Մերի Հակոբյան. Գագարինի բոլոր հրապարակումները

Meri Hakobyan Gagarin

Հայոց դյուցազունները

Հայաստանը սպորտի բնագավառում տասնամյակներ շարունակ գրանցել   է հաջողություններ, որոնցով հպարտացել և հպարտանում ենք մինչ օրս։  Մարզիկները մեր հայրենիքն են ներկայացրել աշխարհին, նրանց հաղթանակներն իսկապես թանկ են և  կարևոր մեզ համար։ Նրանք  մեր ողջ ժողովրդի և հատկապես` երիտասարդ սերնդի  մեծ խանդավառությունը և ոգևորությունն ապահովողներն են։

Սպորտում բազմաթիվ հաջողությունների հասած մարզիկներից  է նաև Արթուր Սաքունցը, որը դարձյալ զարմացրեց իր ֆիզիկական բացառիկ կարողություններով։

Ժամկետային զինծառայող Արթուր Սաքունցը սահմանել է  համաշխարհային ռեկորդ` 1,5 տոննա քաշով մեքենան  6 մետրից ավելի քաշելու համար` շրջանցելով չինացի մարզիկի ռեկորդը։ Սաքունցը գրանցվել է Գինեսի ռեկորդների գրքում՝սահմանելով համաշխարհային ռեկորդի նոր չափանիշ։

Մարզիկը  հարցազրույցի միջոցով  կիսվել է   իր գրանցած հաջողությունների մասին և ոչ միայն:

-Նախ ասեմ, որ սա իմ առաջին ռեկորդը չէր։ Զգացողություններս շատ հաճելի էին, փոքր ինչ նաև զարմացած էի, իսկ ամենակարևորը՝ հպարտություն էի զգում։

-Ո՞ր տարիքում եք արել ձեր առաջին քայլերը։

-Սպորտով զբաղվում եմ 4 տարեկանից, ռեկորդներ սկսել եմ գրանցել 16 տարեկանից։

-Այս բնագավառում ունեցե՞լ եք ձախողումներ և հիասթափություններ։

-Ձախողումներ շատ են եղել, սակայն երբեք չեմ հանձնվել։

-Ո՞րն է ձեր կյանքի կարգախոսը։

-Երբեք չհանձնվել։

-Ի՞նչ է ձեզ համար հայրենասիրությունը։

-Իմ կարծիքով յուրաքանչյուր ոք պիտի լինի հայրենասեր:  Հայրենասիրությունը մարդուն  վճռական է դարձնում: Հայրենասիրությունն այն է, երբ  պատասխանատվություն ես կրում քո երկրի, ժողովրդի հանդեպ։

-Ո՞ր երկրում կուզեիք լինել և ինչո՞ւ։

-Որևէ  նախընտրած երկիր չունեմ, իրականում շատ երկրներում կարող էի լինել, սակայն նախընտրում եմ մնալ իմ երկրում, քանի որ շատ եմ սիրում։ Ինձ համար իմ երկիրն ամենագեղեցիկն է ու ամենաապահովը։

-Ի՞նչ նախասիրություններ ունեք։

-Հիմնականում սպորտով եմ զբաղվում, նաև ազատ ժամանակ սիրում եմ ընթերցել։

-Եթե հնարավորություն ունենայիք ձեր երկրում ինչ-որ բան փոխել, ի՞նչը կլիներ դա։

-Արդարությունը կվերականգնեի։

-Հայկական զինվորական համազգեստը ուժի և տոկունության խորհուրդ ունի, ի՞նչ զգացողություններ ունեք դուք, երբ կրում եք այն։

-Ես հպարտությամբ եմ կրում համազգեստը և մեծ պատասխանատվություն եմ զգում հայրենիքիս հանդեպ։

-Ի՞նչ է ձեզ համար երջանկությունը, համարում եք ձեզ երջանիկ մարդ։

-Եթե ազնիվ ես, ապա երջանիկ ես։ Երբ ընտանիքիդ անդամները  ողջ և առողջ կողքիդ են, ապա դրանից մեծ երջանկություն չի կարող լինել։

-Եվ վերջում, ի՞նչ կցանկանաք մաղթել գալիք  2022 թվականին։

-Մաղթում եմ երկրիս խաղաղություն, սեր և Տիրոջ օրհնությունն ու պաշտպանությունը թող լինի բոլորիս հետ։

Շնորհակալ ենք, սիրելի՛ մարզիկներ, որ  ձեր օրինակով ոգեշնչում եք հազարավոր մարդկանց:

meri hakobyan, gagarin

Իմ ճանապարհը

Երբևէ ունեցե՞լ եք անորոշության ու թրթռուն տագնապի այն զգացողությունը, որը նախորդում է կարևոր որոշում կայացնելուն, երբ մտովի քննում ես հազար ու մի տարբերակ, բայց, մեկ է, էլի վստահ չես, որ առջևումդ պատկերացած խաչմերուկից ընտրում ես քո՛ ճանապարհը…

Դեռ մանկուց ենք ցանկացել հստակ պատասխան տալ «ինչ դառնալ» հարցին, այդ իսկ պատճառով բակում խաղալու ժամանակ, երբ այնքան էինք հոգնում, որ ուժասպառ եղած գալիս նստում էինք աստիճաններին, հերթով խոսում էինք մեր ընտրելիք մասնագիտություններից: Երբեմն երազում էինք ինչ-որ անհեթեթ մասնագիտությունների մասին: Սակայն տարիների հետ փոխվեցին մեր հայացքներն ու մտածելակերպը. ամեն մեկս գտավ իրեն հոգեհարազատը: Ինքս էլ չհասկացա, թե ինչպես ստացվեց, որ որոշեցի ընտրել լրագրողի մասնագիտությունը: Արդեն քանի տարի է, ինչ երազում եմ այդ մասնագիտության մասին։ Կանտեսեմ բոլոր բացասական կարծիքները ու կհաղթահարեմ խոչընդոտները:

Մի քանի օր առաջ այն հարցին, թե ինչ եմ դառնալու, պատասխանեցի, որ լրագրող: Ի պատասխան հնչեց.

-Հա՜, միանգամից ասեիր, որ խաբարբզիկ, էլի՛…

Մի պահ վատ զգացի: Հետո ինքս ինձ ասացի. «Սթափվի՛ր, Մերի՛»: Ինչպե՞ս կարելի է հրաժարվել երազանքից։ Այս միտքն ինձ ուժ տվեց, ու միանգամից դեմքիս ժպիտ հայտնվեց։ Առանց վարանելու հակադարձեցի.

-Մտածիր՝ ոնց կուզես,- ու անմիջապես հեռացա։

Երբ երազանքը քո ձեռքերում է, պիտի շունչ ու հոգի տաս նրան։

Հիմա վստահ եմ, որ լրագրող եմ դառնալու: Դա վերջնական է:

Հաճախ եմ այս մասին երազում ու մտովի պատկերացնում, որ տարիներ են անցել, ու ես հասցրել եմ հաջողել իմ աշխատանքում: Ասենք՝ ինչպես եմ հանդես գալիս հեռուստատեսությամբ, բացահայտում նորանոր բաներ, հաղորդում երկրում կատարվող իրադարձությունների մասին։

Ամենքն էլ՝ անկախ տարիքից ու մասնագիտությունից, ունեն իրենց երազանքները: Մեկը երազում է ստանալ մեծ ու գունեղ ծաղկեփունջ, մյուսը՝ լինել իր երազած երկրում կամ հայտնվել հեքիաթում, իսկ ես ամենից շատ ուզում եմ, որ ծնողներս հավերժ կողքիս լինեն՝ ինձ ուժ տան ու առաջնորդեն, որ ամեն գնով հասնեմ երազանքիս: Ես գիտեմ, որ դրա համար շատ եմ աշխատելու, ջանալու, բայց իմ ընտանիքի աջակցությունն ինձ եռանդ ու կամք է փոխանցում: Ես արդեն իսկ զգում եմ, որ իմ երազանքը դառնում է նպատակ։

Ես պատկերացնում եմ նաև, թե որքան կուրախանան, կհպարտանան իմ ծնողները, երբ ես բարձրագույն կրթություն ստանամ ու լինեմ մասնագետ-լրագրող: Ես գիտեմ, որ դեռ այնքա՜ն խնդիրներ կան երկրում՝ չլուծված ու չբացահայտված: Ես գիտեմ, որ եթե հմտանամ իմ գործում, այսուհետ ոչ մի չլուծվող խնդիր չի մնա իմ երկրում։

 

Գագարինի միջնակարգ դպրոց, «Կանթեղ» գրական խմբակ

ՏԷ՛Ր, ԿԵՑՈ ԴՈՒ ԶՀԱՅՍ…

Լուսանկարը` Մերի Հակոբյանի

Լուսանկարը` Մերի Հակոբյանի

…Ի՜նչ քաղցրահունչ լեզվով են խոսել մեր նախնիները: Երբ եկեղեցում լսում եմ քահանայի երգեցիկ, ծորուն ձայնը, փակում եմ աչքերս ու մտովի տեղափոխվում շատ ու շատ դարեր հետ՝ Հայքի պանծալի ժամանակները:

Ինձ թվում է, որ եկեղեցու պատերի ներսում արտասանվելիս այդ բառերը հատուկ իմաստ ու հմայք են ստանում:

Այս տարի մենք սկսել ենք գրաբար ուսումնասիրել: Որոշ համադասարանցիներիս համար դա մի տեսակ անսովոր է, իսկ ինձ համար… Կարծես այդ հնչյունները գալիս են մի ծանոթ ու հարազատ աշխարհից…

Ամեն մարդ էլ ունի հոգևորի, ոգեղենի կարիքը, բայց մեր Գագարինում նույնիսկ փոքրիկ մատուռ չկա: Չէ՞ որ եկեղեցին միայն քարակերտ շինություն չէ, այլև վայր, որտեղ երկխոսում են Աստծո հետ:

Մարդիկ տարբեր են. ոմանց համար եկեղեցի մտնելը պարտականություն է, ոմանց համար՝ ձևականություն, ոմանք էլ իրենց շրջապատում գտնվող մարդկանց արգելում են եկեղեցի այցելել: Այնուամենայնիվ, երևի չկա մի քաղաք կամ գյուղ, որտեղ չլինի գոնե մատուռ: Ես ինքս շատ եմ անցնել, այլ բնակավայրեր գնալ: Եվ ամեն անգամ ճանապարհին մտորում եմ, թե ինչու՛ չպետք է մեր գյուղում եկեղեցի լինի:

Հավանաբար այս մասին մտածել է նաև մեր համագյուղացի բարերար Դավիթ Գալստյանը: Նրա կողմից բարեկարգված այգու հարևանությամբ սկսվել է եկեղեցու շինարարությունը: Ամեն անգամ այդ փողոցով անցնելիս նկատում եմ, որ կարմրատուֆ պատերը քիչ-քիչ բարձրանում են, ու սիրտս ուրախանում է:

Ես կարծում եմ, որ մեկ տարուց կավարտվի շինարարությունը, և եկեղեցին կդառնա Գագարինի մի մասը: Խնկի անուշ բույրը կվանի չարությունը, քենը, նախանձը…

Ես հաճախ եմ հիշում, որ Անին կոչում էին հազար ու մի եկեղեցիների քաղաք: Պատմության դասագրքերի նկարներով էի փորձում պատկերացնել մեր հոյաշեն Անին:

Հիմա ամեն անգամ մեր Գագարինի գողտրիկ եկեղեցուն նայելիս կտեսնեմ նաև Անին, կզգամ հավատի ապրեցնող ուժը, կմտնեմ եկեղեցի ու հուշիկ կշշնջամ.

-Տէ՛ր, կեցո Դու զհայս…

«Կանթեղ» գրական խմբակ