Հայարփի Բաղդասարյանի բոլոր հրապարակումները

Կարևորը գնահատելու կարողություն


Նոր տարվա գալուն այս անգամ հակառակի պես անհամբերությամբ չէի սպասում: Մտածում էի` առանձնահատուկ բան չի լինի:
Ամսի 31-ն էր, ամանորյա վազքի մեջ էինք տնեցիներով, ափսեները շարել, նախշավոր անձեռոցիկները ծալել, տոնածառը զարդարել և այլն, ու ես մտածում էի, թե սխալվել եմ, և ամեն ինչ կանցնի շատ ուրախ ու եռանդով: Բայց… Բայց 12-ի զանգերը խփեցին, ու ինձ կրկին պատեց ինչ-որ բան անդառնալի կորցնելու զգացումը: Երևի չհասցրի անցնող տարում լիարժեք վայելել 16 տարեկանս: Ամեն տարի նոր թվականի գալուն հետ ես մի փոքր անգամ փոխում էի կյանքս, առօրյաս, շտկում թերություններս, բայց այս անգամ պատրաստվել էի այնպես, ասես մի նոր ու սովորական երկուշաբթի էր գալիս, այլ ոչ թե նոր կյանքի սկիզբ:
Հայրս արագորեն բացեց շամպայնը ու լցրեց մեր`բարձր զնգալու պատրաստ բաժակները: Մտածում էի, որ ահա այս պահից այն կողմ ամեն ինչ կսկվի նոր և ուրախ ժպիտներով, բայց հակառակի պես մայրիկս ու մնացածը հոգնած հայացքներով գնացին քնելու` հաջորդ օրվա սպասելիքներով:
Արդեն երկու օր անց ընկերներիս հարցնում եմ` ինչպե՞ս դիմավորեցին Ամանորը, ի՞նչ տրամադրությամբ, ի՞նչ նվերներ ստացան, հիմա ի՞նչ են անում, և պատկերացրեք, բոլորից ստացել եմ այս պատասխանը.
-Ահ… Անկապ, Հայ… Ամեն ինչ շատ միապաղաղ, ոչ մի նոր բան էլ չկա, սովորական հյուրեր, ու ոնց որ էն մեր պարապմունքների նման միագույն օրեր գլորվեն:
Բայց ինչո՞ւ ոչ ոք չունի այդ «հավեսը»: Գուցե մենք դադարե՞լ ենք հավատալ Ձմեռ պապիկին, դրա՞ պատճառով, գուցե մենք մեզ արդեն երեխա չե՞նք համարում, գուցե գումա՞րն է խնդիրը, և միգուցե մենք այլևս նվերների՞ չենք սպասում:
Մի պահ աչքերիս առջևով անցան իմ քաղաքի` Հրազդանի խանութներով ման եկող մարդկանց բաց դրամապանակներն ու նրանց` բառիս բուն իմաստով փակ տրամադրությունները: Երևի նրանք էլ չէին սպասում Ձմեռ պապիկին


Հ.Գ. Ուզում եմ շնորհավորել բոլոր մարդկանց ու նրանց մաղթել գլխավորապես առողջություն ու գեղեցիկը միշտ գնահատելու կարողություն:

Իմ ձեռքբերումներն ու կորուստները

Լուսանկարը՝ Հռիփսիմե Եղիազարյանի

Լուսանկարը՝ Հռիփսիմե Եղիազարյանի

Այս տարի, երբ 2015-ը նոր-նոր էր մուտք գործում իմ կյանք, ես որոշել էի, որ այն պիտի հաջող տարի լինի: Իհարկե, ինչպես ամեն տարի, այնպես էլ այս անգամ դժվարություններ եղան, որոնք գուցե ինձ ավելի ուժեղ ու նպատակասլաց դարձրին: 2015-ին սկսեցի պարապել համալսարան ընդունվելու նպատակով, օլիմպիադաների մասնակցեցի, հաջողություններ ունեցա նաև ռազմագիտության ոլորտում: Տարին համարյա ավարտվում է, բայց ես անգամ հասցրի ծանոթանալ Հայաստանի Պատանի թղթակիցների ցանցի հետ, տպագրվեցի 17.am-ում: Ես սա մտցնում եմ ինձ համար կարևոր ձեռքբերումների մեջ:
Սակայն, այս հաջողությունների հետ մեկտեղ ես ունեցա նաև անդառնալի կորուստ. իմ ամենասիրելի ուսուցչուհին հեռացավ կյանքից…
Ես մի քանի տարվա մեջ նրա հետ ամուր կապով կապվել էի, ընդունում էի հարազատ ծնողիս պես, բայց մահն այս անգամ կյանքից զորեղ գտնվեց: Այս դեպքն ինձ շատ կոտրեց, մի տեսակ կորցրի ուրախ կյանքի իմաստը: Բայց ես երբեք չեմ մոռանա նրան ու հանուն նրա հիշատակի կհասնեմ էլ ավելի մեծ հաջողությունների: Ասում էր` ուզում ես, պիտի հասնես: Եվ ես կհասնեմ:
Ինչևէ, ժամանակն անտեղի վատնել պետք չէ: 2015-ը վատ տարի չէր, բայց 2016-ը թող ավելի լավը լինի բոլորի համար: Միշտ հիշենք, որ մեր կյանքի վրձինը մեր ձեռքում է:

Գրականության այսօրը

Լուսանկարը՝ Լիլիթ Վարդանյանի

Լուսանկարը՝ Լիլիթ Վարդանյանի

Վերջերս կարդում էի մեր ժամանակների երիտասարդ գրողների ստեղծագործությունները, ու ասեմ, մեծամասամբ հիասթափություն ապրեցի արդի գրականությունից: Ներկայիս գերագույն խնդիրներից մեկը, որ ինձ հուզում է, դա լճացող գրականությունն է: Նկատել եմ, որ մեր սերունդը բաժանվել է երկու մասի. կարդացողներ և չկարդացողներ: Բայց այստեղ էլ հարցն այն է, թե ընթերցողներն ի՞նչ են կարդում: Ասում են` ազատության դար է, ազատ մտքեր պիտի լինեն, ազատ խոսք, բայց այդ ազատությունն արդեն վերածվում է այլասերության, իսկ վերջինս էլ մշակույթ ու գրականություն չի կարող կերտել: Կարելի է ասել, որ գնալով զարգանում է մի «փողոցային» գրականություն: Երիտասարդները սկսում են հետ մղել հանրահայտ ու անգնահատելի գրողներին ու իրենց ձեռքը վերցնել ինչ-որ պարզունակ, պրիմիտիվ ու հեշտ հասանելի գրքիկներ: Իսկ դրանց հեղինակներն էլ,մի երկու բառ իրար կպցնելուց կարծում են, թե վերջ, մեր անունը մնաց Գրող:
Օրերս տեսա, որ ֆեյսբուքյան մի դեռահաս օգտատեր իր էջում փնովել էր Հեմինգուեյի ստեղծագործություններից մեկը, այն համեմատելով բրազիլական սերիալի հետ: Շոկի մեջ էի… Դու գոնե նորմալ կարդացե՞լ ես, հասկացե՞լ ես, որ մի հատ էլ նման բան ես գրում, առանց մտածելու այդպես կոպիտ ես արտահայտվում, համաշխարհային արժեք ես ոտնահարում: 
Նմանօրինակ երևույթների պատճառները շատ են. անգրագետ ծնողներ, վատ շրջապատ, անգամ ուսուցիչներ: Պիտի մարդկանց ճիշտ գրականություն հրամցնես, պիտի նրանց ամեն բան ճիշտ մեկնաբանես, որ նման փաստի առաջ չկանգնես:
Այս հարցն ինձ վաղուց մտածելու տեղիք էր տվել: Շատ եմ ուզում, որ նորելուկ գրողները, մինչև իրենց խզբզանքը հանրությանը հրամցնելը մի լավ ծանր ու թեթև անեն, ցույց տան փորձառուներին, խորհուրդներ ընդունեն, նոր միայն իրենց համարեն գրող: 
Իհարկե, կան նաև արդեն ամուր քայլեր անող երիտասարդներ: Խոսքս բոլորին չի վերաբերվում: