Քրիստինա Օքրոյանի բոլոր հրապարակումները

Երբեք չհանձնվել

Գարիկ Գալստյանը Ախալքալաքից է: 19 տարեկան է, սովորել և ավարտել է ոսկե մեդալով Ախալքալաքի թիվ 1 դպրոցը: Սովորում է Թբիլիսիի բժշկական համալսարանի նախապատրաստական կուրսում, որտեղ ընդունվել է 1+4 ծրագրով անվճար: Այժմ ապրում է Գերմանիայի Լեյպցիգ քաղաքում: Ավելի մանրամասն իր առօրյայի և գործունեության մասին պատմեց Գարիկը մեր հարցազրույցի շրջանակներում:

-Գարիկ մի փոքր պատմիր, թե ինչո՞վ ես զբաղվում ներկա պահին:

-Ավարտել եմ Թբիլիսիի պետական բժշկական համալսարանի նախապատրաստական կուրսը և ըստ դրույքի պետք է գնամ Թբիլիսի, բայց քանի, որ ներկա պահին գտնվում եմ Գերմանիայում, պետք է մնամ այստեղ և ուսումս շարունակեմ Գերմանիայում: Ապագա պլաստիկ վիրաբույժ եմ:

Ներկա պահին զբաղվում եմ կամավորությամբ European Ways e.V. կազմակերպությունում, ինչպես նաև այլ գերմանական կազմակերպություններում: Միևնույն ժամանակ աշխատում եմ European Ways e.V. կազմակերպությունում:

Ինչպես նաև մասնակցում եմ տարբեր կուրսերի և թրեյնինգների:

-Ինչու՞ հենց բժշկություն, այլ ոչ թե այլ մասնագիտություն:

-Բժիշկ դառնալու որոշումը իրականում այդքան էլ հեշտ չեմ կայացրել, քանի որ միշտ տատանվել եմ մասնագիտության ընտրության հարցում, որոշեցի անցնել ամեն մասնագիտության միջոցով և հասկանալ, որի մեջ եմ ինձ տեսնում, որն եմ կարող անել, և որն է ինձ դուր գալիս: Եվ միշտ կանգնել եմ բժշկության վրա ու մտածել, որ դա իմն է:

Եվ իմ միակ նպատակն այն է, որ իմ հիվանդները լինեն ինձ հետ ազատ հարաբերությունների մեջ և ամեն հարցում անկասկած դիմեն ինձ:

-Որքա՞ն ժամանակ է, որ ապրում ես արտերկրում:

-Արդեն հինգ ամիս է, ինչ ապրում եմ արտերկրում:

-Արդյոք հե՞շտ է ապրել այլ երկրում:

-Արտերկրում ապրելը այդքան էլ հեշտ չէ, քանի որ ես գտնվում էի օտար վայրում, սակայն լինելով բաց հայացքների տեր մարդ, այսպես ասած, շատ հեշտ հարմարվեցի միջավայրին: Առաջին շրջանում ինձ համար մի փոքր մշակութային շոկ էր, բայց դրանից հետո ինձ զգացի ավելի լավ:

-Զբաղվում ես կամավորությամբ, քո կարծիքով   ինչպիսի՞ն պետք է լինի կամավորը:

-Կամավորությամբ զբաղվել սկսել եմ 14 տարեկանից: Կամավորությունը իմ կյանքի կարևոր մասերից մեկն է: Իրական կամավորը պետք է լինի էներգիայով լեցուն, ճկուն մտածելակերպով և ստեղծագործող:

-Ի՞նչ պլաններ ունես ապագայի հետ կապված:

-Ապագայի հետ կապված պլանները շատ-շատ են, սակայն ապագայի մասին չեմ սիրում խոսել, միայն կասեմ, որ կսովորեմ, կաշխատեմ բժշկության ոլորտում, իսկ մնացածը կտեսնենք ապագայում:

-Ո՞րն է քո մոտիվացիայի աղբյուրը:

-Իմ մոտիվացիան ես համարում եմ կյանքի հանդեպ սերը: Իսկ ընդհանրապես ինձ մոտիվացնում է իմ ամեն քայլը:

Ազատ ժամանակ հիմնականում գրքեր եմ կարդում, շատ եմ սիրում գրքեր կարդալ և դա նույնպես համարում եմ իմ մոտիվացիայի աղբյուր: Հիմնականում կարդում եմ բիզնեսի, բժշկության և գումար վաստակելու մասին գրքեր: Նաև զբաղվում եմ լողով, մեդիտացիայով և սպորտով:

-Քո կարգախոսը:

-Իմ կարգախոսն է` «երբեք չհանձնվել»:

-Ի՞նչ խորհուրդ կտաս բոլոր ներկա և ապագա ուսանող-ներին:

-Ներկա և ապագա ուսանողներին խորհուրդ եմ տալիս, որքան հնարավոր է շատ կարդալ և սովորել: Եվ ամենակարևորը` չհանձնվել, եթե ինչ որ բան ուզում ես, ապա կհասնես:

Նշեմ, որ Գարիկը շատ ակտիվ և նպատակասլաց երիտասարդ է, ով միշտ շարժվում է առաջ ու չի հանձնվում: Եվ այս ամենի համար շնորհակալ է իր ընտանիքին` իրեն միշտ քաջալերելու և օգնելու համար:

Թամարայի աշխարհը

Թամարա Սարգսյանը 17 տարեկան է, ապրում է Մառնեուլի շրջանի Դամիա գյուղում: Սովորում է գյուղի միջնակարգ դպրոցի 12-րդ դասարանում:

Թամարան բազմակողմանի զարգացած է, զբաղվում է նկարչությամբ և բանաստեղծություններ գրելով: Նրա խոսքով առանց այս երկուսի, իրեն չի պատկերացնում:

-Քանի՞ տարեկանից ես նկարչությամբ զբաղվում։

-Նկարել սկսել եմ փոքր տարիքից, դպրոցական ալբոմներս լի էին բնապատկերներով և դիմանկարներով։ Նկարչական կրթություն չունեմ, ծանոթ եմ այնքանով, ինչքան սովորել եմ դպրոցում։

-Ո՞րն է քո սիրելի նկարը, պատմիր մի փոքր դրա մասին։

-Սիրում եմ իմ նկարած յուրաքանչյուր նկար, չնայած ամենից հոգեհարազատը Թբիլիսիի նկարն է, երևի նրա համար, որ ինքս էլ անչափ սիրում եմ Թբիլիսին։

-Ե՞րբ ես սկսել գրել:

-Գրել սկսել եմ 13 տարեկանից, առաջին բանաստեղծությունս որբացած եղնիկի մասին է, որը բացի իմ ընտանիքի անդամներից, ուրիշ ոչ ոք չի կարդացել։

Ես ունեմ գրելու իմ աշխարհը, գրում եմ կյանքի, մարդկանց վերաբերյալ իմ պատկերացումները, փորձում եմ գրելու միջոցով արտահայտել իմ կարծիքը և տեսակետը։ Կարծես թե ես այսպես եմ փորձում ասելիքս հայտնել աշխարհին։

-Ազատ ժամանակ բացի նկարելը և բանաստեղծություններ գրելը, ինչո՞վ ես սիրում զբաղվել։

-Սիրում եմ գրքեր կարդալ, ժամանակ անցկացնել մտերիմների հետ և ձեռք բերել նոր ծանոթություններ։

-Ո՞վ կամ ի՞նչն է քո մոտիվացիայի աղբյուրը:

-Բոլոր այն մարդիկ, որոնք հավատում և վստահում են իմ ուժերին, հանդիսանում են իմ մոտիվացիայի անսպառ աղբյուրները։

-Նկարե՞լ, թե՞ գրել, ո՞րն ես համարում քեզ համար ապագա մասնագիտություն:

-Հավանաբար  ամբողջ կյանքում ես կնկարեմ և կգրեմ, հնարավորության դեպքում երկուսն էլ կկազմեն իմ ապագայի մի մասը։

 -Ապագայում ի՞նչ ես ուզում դառնալ:

-Ցանկացած մասնագիտության մեջ ինձ համար կարևոր է, որպեսզի դառնամ լավ մասնագետ, կարողանամ ունեցածս գիտելիքը փոխանցել առավելագույն չափով, անկախ նրանից, թե ինչ մասնագիտություն կունենամ։