arxiv

Լյոլեկը, Արմանոն և պատուհանից բացվող տեսարանը

Երբ ես առաջին անգամ տեսա այդ վարդագույն կիսակառույց խանութը, հասկացա, որ դրա անունը պետք է «Լյոլեկ» լինի: Մենք հարցրինք խանութի տիրոջը, թե նա ինչ է դնելու խանութի անունը:

-Եսի՞մ,- պատասխանեց նա,- երևի դեռ չծնված թոռանս անունով:

-Իսկ մենք արդեն անուն դրել ենք Ձեր խանութին,- ասաց մայրիկս,- «Լյոլեկ»:

-«Լյոլե՞կ»,- սկզբում զարմացավ, իսկ հետո հասկացավ խանութի տերը,- հա՜, «Լյոլեկն ու Բոլեկը»:

Մենք և՛ բացեիբաց ասացինք, և՛ ակնարկներ արեցինք խանութի անվան վերաբերյալ, բայց խանութը վերջիվերջո կոչվեց նրա տիրոջ դեռ չծնված թոռան անունով` «Մթերք»: Բայց մենք շարունակում ենք այն «Լյոլեկ» անվանել:

-Լուսինե՜, Լուսինե՜,- մեր դիմացի շենքի երրորդ հարկից ոչ թե ինձ, այլ ուրիշ Լուսինեի է կանչում մի աղջիկ: Ես կասկածում եմ, որ նա եղբորս նախկին դասարանցի Նարինեն է, որը երկրորդ դասարանում անընդհատ զանգահարում էր Ստեփանին ու ինչ-որ բան հարցնում: Ես ու քույրս մի ամբողջ վեպ էինք հորինել նրանց սիրո մասին: Բայց երբ տեսանք Նարինեին (եթե, իհարկե, դա Նարինեն է), հասկացանք, որ այդ ամենը հիմարություն է: Երևի բավական կլինի նշել նրա մականուններից երկուսը` «Ռոնալդինիոյի քույր» և «Թուփաքի թոռ»: Ես ավելի համամիտ եմ առաջին տարբերակին: Միգուցե եթե նա ճաղատանա, կնմանվի Թուփաքին, բայց հիմա, երբ մազերը երկար են, ավելի շատ Ռոնալդինիոյին է նման:

-Լուսինե՜, Լուսինե՜,- սա արդեն ինձ են կանչում, քույրս է` պատշգամբից:

Ես մտնում եմ մեր բացօթյա փոքրիկ կանաչ պատշգամբը:

-Ի՞նչ է եղել:

-Արի՛, ձեր «օղորմածիկ» դասարանի Ղևոնդի նոր վերնաշապիկը տես:

Ղևոնդը, ավելի ճիշտ` Ղևոնդյան Նարեկը, մեր «օղորմածիկ» դասարանի (այդպես ենք ասում, որովհետև ցրվել է) և միգուցե նաև ամբողջ դպրոցի ամենագեղեցիկ տղան է և այդ պատճառով քրոջս ու նրա ընկերուհիների, և ոչ միայն նրանց, ուշադրության կենտրոնում է: Նրանք անգիր գիտեն, թե նա ինչ հագուստներ ունի և երբ է հագնում դրանք:

Քույրս նայում է շուրջը: Նա գիտի, որ այս շենքերից մեկում է ապրում Ջորջիո Արմանոն` մեր «օղորմածիկ» դասարանի Արմանը, որը յոթերորդ դասարանում դուրս եկավ դպրոցից: Նա արդեն մի քանի ամիս է, ինչ հեռախոսային կապի մեջ է քրոջս ընկերուհիներից մեկի հետ: Նա այն հազվագյուտ տղաներից է, որոնք չեն վարակվել «ռաբիսացմամբ»:

Ինձ թվում է, թե այստեղից կարելի է տեսնել ամբողջ Երևանը, չնայած երևում են միայն հարևան շենքերը և դրանց բակերը: Բայց ինձ համար Երևանը հենց դա է` շենքերը, բակերը, այնտեղ խաղացող երեխաներն ու նրանց աղմուկը: Ես էլի կպատմեի մեր պատշգամբից երևացող Երևանի մասին, բայց ժամանակ չունեմ, պիտի գնամ «Լյոլեկից» հաց գնելու:

Լուսինե Հակոբյան

15տ., 2005թ.