Լուսանկարը` Աննա Գասպարյանի

Հունիսի 25 ին իմացա, որ երկու օրից ճամբար պիտի գնամ: Շատ ուրախացա, անհամբեր սպասում էի: Խոսքս 1994թ-ին հիմնադրված Փամբակի Արամյան ճամբարի մասին է: 1998թ.-ին Փամբակ գյուղի թույլտվությամբ ճամբարի շենքը վերակառուցվել է և անվանվել է Փամբակի ճամբար: ԱՄՆ-ի ԵՄՔԱ-ն Արամյան ընտանիքի օգնությամբ ապահովել է անհրաժեշտ ֆինանսավորում Փամբակի ճամբարի ամբողջական վերակառուցման և ընդլայնման համար, որն էլ ավարտվել է 2012 թվականի սկզբին և վերանվանվել է Վանաձորի ԵՄՔԱ-ի Արամյան ճամբար: Ճամբարը նախատեսված է 7 – 16 տարեկան երեխաների համար և ունի 40 երեխա հյուրընկալելու հնարավորություն: Այն երիտասարդներին ծառայող համայնքային կազմակերպություն է, որը տեղական կարողությունները հարստացնելով և դրանց վրա հիմնվելով, հանրության մեջ սերմանում է դրական փոփոխություն՝ կրթության, շահերի պաշտպանության և ուղղակի ծառայությունների միջոցով՝ ուղղված առողջ մարմնի, մտքի և հոգու զարգացմանը:

Լուսանկարը` Աննա Գասպարյանի

«Վորլդ Վիժն» կազմակերպության շնորհիվ ես և Աննա Գասպարյանը համալրեցինք 40 երեխաների շարքերը:

Ճամբարում եմ: Առաջին օրը մի տեսակ չէր անցնում, անկեղծ ասած.այն չէր, ինչին սպասում էի, բայց առաջին տպավորությունը երբեմն խաբուսիկ է լինում… Իմ դեպքում երբեմնը մեղմ է ասված: Առաջին տպավորություններս երբեք չեն համապատասխանում իրականությանը:

Ինչևէ, ճամբարային վեց օրերը, չհաշված առաջին տպավորության առաջին օրը, դարձան ամենաուրախ ու միաժամանակ, ամենահուզիչ, ամենաանմոռաց օրերը, որոնք միշտ հիշելու եմ, սկսած ամենասիրելի ջոկատավարներից: Կուզենայի խոսքս ուղղել ընկեր Ֆելիքսին: Չեմ ստի, սկզբում Ձեզ չէի սիրում, մի տեսակ «յոլա» չէինք գնում իրար հետ, նույն կերպ ընկեր Լևոնի հետ… Ընկեր Լևոնին հասցրեցի սիրել շատ:

Հիշո՞ւմ եք, երբ ասացի, որ թղթակցում եմ 17.am կայքին, մոտեցաք ու սեղմեցիք ձեռքս: Հիմա, նույն 17-ի շնորհիվ ասում եմ, որ շատ եմ սիրում բոլորիդ. ընկեր Սոսին, Արմինեին ու մյուսներին: Հուսով եմ, երբևէ նորից կհանդիպենք:

Լուսանկարը` Աննա Գասպարյանի

Ճամբարային ամենամեծ ձեռքբերումներս եղան նոր ընկերներս: Կարոտում եմ ամեն անգամ ճաշարան մտնելն ու սեղանների վրա անունս փնտրելը: Ես մեծ ոգևորությամբ ու հետաքրքրությամբ էի սպասում, թե ում կողքին եմ նստելու: Ու ամեն անգամ նոր դեմքեր, նոր ընկերներ: Խոսքը մեր մեջ, երբ հասա տուն, բնազդաբար անունս էի փնտրում սեղանի վրա:

Հիշում եմ խարույկն ու քնապարկով գիշերը դրսում անցկացնելը, ու ինչպես դարձանք մոծակների զոհ: Ինչպես ասում են՝ ընկերովի մահը հարսանիք է, իսկ մեր հարսանիքին կիթառահար էլ կար, ով իր նվագով ստիպում էր բացել բերանդ ու բոլորին հավասար երգել՝ հաշվի չառնելով բացարձակ բաղաձայն լինելուդ փաստը: Հիշում եմ էն բոլոր առավոտները, որոնք սկսվում էին ռոք երաժշտությամբ, ու հեչ կապ չունի, որ առավոտները մահճակալիցդ խելագարի նման վեր էիր թռչում:

Իսկ իբրև վերջաբան՝ երանի նրանց, ովքեր պիտի հյուրընկալվեն Վանաձորի YMCA ճամբարում մեզանից հետո:

Ուզում եմ առաջին հերթին շնորհակալություն հայտնել «Վորլդ Վիժն» կազմակերպությանը Սուրեն Օհանջանյանի գլխավորությամբ: Ձեզ եմ պարտական YMCA ճամբարում գտնվելուս համար:

Շնորհակալ եմ մեր բոլոր ջոկատավարներին, առաջին հերթին, մեզ YMCA արժեքներով դաստիարակելու համար. հոգատարություն, ազնվություն, հարգանք, պատասխանատվություն: Սրանք արժեքներ են, որոնք մեզ պետք են գալու ամբողջ կյանքի ընթացքում:

Շնորհակալություն՝ յուրաքանչյուրիս առանձնահատուկ մոտեցում ցուցաբերելու, մեզնից մեկը լինելու համար.

Հ.Գ. Էն, որ նույնիսկ Վանաձորի բարբառն է տպավորվել: «Կարոտիլ տեմ, ազիզնե՜ր»:

Լուսանկարը՝ Նաիրա Մխիթարյանի

«Մանանայի» դասընթացների վերջին օրն էր, ու հենց այդ օրն էլ հավանության արժանացավ առաջին նյութս՝ տեղադրվելով կայքում: Նյութիս մեջ տեղ էր գտել տատիկիս պատմած պատմություններից մեկը: Այդ պատմությունը ինձ հաջողություն բերեց. ես արժանացա առաջին ընթերցողների ծափերին: Դա երբեք չեմ մոռանա:

Ինձ խորհուրդ տվեցին գրել տատիկիս պատմած պատմությունները, բայց քանի որ խոսքը մայրական տատիկիս մասին է, և նա մեզ հետ չի ապրում, կդժվարանամ մանրամասն հիշել նրա պատմությունները, որոնք պատմել է տարիներ առաջ, երբ հյուր էր եկել մեզ:

Հիմա ես ուզում եմ գրել տատիկիս մասին, բայց ոչ թե իր պատմությունը, այլ թե ինչքան եմ սիրում ու կարոտում իրեն: Կարոտում, որովհետև Նոր տարուց Նոր տարի հազիվ տեսնեմ, թե՝ չէ:

Ամանորյա տոներին գնացել էինք տատիկին տեսնելու՝ մորեղբորս տուն: Սենյակ մտնելուն և տատիկին ամուր-ամուր գրկելուն պես, նա ասաց.

-Մեռնիմ անընիդ, բալես, երկու օր առաջ դարձար քառասուն օրական, ու պապդ մահացավ:

Ան, թզբեխի վրա հաշվում եմ անընդհատ, դարձար տասնհինգ տարեկան քառասուներկու օրեկան:

Այս լսելուն պես էլի ամուր գրկում եմ տատիկիս ու նայում մորս: Մի պահ մտածեցի՝ երևի մոռացել է քառասունքիս լրանալու օրը, բայց հետո՝ չէ, հաստատ չէր մոռանա պապիկիս մահը, պարզապես, սովորության համաձայն, իր վիշտը երբեք չի բարձրաձայնում:

Տատիկս ոտքից գլուխ զննում էր ինձ:

-Իմ օրիորդ բալա: Հասմո, քու երեխեքուց խորոդ ա,-դիմում է մորաքրոջս, միասին ծիծաղում ենք,- գլուխս էլ հաստատ էս անտեր նաուշնիկներից ու ռադիոյից ա սկսել ցավալ,- բողոքեց տատս ու հանեց ականջակալները. նա լավ չի լսում:

Երկար զրուցելուց ու տոնը շնորհավորելուց հետո հեռացանք:

-Կտեսնվենք երևի մյուս Նոր տարի,- արցունքներս զսպելով ցածրաձայն ասացի դուրս գալուց առաջ:

Տա՜տ, իմ խորհրդատու, հիշում եմ մեր տան այն առավոտը, երբ արթնացա բարձի հարվածից: Գլուխս բարձրացրի՝ ինչ-որ մեկին նախատելու մտադրությամբ, ու զարմացա՝ տեսնելով, որ հարվածի հեղինակը դու ես: Ախր, ո՞նց էիր էդ ծանր բարձը այդ տարիքիդ բարձրացրել, մի բան էլ՝ նետել մահճակալիս:

-Հելի, մեռնիմ արևուդ, աղջիկն երկար չքնի, հելի՝ մե հատ կոֆե դիր:

Տատ, կհիշես հաստատ մեր ժեստերի լեզուն, որն օգտագործում էինք, երբ հյուրեր էին գալիս քեզ տեսնելու, ու քանի որ ցածր էին խոսում, իսկ լսողությունդ այն չէր, չէիր կարողանում պատասխանել նրանց պարզ հարցերին. «Բարև, Նազո տատ, ո ՞նց ես, ի ՞նչ կա-չկա, հո հիվանդ չե ՞ս», ու ես հյուրերի մեջքի հետևում փորձում էի ժեստերով բացատրել քեզ, ու դու խորամանկ ժպիտով անսխալ հասկանում էիր ցույց տվածներս:

Տատ, ես երբեք չեմ մոռանա, որ երբ ծնվել եմ, դու բացարձակ կույր վիճակում՝ շրջապատից հարցուփորձ անելով ու օգնություն խնդրելով, հասել ես խանութ ու ինձ համար ծածկոց գնել:

Ես այդ ծածկոցով տիկիկներիս էի ծածկում փոքր տարիքում, իսկ երբ մեծանամ՝ ծոռներիդ եմ ծածկելու:

Տատ, ես վախենում եմ…

Վախենում եմ կորցնել քեզ, այլևս չլսել աղոթքներդ ու խրատներդ, չլսել պատմություններդ, հատկապես, մամայի ամուսնության մասին: Տատ, ես վախենում եմ, իսկ դու, կարծես դիտմամբ, անընդհատ խոսում ես մեծ լինելուդ, վատառողջությանդ ու պապիկի մոտ գնալու ցանկության մասին: Տատ, ախր, գիտես, որ իմ միակ տատիկն ես, ես պապիկ էլ չունեմ, ու շատ ունեմ քո կարիքը…

Ես համոզվել եմ, որ մեծանալով՝ մարդիկ հոգեպես մանկանում են, և դու՝ իմ ութսուներկուամյա մանուկ, իմացիր, որ քեզ երբեք չեմ մոռանում, և որ դու իմ միակն ես:

Չգիտեմ, կկարդա՞ն քեզ համար այս հոդվածս, կամ կլսե՞ս արդյոք, երբ կարդան, բայց կարծում եմ, ինչ-որ պահ կզգաս ներկայությունս կողքիդ, ինչպես զգում ես, երբ վատառողջ եմ լինում, զանգում ես, հարցնում.

-Բալա ջան, երազիս քեզ տեսել եմ, խո հիվանդ չե՞ս:

Ու ես նույնիսկ հիվանդ ժամանակ պատասխանում եմ.

-Չէ, տատ, հիվանդ չեմ: