Լուսանկարը` Աշոտ Հարությունյանի
Ուրեմն, նախորդ օրը Հովնանի ճամփորդական օրագրի մեջ գրել էինք, որ կյանքում ամենահավես բանը ճամփորդելն է, ու անուններս էինք գրել տակը: Այսօր քայլում ենք Բեռլինի պատի մոտով, ու ես մտածում եմ` դա աշխարհի ամենալավ բանն է, որ կարող էր գալ մտքիս: Պատկերացրեք, որ խելացի բաներ եմ գրում տարածության ու հեռավորության մասին, որ իրականում դրանք միայն բառեր են և ոչինչի վրա չեն կարող ազդել կամ ինչ-որ բան փոխել: Բայց հավատացեք, խնդիրներից, մտքերից, հանգամանքներից կամ ինքներդ ձեզանից փախչելու համար ուղղակի պետք է վերցնեք ձեզ ու գնաք հեռու, շատ հեռու:
Լուսանկարը` Աշոտ Հարությունյանի
Լավ, հիմա ավելի պարզ բաների մասին խոսեմ: Մենք արդեն երրորդ օրն է, ինչ մասնակցում ենք «Տվյալների վրա հիմնված պատմություններ մարդու իրավունքների մասին» դասընթացին: Այսօր լրագրության դասընթացն էր, որի ժամանակ տեսականորեն սովորեցինք կամ ուղղակի վերհիշեցինք ինչպես հարցազրույց անել: Պրակտիկայում դա պետք է կիրառենք մոտ օրերս` մեր խմբի թեմայի շուրջ աշխատելիս: Ես, Նելլին, Մարիանան, Իդան և Շպիրոն աշխատում ենք «Փախստականների (միգրանտների) երեխաների ինտեգրման խնդիրները» թեմայի շուրջ:
Լուսանկարը` Աշոտ Հարությունյանի
Այնպես ստացվեց, որ Նելլին ծանոթ հայ ընտանիք ունի Բեռլինում, կարող ենք և հարցազրույց վերցնել, և նրանց երեխայի ինտեգրման խնդիրների մասին խոսել` բինգո: Բացի այդ, պետք է դրսում հարցումներ անցկացնենք վիճակագրական տվյալներ հավաքելու համար: Հետո քարտեզի վրա նայում էինք, թե աշխարհի տարբեր երկրներում մամուլի և խոսքի ազատության ինչ խնդիրներ կան: Մենք էլ հպարտ-հպարտ պատմեցինք, որ մեր երկրի մասին գրված տվյալները թարմացված չեն, և մայիս ամսից հետո շատ բան է փոխվել Հայաստանում (կարծում եմ, դուք հասկանում եք` ինչ նկատի ունեմ):
Լուսանկարը` Աշոտ Հարությունյանի
Շուշանը արդեն հայոց հողը, հայոց միրգն ու միտքն է կարոտել, Նելլին որոշել է գալ Բեռլինում ծերանալ, քանի որ այստեղ տատիկ-պապիկները հեծանիվով են շրջում, Հովնանը գուրու է` Բեռլինը տասը մատի պես գիտի (արդեն մեկ անգամ եղել է այստեղ), Աշոտը մի ուսից ժապավենային խցիկ է կախել, մյուսից` թվային, ու կարծում եմ, շատ անգամ շփոթում է դրանք լուսանկարելուց, իսկ ես, ինչպես ասացի, Բեռլինի պատի մոտ եմ ու մտածում եմ` ինչ հանճարեղ բան էինք գրել երեկ Հոնի ճամփորդական օրագրի մեջ:
Լուսանկարը` Աշոտ Հարությունյանի
Ի դեպ, ես այսօր ֆոտոխցիկ չեմ վերցրել հետս, այնպես է ստացվել, որ ինչ-որ բան եմ տեսնում, որից թույն ֆոտո կարող էր ստացվել, բայց ուղղակի կանգնում և նայում եմ դրան, չգիտեմ ինչու է այդպես: