կամ չենք հասցնի, բայց դրա հետ մեկտեղ վստահ էի, որ ամեն բան կստացվի, և օրեր անց մենք էլ կունենաք մեր սահադաշտը:
Եղանակն էլ մեր դրության մեջ մտնում էր և աջակցում էր, որովհետև նրա դերը այդ գործում մեծ է: Ես անպայման կկիսվեմ ձեզ հետ մեր սահադաշտի գալիք ճակատագրով, կունենա՞նք արդյոք այս տարի սահադաշտ, թե ոչ: Ձմռան վերջին ամիսն է:
Անցան օրեր, և ահա լուրեր տարածվեցին, որ աշխատանքները ավարտված են, ամեն բան հաջողված է, սահադաշտերը պատրաստ են: Այո, այո, սահադաշտերը: Գյումրին այս տարի մեկի փոխարեն երկու սահադաշտ ունեցավ երկու տարբեր թաղամասերում: Երջանիկ էր քաղաքը, երջանիկ էին երիտասարդները, երեխաները, երջանիկ ու հպարտ եմ ես, որ հենց այս քաղաքից եմ, թեկուզ փոքր, բայց կարևորը, ջերմ ու հարազատ քաղաքից: Թեև այդքան դժվարություններին, որի միջով անցել և շարունակում է անցնել Գյումրին: Սահադաշտը ուրախություն է, ժպիտ, ոգևորություն, ծիծաղ, ինչը այնքան շատ է պակասում մեր քաղաքին: Ձմեռը շարունակվում է, սահադաշտ այցելողները չեն պակասում: