Լուսանկարը` Մերի Հակոբյանի
…Ի՜նչ քաղցրահունչ լեզվով են խոսել մեր նախնիները: Երբ եկեղեցում լսում եմ քահանայի երգեցիկ, ծորուն ձայնը, փակում եմ աչքերս ու մտովի տեղափոխվում շատ ու շատ դարեր հետ՝ Հայքի պանծալի ժամանակները:
Ինձ թվում է, որ եկեղեցու պատերի ներսում արտասանվելիս այդ բառերը հատուկ իմաստ ու հմայք են ստանում:
Այս տարի մենք սկսել ենք գրաբար ուսումնասիրել: Որոշ համադասարանցիներիս համար դա մի տեսակ անսովոր է, իսկ ինձ համար… Կարծես այդ հնչյունները գալիս են մի ծանոթ ու հարազատ աշխարհից…
Ամեն մարդ էլ ունի հոգևորի, ոգեղենի կարիքը, բայց մեր Գագարինում նույնիսկ փոքրիկ մատուռ չկա: Չէ՞ որ եկեղեցին միայն քարակերտ շինություն չէ, այլև վայր, որտեղ երկխոսում են Աստծո հետ:
Մարդիկ տարբեր են. ոմանց համար եկեղեցի մտնելը պարտականություն է, ոմանց համար՝ ձևականություն, ոմանք էլ իրենց շրջապատում գտնվող մարդկանց արգելում են եկեղեցի այցելել: Այնուամենայնիվ, երևի չկա մի քաղաք կամ գյուղ, որտեղ չլինի գոնե մատուռ: Ես ինքս շատ եմ անցնել, այլ բնակավայրեր գնալ: Եվ ամեն անգամ ճանապարհին մտորում եմ, թե ինչու՛ չպետք է մեր գյուղում եկեղեցի լինի:
Հավանաբար այս մասին մտածել է նաև մեր համագյուղացի բարերար Դավիթ Գալստյանը: Նրա կողմից բարեկարգված այգու հարևանությամբ սկսվել է եկեղեցու շինարարությունը: Ամեն անգամ այդ փողոցով անցնելիս նկատում եմ, որ կարմրատուֆ պատերը քիչ-քիչ բարձրանում են, ու սիրտս ուրախանում է:
Ես կարծում եմ, որ մեկ տարուց կավարտվի շինարարությունը, և եկեղեցին կդառնա Գագարինի մի մասը: Խնկի անուշ բույրը կվանի չարությունը, քենը, նախանձը…
Ես հաճախ եմ հիշում, որ Անին կոչում էին հազար ու մի եկեղեցիների քաղաք: Պատմության դասագրքերի նկարներով էի փորձում պատկերացնել մեր հոյաշեն Անին:
Հիմա ամեն անգամ մեր Գագարինի գողտրիկ եկեղեցուն նայելիս կտեսնեմ նաև Անին, կզգամ հավատի ապրեցնող ուժը, կմտնեմ եկեղեցի ու հուշիկ կշշնջամ.
-Տէ՛ր, կեցո Դու զհայս…
«Կանթեղ» գրական խմբակ