Սոնա Զաքարյանի բոլոր հրապարակումները

Դառնալ լրագրո՞ղ, թե` ոչ


Անընդհատ մտածում էի մի կարևոր հարցի շուրջ. ինչ մասնագիտություն ընտրել: Երկու տարի էր, չէի կողմնորոշվում, բայց երկար մտածելուց հետո որոշեցի լրագրող դառնալ: Այդ երկու տարվա ընթացքում ծնողներս ինձ միշտ ասում էին, որ ես արդեն մեծ եմ, պետք է կողմնորոշվեմ և ճիշտ մասնագիտություն ընտրեմ: Ես արդեն որոշել էի և հայտնեցի այդ մասին ծնողներիս: Հայրիկս ինձ միշտ ասում էր, որ ես պետք է կամ բժիշկ դառնամ կամ` ուսուցչուհի, մինչդեռ այդ մասնագիտություններից ոչ մեկը ես չեմ սիրում: Իսկ երբ մայրիկս իմացավ, որ լրագրող եմ ուզում դառնալ, ասաց.

-Աղջիկս, լրագրող դառնալը այդքան էլ հեշտ չէ:

Ես գիտեմ, որ ծնողները երեխայի լավն են ուզում և երբեք նրան վատ խորհուրդ չեն տա, բայց չէ՞ որ ինձ այդ մասնագիտությունն է դուր գալիս: Եվ ես կարծում եմ, որ մարդը հաճույքով է աշխատում, երբ իր սիրած գործն է անում: Մի պահ մտածում էի, որ գուցե այդ մասնագիտությունը ինձ համար չէ, և մի օր հարցրեցի տատիկիս.

-Տատ, քո կարծիքով ինձ համապատասխանո՞ւմ է լրագրողի աշխատանքը:

-Ես կարծում եմ, որ դու ծնվել ես լրագրող դառնալու համար:

Ես ուզում եմ լրագրող դառնալ, որովհետև իմ կարծիքով, այդ մասնագիտությունը ինձ համապատասխանում է, և այդ ոլորտում աշխատելով ես մեծ հաջողություններ կունենամ: Կարծում եմ, որ լրագրողը պետք է ինքնավստահ, անվախ, խելացի, համբերատար լինի և պրպտուն միտք ունենա: Այս հատկանիշներից որոշները ես ունեմ, մի մասն էլ դեռ պետք է ձեռք բերեմ: Ես համոզված եմ, որ դրանք կարող եմ ձեռք բերել աշխատասիրության և համառության շնորհիվ: Եթե լրագրող դառնամ, իմ շրջապատի համար էլ դա օգտակար կլինի: Կաշխատեմ միշտ լուսաբանել այն խնդիրները, որոնք հիմա տեսնում եմ իմ շրջապատում, սակայն այդ մասին ահազանգող չկա: Կգրեմ նաև այն ամեն լավի մասին, որոնց մասին հիմա չգիտես ինչու չեն գրում: Գուցե լավ լուրը չե՞ն համարում կարևոր: Իսկ դրա մարդիկ կյանքին կնայեն ավելի վառ գույներով,և կփոխեմ նրանց վերաբերմունքը կյանքի և միմյանց հանդեպ, կոգեշնչեմ` լավ մարդկանց ու լավ արարքների մասին պատմելով:

Հիշում եմ, երբ փոքր էի մեր հարևան Աղավնի տատիկը միշտ ասում էր.

-Դու որ մեծանաս` լրագրող ես դառնալու, մենք էլ հեռուստացույցով քեզ տեսնելու ենք:


Անկախ բոլոր դժվարություններից մարդ պետք է ամեն ինչ անի իր նպատակին հասնելու համար: Ես հաղթահարելու եմ բոլոր դժվարությունները, կոտրելու եմ բոլոր կարծրատիպերը և լրագրող եմ դառնալու:

Իմ գյուղը` Դարբաս

Լուսանկարը՝ Սոնա Զաքարյանի

Լուսանկարը՝ Սոնա Զաքարյանի

Կա՞ արդյոք մի տեղ, որտեղ մարդն իրեն երջանիկ է զգում, ոչնչից չի վախենում, ապահով է, սիրված ու գնահատված: Դա իհարկե, հայրենիքն է և առաջին հերթին հայրենի տունը: Իմ հայրենի տունը իմ գյուղն է:
Իմ Դարբասը (նախկինում Աղվերծ, Ըղվերծ) գտնվում է Սյունիքի գեղատեսիլ բնության մեջ և շրջապատված է հսկա լեռներով: Չգիտեմ ինչու, բայց ինձ միշտ թվացել է, թե այդ լեռները ուս-ուսի տված զինվորներ են, որոնք պաշտպանում են մեզ, և միշտ ակնածանքով ու հպարտությամբ եմ նայել նրանց: Մանավանդ այն սուրբ լեռանը, որին Եղյակ ենք անվանում: Այն միշտ էլ ժողովրդի համար սրբատեղի է եղել, և ժողովուրդը հավատացել է այդ սուրբ լեռան զորությանը:

Լուսանկարը՝ Սոնա Զաքարյանի

Լուսանկարը՝ Սոնա Զաքարյանի

Տատիկս պատմում է.
-Էն ժամանակ մարդիկ քինում էին Եղյակից քար պիրում, քցում գետը, որ անձրև կյա:
Հիմա էլ Եղյակը սրբատեղի է համարվում, և այնտեղ հաճախ են ուխտագնացություններ լինում:
Մեր գյուղի հրաշալիքներից մեկը մեր եկեղեցին է: Ժամանակին յոթ եկեղեցի ենք ունեցել, որոնք ցավոք չեն պահպանվել: Մեր Սուրբ Ստեփանոս եկեղեցին կառուցվել է 5 տարի առաջ երկու բարերար եղբայրների ջանքերով: Նրանք մինչև հիմա շարունակում են մեր գյուղը շենացնել: Մենք մի կամուրջ ունենք, որին Արզումանի կամուրջ են անվանում: Այն ժամանակին շատ կարևոր նշանակություն է ունեցել: Բարերարները այս կամուրջը վերանորոգեցին:

Լուսանկարը՝ Սոնա Զաքարյանի

Լուսանկարը՝ Սոնա Զաքարյանի

Գիտե՞ք ինչքան էի ուրախանում այս ամենը տեսնելով, ուրախանում էի, որ մեր գյուղը օր-օրի շենանում է, և ես էլ էի ցանկանում մի լավ գործ անել մեր գյուղի համար` թեկուզ փոքր գործ:
Չէ՞ որ փոքր գործերից է ծնվում մեծ գործը:
Երբ նայում եմ այս բնությանը, այս ծաղիկներին, լեռներին` հասկանում եմ, որ նրանք էլ են կարողանում զգալ ու խոսել: Եվ ո՞վ է ասել, որ նրանք անկենդան են: Հենց նրանց մեջ է ամփոփված իմ գյուղը իր վաղեմի պատմությամբ, գեղեցկությամբ և հրաշալիքներով:

Լուսանկարը՝ Սոնա Զաքարյանի

Լուսանկարը՝ Սոնա Զաքարյանի

Լուսանկարը՝ Սոնա Զաքարյանի

Լուսանկարը՝ Սոնա Զաքարյանի

Լուսանկարը՝ Սոնա Զաքարյանի

Լուսանկարը՝ Սոնա Զաքարյանի