Ես էլ հույս ունեի, որ մի օր քո մասին մտքերս կդադարեմ հանձնել թղթին` նրանից խնդրելով, որ չպատառոտվի, որ հիշողությունս մնա ինձ հետ հավերժ։ Ինձ թվաց, թե ձեռքս կհրաժարվի գրել, բայց մտքերս այդ հարցում ինձ հետ համաձայն չեն։ Մտքերս քո հարցով շատ մտահոգ են, ոչ մի բանում ինձ հետ չեն համաձայնում, մտքերիս դարակը անօգնական վիճակում է, ինձ ոչինչ չի ասում, բայց ես հասկացել եմ՝ վերանորոգելու կարիք ունի։

Ես քո մասին նոր էջից չեմ գրում, մեր անավարտ էջերն եմ շարունակում։ Վերջակետը մեզ համար չէ, մենք բազմակետին ենք կարոտ… Մեր միջև եղած անդունդից ես էլ, դու էլ ցած ենք գլորվել, ցավոք, առանց իրար ձեռք բռնելու: Բայց ես դրա կարիքը ունեի, ձեռքիս ջերմությունը քո ձեռքին էր կարոտ, որ կարոտով էլ մնաց։ Մեզնից հետո այնքա՜ն բան մնաց անավարտ։ Աստղերը գիշերը հաշվող չկա, ոչ ոք չի կարող լուսնին այդպես նայել, ինչպես ես ու դու՝ տանիքում նստած։ Աստղերն իրենք էլ հասկացել են ու երկնքում ցաք ու ցրիվ են կանգնել, շողում են, որ իրենցից մեկին տեսնենք ու մեր երազանքը պատմենք, հետո ինքը ցած ընկնի։ Ի դեպ, մեր նստարանն էլ վաղուց քանդել են, ինքն էլ էր հասկացել, որ մի օր դադարելու ենք իր մոտ գնալ ու ժամերով զրուցել։ Ինչ լավ է, չէ՞ «մեր նստարանը»։

Ես հիշում եմ, որ ամեն բան մերն էր, երբ միասին էինք, աշխարհը մերն էր, անգամ ես էի քոնը, դու՝ իմը։ Մնացինք միայն ես ու դու` առանց նստարանի, առանց աստղերի ու տանիքի, ես կորցրի իմ լուսինը։ Ես գրում եմ՝ ամեն տողատակում քո անվան տառերը շարելով ու հետո դրանց վրա անկանոն գծեր եմ քաշում, բարկությունի՞ց, թե՞ աստղերը մենակ հաշվելուց։

Քո մեջ իմ ես-ին չփնտրես, իսկ եթե գտնես, ամուր կպահես քեզ մոտ, ես դա կզգամ։ Արի՛ գնանք աստղերը հաշվենք, այն հույսով, որ դրանցից մեկը կընկնի հենց մեր ձեռքերի մեջ։ Մոռացի՛ր հաշիվը, մենք նորից ենք սկսում։

Մեկ վայրկյան սենյակս կարգի բերեմ ու սկսեմ գրել։ Միակ կախարդական խոսքը, որը կստիպի ինձ երկու րոպեում ուշքի բերել սենյակս, հետևյալն է.

-5 րոպեից տուն մարդ է գալու։

Դե, կարգի բերելը ո՞րն է, աթոռի վրա հավաքված հագուստների վրա ծածկոց գցե՞լը։ Մահճակալս վերջերս ենք փոխել, անկեղծ ասած, ճռճռոցի ձայնը դուրս չէր գալիս ու մեկ-մեկ պահարանի հետ դուետով էին հանդես գալիս։ Բայց պահարանս հնազանդ է, միայն դուռը բացելու ժամանակ է ճռռում, երևի ամաչում է։ Գրասեղանս խառնաշփոթ վիճակում է, գրքերս իրար վրա թափթփված, կարող է նրանց կյանքում մի բան այն չէ՞: Դե, շատ են այս ու այն կողմ ցրվում ու, դրա հետ մեկտեղ, եթե մայրս փորձի նրանց կարգի բերել, ես ոչինչ չեմ գտնի, դասակարգելուց գրքերս իրենք էլ կզարմանան, որ կողք կողքի, մեկը մյուսի հետևից շարված են։

Դաս անելու համար համակարգիչն է խանգարում: Ախր, ես ասել էի, որ տանեն հյուրասենյակ։ Պատին կախված նկարներ ունեմ. մի քանիսը՝ ձեռքի աշխատանք, մի քանիսի մեջ էլ ես եմ, դու ես, կամ էլ երևի միասին նկար չունենք,եսիմ։

Սենյակից բաց պատշգմբ կարող ես դուրս գալ: Ձմռանը մի քիչ խանգարում է: Մեկ-մեկ մոռանում եմ, կիսափակ թողնում ու մրսում։ Իսկ դու սենյակումդ անկյուն ունե՞ս, որն ամենաշատն ես սիրում։ Ես ունեմ. հենց իմ սենյակը, դա էլ իմ անկյունն է, իմ չորս պատը, իմ ընկերը, ում հետ ամեն երեկո ֆիլմեր ենք դիտում, անբաժան ենք։ Իրարից հեռու չենք կարողանում, արդեն հյուրասենյակում էլ երկար չեմ մնում, մտածում եմ՝ կնեղանա ու իր դռները իմ առջև կփակի։

Դե՛ արի թեյ խմենք, իմ չորս պատի մեջ, հրավիրում եմ։

«Քույրս, ո՞նց ես»: Ես սպասում եմ այս խոսքերին, երբ կզանգես ու ձայնդ կլսեմ: Բանակը քեզ շատ է փոխել, չէ՞, ես զգում եմ ձայնիցդ. տպավորություն է, որ միմիկաներն էլ քոնը չեն: Իրար վրա գոռգոռալուց բացի՝ երևի մյուս զբաղմունքը ինձ նեղացնողներին լավ դաս տալն էր: Քո անվան տակ ես էլի մարդ եմ թաքցնում, դու ինձ հետ ես, նա՝ գլխավերևումս: Հիմա ես զարմանում եմ՝ ի՞նչ չափի զարթուցիչն է քեզ արթնացնում, եթե տանն ամեն առավոտ մայրիկի հարյուրերորդ գոռոցից էիր արթնանում:

Ես առանց քեզ չեմ հարմարվել, ես միշտ էլ առանց քեզ չեմ կարողացել: Դե, հա, դժվար է, երբ հետդ կատակ անող, արգելքներ դնող մեկը չկա: Քանի դեռ այստեղ էիր, քո ասած «7-ից ուշ չգաս»-ից չէի վախենում, հանգիստ էի, որովհետև իրարից հեռու չէինք: Հիմա, երբ ժամը 7-ն է գալիս, ու հանկարծ ես տանը չեմ լինում, հավատա՝ սարսափում եմ: Դա էլ հո առաջվա մատիտի կռիվը չէ՞ր, երրորդ համաշխարհայինն էր սկսվում: Ու այնպես էինք վիճում, թվում էր՝ սենյակից միայն մեկն է ողջ դուրս գալու:

Ես քեզ այնքան շատ եմ կարոտում, կիսատ եմ: Մեր տարբերությունը երկու տարի է, բայց ես զգում եմ քո ուրախությունը, տխրությունը, թեև մենք միայն համաստեղությամբ ենք երկվորյակ:

Թո՞ւղթ, բարև՛: Երևի թանաքից ճանաչեցիր, չէ՞: Ես հաճախ մոռանում եմ քեզ, կներես, ուշ գրելուն էլ պատճառ կա, չեմ ուզում էջերդ վերջանան, ես ուրիշ թուղթ չեմ ուզում: Իմ մասին էլ այնքա՜ն բան գիտես, իսկ գիտե՞ս՝ ինչից եմ հոգնել. միայն իմ շողքը տեսնելուց, քեզ միայն լապտերի լույսի տակ եմ տեսել, թաքնվո՞ւմ ես: Ես դեռ չեմ համակերպվել, որ մի օր իմ համբերությունը կվերջանա, իսկ դու կհիշես իմ խոսքերը, բայց ոչինչ չես կարողանա անել: Միգուցե ուրի՞շը, ուրի՞շ գրիչ: Կընտրես գունավորները, թող էջերդ գեղեցկացնեն, միայն թե կապույտը չմոռանաս: Այն կապույտը, որն իր վերջին խոսքերով կիսվեց քեզ հետ, որի համար դժվար էր գրիչի ծայրը քո էջից կտրելը:

Գիտե՞ս՝ դու շատ ընկերներ ունես, ամեն մեկը՝ մի տեսակ: Քանոնը քեզնով հաճախ է հետաքրքրվում, կշփոթեցնի քեզ, եթե ծուռումուռ գծեր քաշի երեսիդ: Ռետինի հետ անկեղծ չլինես, կխաբի քեզ, մի բան կասի, հետո հետքերը կվերացնի, բայց մինչ ջնջելը՝ կհասցնես կարդալ, հասկանալ նրան:

Նկատել եմ, թե մկրատը ինչ ցավ է պատճառում քեզ, սակայն ինչքան էլ քեզ վրա գրեմ, սպիներդ չեն վերականգնվի: Մատիտն իմ ընկերն էր, մինչ կսկսեր ռետինի հետ ընկերություն անելը: Իսկ ինձնով բոլորն են գրում, բայց երբ թանաքս վերջանա, դեն կնետեն, կմոռանան, իսկ քեզ կպահեն, հաճախ կընթերցեն, բայց չեն հիշի՝ ինչով են գրել:

Ես անկեղծ եմ քեզ հետ, բայց մեկ թերթիկն էլ երկու էջ ունի, երկու երես: