Երբ ես առաջին անգամ տեսա այդ վարդագույն կիսակառույց խանութը, հասկացա, որ դրա անունը պետք է «Լյոլեկ» լինի: Մենք հարցրինք խանութի տիրոջը, թե նա ինչ է դնելու խանութի անունը:

-Եսի՞մ,- պատասխանեց նա,- երևի դեռ չծնված թոռանս անունով:

-Իսկ մենք արդեն անուն դրել ենք Ձեր խանութին,- ասաց մայրիկս,- «Լյոլեկ»:

-«Լյոլե՞կ»,- սկզբում զարմացավ, իսկ հետո հասկացավ խանութի տերը,- հա՜, «Լյոլեկն ու Բոլեկը»:

Մենք և՛ բացեիբաց ասացինք, և՛ ակնարկներ արեցինք խանութի անվան վերաբերյալ, բայց խանութը վերջիվերջո կոչվեց նրա տիրոջ դեռ չծնված թոռան անունով` «Մթերք»: Բայց մենք շարունակում ենք այն «Լյոլեկ» անվանել:

-Լուսինե՜, Լուսինե՜,- մեր դիմացի շենքի երրորդ հարկից ոչ թե ինձ, այլ ուրիշ Լուսինեի է կանչում մի աղջիկ: Ես կասկածում եմ, որ նա եղբորս նախկին դասարանցի Նարինեն է, որը երկրորդ դասարանում անընդհատ զանգահարում էր Ստեփանին ու ինչ-որ բան հարցնում: Ես ու քույրս մի ամբողջ վեպ էինք հորինել նրանց սիրո մասին: Բայց երբ տեսանք Նարինեին (եթե, իհարկե, դա Նարինեն է), հասկացանք, որ այդ ամենը հիմարություն է: Երևի բավական կլինի նշել նրա մականուններից երկուսը` «Ռոնալդինիոյի քույր» և «Թուփաքի թոռ»: Ես ավելի համամիտ եմ առաջին տարբերակին: Միգուցե եթե նա ճաղատանա, կնմանվի Թուփաքին, բայց հիմա, երբ մազերը երկար են, ավելի շատ Ռոնալդինիոյին է նման:

-Լուսինե՜, Լուսինե՜,- սա արդեն ինձ են կանչում, քույրս է` պատշգամբից:

Ես մտնում եմ մեր բացօթյա փոքրիկ կանաչ պատշգամբը:

-Ի՞նչ է եղել:

-Արի՛, ձեր «օղորմածիկ» դասարանի Ղևոնդի նոր վերնաշապիկը տես:

Ղևոնդը, ավելի ճիշտ` Ղևոնդյան Նարեկը, մեր «օղորմածիկ» դասարանի (այդպես ենք ասում, որովհետև ցրվել է) և միգուցե նաև ամբողջ դպրոցի ամենագեղեցիկ տղան է և այդ պատճառով քրոջս ու նրա ընկերուհիների, և ոչ միայն նրանց, ուշադրության կենտրոնում է: Նրանք անգիր գիտեն, թե նա ինչ հագուստներ ունի և երբ է հագնում դրանք:

Քույրս նայում է շուրջը: Նա գիտի, որ այս շենքերից մեկում է ապրում Ջորջիո Արմանոն` մեր «օղորմածիկ» դասարանի Արմանը, որը յոթերորդ դասարանում դուրս եկավ դպրոցից: Նա արդեն մի քանի ամիս է, ինչ հեռախոսային կապի մեջ է քրոջս ընկերուհիներից մեկի հետ: Նա այն հազվագյուտ տղաներից է, որոնք չեն վարակվել «ռաբիսացմամբ»:

Ինձ թվում է, թե այստեղից կարելի է տեսնել ամբողջ Երևանը, չնայած երևում են միայն հարևան շենքերը և դրանց բակերը: Բայց ինձ համար Երևանը հենց դա է` շենքերը, բակերը, այնտեղ խաղացող երեխաներն ու նրանց աղմուկը: Ես էլի կպատմեի մեր պատշգամբից երևացող Երևանի մասին, բայց ժամանակ չունեմ, պիտի գնամ «Լյոլեկից» հաց գնելու:

Լուսինե Հակոբյան

15տ., 2005թ.

Մենք երկու երեխա էինք` ես և քույրիկս: Մեզ համար ուրախ և անհոգ ապրում էինք. ուտում, խաղում, քնում: Հավանաբար դա իմ կյանքի ամենաերջանիկ օրերն էին: Այն լուրը, որ ընտանիքում նոր անդամ պիտի հայտնվի, ինձ ուրախացրեց. նոր խաղընկեր կամ, ավելի ճիշտ, նոր խաղալիք: Ես արդեն գիտեի, որ իմ ապերիկի անունը Ստեփան է լինելու:

Եղբորս ծնվելու օրերին մենք տատիկիս տանն էինք ապրում: Չեմ հիշում` իրո՞ք այդպես էր, թե՞ ես եմ հնարել, բայց ամեն օր գնում էինք հիվանդանոց և պարանով ուտելիքը բարձրացնում վերև` մայրիկիս մոտ:

Վերջապես եկավ այնքան սպասված օրը: Մայրիկս ու եղբայրս տուն էին վերադառնալու: Ճիշտն ասած, ես մի քիչ հիասթափված էի: Եղբայրս սև էր, ճղճղան ու լացկան: Ճիշտ է, տուն բերելուց հետո սպիտակեց, բայց մյուս երկու հատկությունները դեռ մեջը կան:

-Մամ, ինչո՞ւ է լացում,- միամտորեն հարցրեցի ես:

-Ափսոսում է այս աշխարհը գալու համար,- պատասխանեց մայրիկս:

-Դե արի հետ տանենք, որ չի ուզում,- առաջարկեցի ես, բայց ոչ ոք չլսեց, քանի որ բոլորը զբաղված էին նորածնով:

Ես շրթունքներս ուռեցրած նստեցի մի անկյունում` սպասելով, որ որևէ մեկը կգա ինձ մխիթարելու: Սակայն ինձ վրա ուշադրություն դարձրեց միայն քույրս, բայց նա հաշվի մեջ չէր, քանի որ ընդամենը երկու տարեկան էր:

-Աղղղղ, ղղ…,- բազմոցի վրա պառկած` փոքրիկ ոտքերն ու ձեռքերը շարժելով ղունղունում էր եղբայրս:

-Զիբիլ,- բարկացած վրա բերեցի ես:

Քույրս երևի կիսում էր իմ զայրույթը, քանի որ մի անգամ ինձ օգնեց «մահափորձ» կատարել եղբորս դեմ: Մենք նրան դրել էինք գետնին և բարձերը լցրել վրան: Եվ եթե մայրիկս ժամանակին չհասներ, ապա այժմ աշխարհում մի տղա պակաս կլիներ:

Չգիտեմ, թե ինչքան շարունակվեց իմ և եղբորս «հակամարտությունը», բայց օրերից մի օր հասկացա, որ շատ եմ սիրում այդ կամակոր, չարաճճի փոքրիկ արարածին: Ու արդեն մայրիկիս խնդրում էի.

-Մամ, տուր մի քիչ էլ ես գրկեմ ապերիկին:

Մայրիկս տալիս էր բարուրը ու տակից բռնում:

-Մամ, թո՛ղ, չեմ գցի,- դժգոհում էի ես:

Ես միանգամից չհասկացա, բայց հիմա արդեն գիտեմ, որ եղբորս ծնվելու հետ մեր տուն է մտել ոչ միայն ուրախությունը, այլ նաև այն անխուսափելին, որը կոչվում է հասունացում:

Լուսինե Հակոբյան 14տ., 2004թ.

-Հայրիկ, հե՞շտ է արդյոք լինել երեք երեխայի հայրիկ:

-Հեշտ չէ, բայց հաճելի է:

-Ինչո՞ւ:

-Հաճելի է, երբ ունես երեք երեխա՝ երկու դուստր և մեկ ուստր: Հաճելի է տեսնել, թե նրանք ինչպես են մեծանում:

-Հայրիկ, դու ուզո՞ւմ ես մնալ այստեղ:

-Իհարկե:

-Իսկ ինչո՞ւ ես գնում:

-Գնում եմ, որպեսզի ավելի լավ լինի:

-Կյանքում ի՞նչն է քեզ համար ամենաթանկը:

-Ընտանիքը:

-Եթե այդպես է, ապա ինչո՞ւ ես մեզ թողնում – գնում:

-Չեմ թողնում: Իսկ գնում եմ, որովհետև ինձ համար ամենաթանկ բանը ընտանիքն է:

-Հայրիկ, ե՞րբ ես վերադառնալու:

-Հնարավորին չափ շուտ:

-Իսկ մենք առանց քեզ ի՞նչ ենք անելու:

-Ապրելու եք:

-Ես քեզ կկարոտեմ:

-Ես էլ՝ քեզ:

Լուսինե Հակոբյան, 11տ, 2001թ.

Մեր փողոցի ամենամեծ բնակիչը Անիկ տատիկն է, որն ապրում է մեր դիմաց՝ առվի մյուս կողմում: Այդ առուն բաժանում է մեր փողոցը երկու մասի: Փողոցի բնակիչներից շատերը հիշողություններ ունեն կապված առվի հետ: Ես չեմ կարող պատկերացնել մեր փողոցը առանց այդ առվի, ինչպես նաև առանց Անիկ տատիկի: Առուն, տատիկը և նրա նստարանը մի ամբողջություն են՝ փողոցի մի մասը: Ես Անիկ տատիկին միշտ նմանեցնում եմ իր բակի թթենուն: Նրա դեմքն ու ձեռքերը նման են թթենու կեղևին՝ դարչնագույն ու կնճռոտ: Անիկ տատիկը մենակ է ապրում, բայց նրան հաճախ հյուր են գալիս նրա երեխաները, թոռներն ու ծոռները:

Անիկ տատիկից մի քիչ հեռու ապրում են Ժորա պապիկն ու Օլգա տատիկը: Ժորա պապիկը Հայաստան է եկել 27 տարեկանում: Նա իր մանկությունն ու երիտասարդությունն ապրել է Հունաստանում: Ժորա պապիկենք ունեին մի կով, որի մի եղջյուրը ջարդված էր, որովհետև ընկել էր առուն: Մի անգամ առուն էր ընկել Օլգա տատիկը, սակայն ջուրը նրան չէր քշել, որովհետև նա շատ գեր էր: Մի քանի տղամարդ հազիվ էին կարողացել նրան դուրս հանել առվից:

Առվի այս կողմում ապրում է Երան քույրիկը: Ճիշտն ասած, նա արդեն մորաքույր է ու նույնիսկ, տատիկ, բայց բոլորին ստիպում է, որ իրեն քույրիկ ասեն: Երան քույրիկը ապրում է մենակ, ավելի ճիշտ՝ 9-10 կատուների հետ: Կատուների նախամոր անունը քույրիկիս անունից էր՝ Մանե, բայց կատուն քույրիկիցս առաջ էր ծնվել: Երբ Մանեն սատկեց, Երանը նրան թաղեց, գերեզմանաքար դրեց վրան և ամեն անգամ, երբ տեսնում էր քույրիկիս, իր Մանեին հիշելով, սկսում էր լաց լինել: Երան քույրիկի կատուներից մի քանիսը խեղդվել էին առվում, այդ պատճառով էլ նա այդ առուն չէր սիրում:

Մեր փողոցում են ապրում նաև Երվանդ քեռին ու Լիլիկ մորաքույրը, որոնց հորթուկների հետ ես խաղում էի, երբ փոքր էի, իսկ այժմ, կով դարձած հորթերը մեզ կաթ են տալիս: Մեր փողոցում է ապրում նաև Սամվել քեռին իր ընտանիքի ու Վանդա շան հետ, որը մի անգամ ինձ շատ վախեցրեց, ես էլ՝ իրեն: Դրանից հետո շանը հանում էին զբոսանքի, երբ մենք այնտեղ չէինք լինում:

Սա էլ պապիկս է, որը համարյա ամեն օր, տատիկիս հետ, առավոտյան գալիս է մեր տուն, իսկ երեկոյան՝ վերադառնում: Պապիկիս ձեռքից ամեն ինչ գալիս է, դրա համար էլ նա վայելում է բոլորի սերն ու հարգանքը: Հեռախոսը փչացավ՝ Արծրունը կսարքի: Պետք է խեղդվող շանը, կատվին, իսկ մի անգամ էլ երեխայի փրկել՝ Արծրունը կանի: Եղբորս հեծանիվի անիվն է իջել՝ պապիկը կփչի, երեխաներն ուզում են ճոճվել, պապիկը ճոճանակ կսարքի: Երբեմն լինում են պահեր, երբ ինձ թվում է, թե աշխարհում լավ մարդ չկա: Այդպիսի պահերին ես հիշում եմ պապիկիս: Նա աշխարհի ամենաբարի մարդն է:

Ահա այսպիսին են մեր հին փողոցի հին բնակիչները:

Լուսինե Հակոբյան 12տ., 2002թ.